در زمان قدیم زنان لر یک سبک واحد برای پوشش داشتند و آنها از لباس های مخصوص خود که از
جومَه،تنبون، دَلْگ ،لَچَک،کهنه،چارقد تشکیل میشود
استفاده می کردهاند.
برای زنان بسته به فضا و مناسبت بستن چارقد و پوشیدن دَلْگ گاه ضرورت داشت و گاه نه!
«جومَه» آن قسمتی از لباس است که بر تن میپوشانند و با الگوی خاصی طراحی میشود تا بر قامت تنبون بیفتد به گونه ای که نمای تنبون حفظ شود.
«تنبون» قسمتی از لباس زنان لر است که به سان دامن میماند اما با چین فراوان که پایین آن یا با یَراق های خوش بر و رو تزئین میشود یا با چینِ پلیسه،به گونه ای که باید از حجم خاصی برخوردار باشد تا نمای کلی لباس را حفظ کند.
«دلگ» پیراهنیست نیم تن که زنان بیشتر در فصل سرد سال بر روی «جومَه» می پوشند و آستین آن بلند و
هَشتی مانند است.
«لچک»کلاهیست که بیشتر جنبه تزئینی دارد و زنان به منظور پوشاندن گِردی سَر و گره دادن طرهی موهای خود به دور دو بِند آن بر سر میگذراند.
«کُهنه» که جنسی از تور نازک دارد به مانند روسری که بر روی لچک جا می گیرد و دو طرف آن به واسطه سنجاقکی ریز به وصال میرسند تا بتواند شکوهی به زلفها ببخشد.
«چارقد» که طرح و رنگهای فراوان به خود دارد نقطه عطف در پوشش زنان است که با رنگ و طرح خود جانی به لباسها می بخشد و چهره زن بسته به رنگ و اقلیم چارقدش میتواند شوکتی بی مانند به خود گیرد.
#ایران #هنر #فرهنگ #سنت #تجدد #زنان_ایرانی