دو روز پیش کارگاه «تغییر از طریق ساخت
عادتهای سازنده» را با همکاری ۲۰ تا ۳۰ برگزار کردم. در چند باری که این کارگاه را تجربه کردهام، متوجه نکتهای شدم.
اینکه
بیشتر ما مسیر نرفته و کارهای نکردهمان را بهحساب شکست میگذاریم.در این کارگاهها چندین بار شنیدهام که شرکتکنندهها از تلاشهای چندباره و نتیجه نگرفتن از ساخت
عادت جدید گله میکنند. میگویند تمام راهها را امتحان کردهایم ولی نتیجهای نگرفتیم!
ممکن است که به قول آنها همهٔ راههای ممکن (پیشرو) را امتحان کرده باشند، ولی همچنان
عادتِ سازندهای ماندگار نشده و باگذشت زمان، از برنامهٔ روزمره حذفشده است.
پرسش ضروری در این شرایط:
• شاید آن
عادت سازنده مناسب ما و سبکِ زندگی ما نباشد. آیا همچنان به داشتن آن باید اصرار داشت؟ بهخاطر اینکه این
عادت برای دیگران مناسب است، برای من هم مناسب خواهد بود؟
• شکلگیری
عادت سازنده، بیش از چند روز انجام آن زمان میبرد و پیشنیازهای بیشتری دارد. درصورتیکه مدل شخصی خود را برای
عادت جدید پیدا نکردهایم، آیا میتوان خود را شکستخورده و تجربهمان را بیحاصل خطاب کنیم؟
✨ بنابراین پیشنهاد من این است که:
یک: واژه «تمام» را از جملهٔ «تمام راهها را امتحان کردهام»، برداریم.
دو: میان امتحان کردن و تجربه با سعی و پشتکار تفاوتی بگذاریم. کاری که چند روز انجام دادهایم، تجربه و امتحان است تا سعی و پشتکار.
در ضمن فرمول «
۴ ت» را برای ساخت
عادت جدید (سازنده) به خاطر بسپار.
۱.
تشخیص: مشخص کردن دقیق
عادت جدید
۲.
تعهد: برای روزهای اول
۳.
تنظیم: پس از چند روز
۴.
تمرکز: تکرار برای تثبیت
آیدین حبیبی
۱۴تیر۱۳۹۶
@kheesh #عادت_سازنده