اتحاد!

واقعاً یک مشت حیوان‌اند. بنده ادبیاتی نمیتونم سرِهم کنم جهت انتقال محتوا و وقایع.
فقط میتونم فکر کنم چی دارم و به چه کار پازل میاد...
#دست‌نوشته

إِلٰهِى! إِنْ أَخَذْتَنِى بِجُرْمِى أَخَذْتُكَ بِعَفْوِكَ، وَ إِنْ أَخَذْتَنِى بِذُنُوبِى أَخَذْتُكَ بِمَغْفِرَتِكَ وَ
إِنْ أَدْخَلْتَنِى النَّارَ أَعْلَمْتُ أَهْلَها أَنِّى أُحِبُّكَ

خدایا! اگر مرا بر جرمم بگیری، من نیز تو را به عفوت بگیرم و اگر مرا بخاطر گناهانم بگیری، (دامان تو را) به آمرزشت بگیرم و
«اگر مرا وارد دوزخ کنی، به اهل آن آگاهی دهم که تو را دوست دارم...»

چی از این دعا قشنگ‌تر؛
خدایا اگر مرا وارد دوزخ کنی به اهل آن خواهم گفت که چقدر عاشقانه دوستت دارم و چقدر با وجود کمی و کاستی‌هایم، با وجود ریاها و ناخالصی‌هایم، چقدر خالصانه دوست داشتم که خالص بودم.



مدتی هست که ذهنم را #درگیر کرده، اگر من #مسلمان باشم و اگر بنای دین بر #حقانیت و #انسانیت باشد، چقدر در مواجهه با منِ مسلمان، مخلوقی در خارج احساس یک #تفاوت_فطرتا_دوست‌داشتنی می‌کند، چقدر حس اتصال به #معشوق در من جریان دارد...
کاش #عشق‌مان و #اسلام‌مان #دروغی نباشد...
#دست‌نوشته

چقدر بد.
چقدر سخت.
چقدر تهی...

#دست‌نوشته

تصمیم همیشه سخته، اون چیزی که تصمیم رو سخت میکنه، معمولا اطلاعات ناکافی الآنت نیست، اتفاقات پیشبینی نشده آینده است، واقعاً هم تهش هر تصمیمی بگیری، فقط باید خدا بخواد، خیلی هم سخته بگی «فقط باید خدا بخواد» و ازش بخوای که بخواد، پات رو هم توی یه کفش بکنی و تهش هم دعات برآورده بشه، چرا اینطوریه؟ دلیلش نوع دعا کردنته...

اطلاعات و تصمیم و اتفاقات برای تو مهم اند چون میخوای به سعادت برسی، حالا سعادته از هر نوعی که باشه، لذته، دنیاییه یا خیالیه یا حقیقیه...

تصمیمات و اتفاقات و اطلاعاتی که داری، هیچ وقت به دنیای ریاضیات محض و اعداد نمیبرنت، پس تو با وجود اطلاعات الآن و اتفاقات آینده‌ت هر تصمیمی بگیری، ممکنه اونی که میخوای نشه، اونی هم که ازش میخوای بخواد که بشه، عموما یه خواهش شونده‌ی مبهم توی ذهنته و اتفاقی بعد اون خواهش نمیفته، پس سعادت دست تو نیست! چرا نیست؟
گفتم دیگه، چون تو با اطلاعات الآنت داری تصمیم میگیری ولی اتفاقات آینده دست تو نیست و تهش ممکنه یه هو بزنه همه چی رو بپکونه یه اتفاق، یعنی جبر و تمام؟ نه...

اما سعادت دست تو هست! چرا هست؟ چون سعادت یه امر بیرونی نیست که با یک یا هزارتا تصمیم که به نتایج بد منجر میشن تو رو از سعادت دور کنن، سعادت یه امر درونیه، تو باید «تطمئن القلوب» داشته باشی، تویی که باید «بکاف عبده» رو پیدا کنی...

اینطوری فرقی نداره، داخل آفریقایی یا آمریکا یا به جرمی که نکردی داری اعدام میشی و کاری واقعا از دستت بر نمیاد، تو اگر خدا رو داخل خودت پیدا کنی، سعادت رو جستی، سعادت بیرون انسان ها نیست، سعادت توی انسان هاست، حالا اگر اون آدم دنبال پول باشه یا قدرت یا خدا، اینا همه‌ش بیرونه، درون انسان مهمه، اما پس اونی که اون بیرونه چیه؟ اصلا مهمه دیگه با این توصیف؟ بقیه آدما مهم اند؟ آره، هنوزم آره...

پس تو با بدترین مشغله توی بدترین خانواده در هرجایی بدون یاری، میتونی به سعادت نهایی برسی، در میانه بازار هم میتونی به سعادت برسی، اونی که ته تهش بهش ارزش میدی و براش کار میکنی سعادتت رو مشخص میکنه، لذته، پوله، قدرته، خانواده‌عه، هیئته، خدا است؟ اون چیز تهیه که بهش تکیه میکنی همونیه که داره رستگاریت رو مشخص میکنه، هیئته، خانواده ته، معدلته، خداست؟ سعادت درون انسان‌ست...
#دست‌نوشته

اَعوذُ بالله من الشیطان الرجیم
لَقَد أَرسَلنا رُسُلَنا بِالبَيِّناتِ وَأَنزَلنا مَعَهُمُ الكِتابَ وَالميزانَ لِيَقومَ النّاسُ بِالقِسطِ ۖ وَأَنزَلنَا الحَديدَ فيهِ بَأسٌ شَديدٌ وَمَنافِعُ لِلنّاسِ وَلِيَعلَمَ اللَّهُ مَن يَنصُرُهُ وَرُسُلَهُ بِالغَيبِ ۚ إِنَّ اللَّهَ قَوِيٌّ عَزيزٌ﴿۲۵﴾

ما رسولان خود را با دلایل روشن فرستادیم و با آنها کتاب (آسمانی) و میزان (شناسایی حق از باطل و قوانین عادلانه) نازل کردیم تا مردم قیام به عدالت کنند؛ و آهن را نازل کردیم که در آن نیروی شدید و منافعی برای مردم است، تا خداوند بداند چه کسی او و رسولانش را یاری می‌کند، بی‌آنکه او را ببینند؛ خداوند قوی و شکست‌ناپذیر است!


چه بسیار، همیشه میخوانم:
رَبَّنا! اَفرِغ عَلَینا صبرا، و ثبِّت اَقدامَنا، و النصُرنا علی القَوم الکافرین.

پروردگارا به ما صبری عنایت کن و گام های ما را استوار کن و ما را بر قوم کافران پیروز گردان.


چه بسیار امید دارم:
و کانَ حَقاََ عَلَینا، نَصرُ المؤمِنین

و یاری مؤمنان، همواره حقّی است بر عهده ما!



ای کاش جایی که الآن هستیم، نبودیم، ای کاش می‌شد حرف زد، ای کاش می‌شد، ای کاش، کاش...
می‌شد...
کاش بشود!
#دست‌نوشته

همیشه برایم سوال بوده که مرز میان سنگین بودن، خشک بودن، سبک بودن، مهربان بودن، زیرک بودن، نامرد بودن، دلسوز بودن، رو دادن، پرحرف بودن، اجتماعی بودن، آرام بودن، پر انرژی بودن، مدیر بودن، مغرور بودن، متواضع بودن، دیکتاتور بودن، کار رو «در آوردن»، مسلمون بودن و و و و و ...
این دوگانه ها، چندگانه ها و تک گانه‌ی مسلمون بودن!
کجاست؟
چگونه باید درست این‌ها را جمعشان کرد؟
چگونه می‌شود اسوه‌ی عصر کنونی بود؟
#دست‌نوشته