بِبَسته است پَریِّ نهانیای پایم
ز بَندِ اوست که من در میانِ غوغایم
زِ
#کوهِ قافَم من، که غَریبِ اطرافم
به صورتم چو
#کبوتر، به خُلقْ عَنْقایم
کبوترم چو شود صیدِ چَنگِ بازِ اَجَل
از آن سِپَس پَرِ عَنْقایِ
#روح بُگشایم
زِ
#آفتابِ خِرَد گرچه پُشتِ من گرم است
برایِ سایهنشینان چو خیمه بَرپایم
چو اِبْنِ وَقت بُوَد، دامَنِ پدر گیرد
چه صوفیام که به سودایِ دیّ و فردایم؟
مرا چو پَرده دَرآویختی بَرین دَرگاه
هم از برایِ بَرآویختن نمیشایم
زِ لُطفِ توست که از جُغْدیاَم بَرآوَرْدی
چو طوطیان زِ کَفِ تو شِکَر هَمیخایم
اگر زِ جودِ کَفِ تو به بَحر راه بَرَم
تمامِ گوهرِ هَستیِّ خویش بِنْمایم
شکارِ دَرک نِیَم من وَرایِ اِدارکَم
به پایِ وَهْم نِیَم من، درازپَهنایم
سُخَن به جایْ بِمان، خویش بین، کجایی تو؟
مرا بِجوی همانجا که من همانجایم
#حـضرت_عشق_مولآنآ