فریاد زندانیان

#یادداشتهای_زندان

در نسبت میان ریاضت و آرمان خواهی
#عزیز_قاسم_زاده

آرمان خواهی از درونی جوشان بر می خیزد. مراد از آرمان خواهی در این متن، آرمان معطوف به هدفهای شخصی نیست بلکه منظور آرمانهایی ست که خیر عمومی در آن است و موانع تحقق پیش روی آن بسیار. از همین رو این آرمان خواهی در میانه ی آزمون های سخت، سنجش راستین می یابد. ممکن است کسی از آرمان های بزرگ سخن گوید اما در نهایت آنچه بیان می کند، تنها یک آرزو یا ایده ی ذهنی باشد و نسبتی میان آن ایده های ذهنی و اراده ی معطوف به تحقق آن، در فرد وجود نداشته باشد و در شخص دیگری ممکن است در کنار آن ایده های ذهنی، اراده معطوف به عمل هم وجود داشته باشد. اما این اراده در تناسب با میزان طاقت و تعلقات افراد یکسان نیست و پیچ و خم های شکننده و یا حتی بر هم خوردن نظم عادی زندگی می تواند در این اراده خللی ایجاد نماید. تربیت، معرفت، ایمان و دردمندی اگر با هم آمیخته گردد، این اراده قوتی فزون تر می گیرد و آدمی را به منِ حقیقی یا منِ واقعی خود هر چه نزدیک تر می کند...

اتخاذ تاکتیک های مناسب و یا راهبردهای اجتماعی مرحله به مرحله، کم خطر و کم هزینه در مسیر هدف امری معقول و استراتژیک است و هیچ خرد ورزی نیست که با این اصل گوهرین مخالفت کند اما منوط بر اینکه این اندیشه راهبردی بر معرفتی محکم و ایمانی تهی از تزلزل آمیخته شده باشد. متاسفانه یکی از آفات اخلاقی خواسته یا ناخواسته در کارهای جمعی، از کنشگری‌های مدنی تا امور خیریه این است که هدف‌های نخستین بسیاری در ادامه مسیر اغلب به نوعی هویت طلبی غیر حقیقت طلبانه یا حتی ضد آن و به تعبیر پرویز شهبازی صاحب برنامه " گنج حضور " به " منِ ذهنی " می انجامد. این منِ ذهنی در واقع دشمن سرسخت همه فضیلت‌های وجودی آدمی از جمله آرمان خواهی است...

باری در مسیر عدالت و آزادی مشقت های بسیاری است. کسی که در" تقریر حقیقت " گام می نهد از "تشدید مرارت" در این مسیر آگاه است و با فاصله گرفتن از تعلقات، تلاش می کند رضایت مندی وجودی از ریاضت های پیش رو داشته باشد و در این راه هر رنجی را پذیراست و ریاضت را با رضایت می پذیرد...

... استاد ارجمند و ادیب گرانمایه عبدالرضا قنبری که سالها تجربه زندان طولانی را داشته است، دو سخن پند آموزو پر معرفت از چنین شرایطی ارائه داده که حقیقتا این دو نکته از معارف عظیمی است که باید آویزه گوش داشت. سخن نخست این است که در یک زندگی جمعی و مدام و لحظه به لحظه همچون زندان افراد حد اکثر تا دو ماه می توانند خود را در لابلای آنچه که نیستند پنهان سازند و بعد از آن خود واقعی شان را عیان می کنند و دوم اینکه بودن در زندان چنان سخت نیست که بعضی از مصاحبت ها در آن سختی می آفریند. از همین رو ضروری است هر انسانی ابتدا تصور از خود را در نسبت با تصور واقعی آنقدر نزدیک کند و بعد از آن به سوی آرمان های انسانی و اجتماعی گام نهد...

#اعتراضات_سراسری
#مرگ_بر_دیکتاتور #مرگ_بر_خامنه‌ای #قیام_تا_پیروزی #نه_به_اعدام
♦️تماس با ما :
🆔@CHZIR
@salehamiri1396
@f_soltani2019
https://bit.ly/

https://t.center/azizghasemzademusic