#داش_فریدصلواتیاگر خواستی جامعه ایی را به قهقرا بکشی . از سه راه وارد شو .
ابتدا موسیقی اصیل و ریشه دار او را تا مرز پوچی پایین بیاور
دوم ، هویت آن را بی معنا و سخیف معنا کن .
و سوم به مردم عامی که با مطالعه و تاریخ بیگانه هستند ، افراد بزرگ ، ریشه دار و پدر و مادر دار را کوچک و افراد پوچ و بی ریشه را عالم معرفی کن .
واجب است در این دورانی که برخی متولیان غیر فرهنگی فرزندانمان را از الگوهای واقعی دور می کنند خود دست به کار شده و افراد ریشه دار را به فرزندانمان معرفی کنیم .
#داش_فرید اینبار می خواهد یکی از ریشه داران عرصه موسیقی را به شما عزیزان معرفی کند .
بیستم خرداد سالروز درگذشت یکی از بزرگان واقعی عرصه موسیقی اصیل ایرانی است .
به جرات می توان گفت در این زمانه جای خالی او درعرصه موسیقی سنتی ایرانی بسیار احساس می شود .
او کسی نیست جز استاد
#علیاصغر_بهاری نوازندهٔ چیره دست
#کمانچهعلیاصغر بهاری، به سال ۱۲۸۴ در ناحیه بازار عباسآباد تهران متولد شد.
پدرش «نایب محمدتقیخان» تا سن ۱۳ سالگی تربیت او را بر عهده داشت. پس از آنکه پدرش ورشکسته شد، مادرش گوهر خانم فرزند میرزا علی خان نوازنده ماهر
کمانچه، ناگزیر به همراه خانواده به خانه پدری پناه برد. در این زمان بود که با موسیقی انس گرفت و به
کمانچهنوازی پدربزرگش علاقهمند شد. به درخواست مادرش از میرزا علی خان به مدت ۲ سال نواختن
کمانچه را آموخت و سپس به مدت ۴ سال در مکتب سه دایی خود به نامهای رضاخان، اکبرخان و حسنخان که در یک قرن پیش جزو هنرمندان نامی ایران به حساب میآمدند، دست به تکمیل تجربیات خود در
کمانچه نوازی زد.
علیاصغر بهاری، از داییهای خود چیزهایی را که باید بیاموزد آموخت تا اینکه در هجده سالگی، همراه با ارکستر ابراهیمخان منصوری در کنسرتی که در یک سالن بر پا شده بود شرکت میکند و از همینجا آوازه شهرت بهاری به گوش موسیقیدانان میرسد و او را به نام نوازنده خوب و آگاه به نواختن گوشههایی ایرانی میپذیرند. در این زمان بود که با مرگ پدرش، اداره امور خانواده به او، که پسر بزرگ خانواده بود، سپرده شد. پس از چند سال که پیانو به جای سنتور و ویولن به جای
کمانچه رواج پیدا کرده بود، وی نیز
کمانچه را زمین گذاشت و نواختن ویولن را آغاز کرد و نزد رضا محجوبی به تکمیل آموختههای خود در موسیقی ایرانی پرداخت. چنانچه پس از اتمام تحصیل، استادش چنان از حاصل کار خشنود بود که تمام شهریهای که تا آن زمان به وی پرداخته بود یکجا به او برگرداند.
بهاری توسط استاد
#روحالله_خالقی به مدرسه موسیقی جهت تعلیم دعوت میشود و در هنرستان شروع به همکاری مینماید.. این ایام مصادف بود با گشایش رادیو که او را نیز به همکاری فرا میخواند. در سال ۳۲ بود که پس از سالها دوری از
کمانچه، با علاقه فراوان دوباره این ساز را دست گرفت. در روزگاری که این ساز در حال فراموشی بود و اغلب به دیده تحقیر به آن نگریسته میشد و این ساز مخصوص مطربهای دورهگرد تلقی میشد. پس از اجراهای اصفر بهاری در رادیو، دانشگاه تهران از وی دعوت کرد تا به تعلیم هنرجویان این دانشگاه بپردازد. در سال ۱۳۴۶ با دعوت رادیو فرانسه در سالن دلاویل در میان سه هزار بیننده به اجرا پرداخت.
وی با همکاری با مرکز حفظ و اشاعه موسیقی ایران، شاگردان خوبی را تربیت کرد که هر کدام هم اکنون یکی از بهترین
کمانچهنوازهای کشور میباشند . او علاوه بر ساختن قطعههای ضربی از قبیل پیشدرآمد و رِنگ، بر ردیف موسیقی ایرانی و ضربیهای روایت شده از متقدمین تسلط کامل داشت استاد بهاری نقش مهمی را در روایت تصانیف و نغمههای فراموش شده و مهجور موسیقی ایرانی دارد.
چنانچه بسیاری از تصانیف و نغمههایی که اکنون موجود است، مدیون حافظه اوست.
استاد
#علی_اصغر_خان_بهاری، شنبه ۲۰ خرداد ۱۳۷۴ شمسی در ۹۰ سالگی درگذشت.
روحش شاد و یادش گرامی باد
ارتباط با
#داش_فرید @DashFaridSalavatiکانال
#داش_فریدصلواتیhttps://telegram.me/farid_salavatiاینستاگرام
#داش_فرید http://www.instagram.com/faridsalavati