ای کاش تنهایی ام فریاد بود...
سیلیِ سنگین به گوش بادبود..
بغض پنهان در مسیرِ این همه ناگفته ها..
نیمه شب بر شانه ها ...
مرد را گریه های بی هوا..
آزاد بود..
ای کاش تنهایی ام فریاد بود...
ای کاش مهربانی بازار داغی..
در دل هر شهر داشت..
بذرغم برچیده می شد..
بعد هر طوفان دل ساحل..
به عشق آباد بود ...
ای کاش تنهایی ام فریاد بود...
ای کاش می شد گذشت..
از ردپای..
خاطراتِ لحظه های..
بی دلیِ هردومان..
نقش دستان گره خورده به هم..
قصه های گمشده در گفتمان..
ای کاش اندکی از آن منِ دیوانه اش ...
در یادبود ...
ای کاش تنهایی ام فریاد بود..
ای کاش فاصله معنا نداشت..
ای کاش می شد بسوزانم تن تب دار خویش..
ای کاش خاکسترم..
چون غباری دور قابِ...
عکس دیوار اتاق..
ای امان از خنجر ِ تیزِ فراق..
ای کاش می شد...
عاقبت شیرین شهر عشق را..
فرهاد بود ..
بی کسم ای مردمان..
ای کاش تنهایی ام فریاد بود...
#امیدروشن