اخبار روز

توافق استراتژیک 25 ساله با چین؟ به چه منظوری؟

رسانه‌ها از تصویب پیش‌نویس "سند همکاری راهبردی 25 سالۀ ایران و چین" در هیئت دولت خبر داده‌اند.
این در حالی است که نه هنوز عنوان رسمی سند مذکور اعلام شده و نه از محتوای آن خبری به بیرون درز کرده است.
اگر سند همکاری به واقع یک "توافق استراتژیک" باشد و به مرحلۀ امضا و عمل هم برسد، آن را باید مهمترین رویداد در تاریخ سیاست خارجی جمهوری اسلامی دانست.
برخی رسانه‌ها چنین توافقی را انتخاب نهایی جمهوری اسلامی برای "چرخش به شرق" قلمداد کرده‌اند، اما از نگاه من، در صورت امضای این توافق باید آن را ورود جمهوری اسلامی به قواعد بازی نظام بین‌الملل و خداحافظی با سیاست 40 سال گذشته دانست!
واقعیت این است که در شرایط کنونی روابط بین‌الملل چیزی به عنوان "شرق" در مقابل "غرب" وجود ندارد که بتوان از چرخش به شرق و غرب در سیاست خارجی یک کشور از آن یاد کرد. به عبارت بهتر، چین و روسیه که بعضاً از آنان به عنوان "شرق" یاد می‌شود، نگاهی دو قطبی به نظام بین‌الملل ندارند و کشورهای جهان نیز در چنین چارچوبی روابط خود را با آنها تنظیم نمی‌کنند.
در حقیقت، روابط چین با آمریکا و متحدان اروپایی و آسیایی‌اش، ترکیبی از همکاری و رقابت است و تمایلی به تبدیل این روابط به دشمنی و خصومت در آن دیده نمی‌شود. بنابراین، پکن در حوزه‌های حساس منطقه‌ای و بین‌المللی معمولاً محتاطانه گام برمی‌دارد و عمدتاً به دنبال نظم و ثباتی است که امکان سرمایه‌گذاری و مبادلات اقتصادی را برای این کشور تسهیل کند.
برای نمونه، در خاورمیانه چین می‌کوشد تا با همۀ کشورهای منطقه بخصوص اسرائیل و عربستان و ایران، روابط گرم و متوازنی برقرار کند و نزدیکی به یکی را به بهای دوری از دیگری با منافع خود سازگار نمی‌بیند. بر این پایه، چین بیش از هر چیز خواهان ثبات در خاورمیانه است، ثباتی که اسرائیل هم یکی از بازیگران اصلی آن باشد.
این در حالی است که نگاه جمهوری اسلامی به خاورمیانه معطوف به حذف اسرائیل است و اساساً همین سیاست منطقه‌ای ایران به ریشۀ تمام اختلافات و درگیری‌های آن با آمریکا و متحدان آن تبدیل شده است!
اکنون پرسش این است که آیا توافق 25 ساله با چین می‌تواند سبب استمرار سیاست منطقه‌ای ایران در خاورمیانه شود، یا اینکه به عکس، چنین توافقی می‌تواند اساس این سیاست را دگرگون کند؟
از نگاه من، توافق استراتژیک با چین کل سیاست خارجی و بخصوص سیاست منطقه‌ای ایران را تغییر خواهد داد و آن را به صورت تابعی از سیاست پکن در خواهد آورد. از این رو می‌توان گفت؛ کاری را که آمریکا تاکنون با فشار حداکثری خود به نتیجه نرسانده است، از طریق توافق استراتژیک با چین به انجام خواهد رسید!
شاید گفته شود که جمهوری اسلامی به رغم توافق استراتژیک با چین، می‌تواند موضع خاص خود را در مورد خاورمیانه حفظ کند و در این زمینه از چینی‌ها پیروی نکند، اما اگر توافق دو طرف به واقع "استراتژیک" و مستلزم سرمایه‌گذاری چند صد میلیاردی چین در اقتصاد ایران باشد، در عمل این نوع نافرمانی ممکن نیست و پافشاری بر آن می‌تواند کل توافق احتمالی را به مخاطره اندازد.
با این حساب، این پرسش قابل طرح است که چرا کارگزاران نظام به چنین گزینه‌ای رسیده‌اند؟
آیا جنس رابطۀ چین و آمریکا را مصادرۀ به مطلوب کرده و با ترسیم چشم‌اندازی خیالی از آیندۀ رابطۀ آنها، به زعم خود می‌خواهند جانب "قطب شرق" را بگیرند و پشتیبان جهانی قدرتمندی برای خود دست و پا کنند؟
یا با مطرح کردن توافق استراتژیک با چین در صدد به ترس و هراس انداختن آمریکا و اروپا برآمده‌اند تا بدین وسیله مواضع آنها را در مورد تحریم‌ها نرمتر کنند؟
و یا اینکه، تغییر سیاست منطقه‌ای خود را اجتناب‌ناپذیر دانسته اما عملی کردن آن را تحت لوای توافق استراتژیک با چین، راه کم هزینه‌تری بخصوص از جهت حفظ پرستیژ، نسبت به توافق با آمریکا می‌دانند؟
#احمد_زیدآبادی
#توافقنامه_با_چین
#چرخش_به_شرق
#خاورمیانه
#سیاست_فشار_حداکثری
@ahmadzeidabad
https://instagram.com/ahmadzeidabadiii

نامۀ خوئینی‌ها و سخن در مقابل سخن!

واکنش محافل اصولگرا به نامۀ سرگشادۀ موسوی خوئینی‌ها تند و خشمگینانه بود اما توأم با تهدید نبود.
به جز مدیر مسئول کیهان و چند نفر از همفکران او که اصولاً در هر ماجرای ریز و درشتی پای آمریکا و اسرائیل را وسط می‌کشند به گونه‌ای که پنداری تمام تحولات داخلی کشور به ید قدرت و سرپنجه‌های پنهان آن دو کشور وصل است، سایر اصولگرایان هر کدام با لحنی "علی قدر مراتبهم" در صدد پاسخ‌گویی و نقد و ابطال محتوای نامۀ آقای خوئینی‌ها برآمدند.
طبعاً سخن در مقابل سخن، هیچ مشکلی ندارد، مشکل آنجا پیش می‌آید که افرادی بخواهند از ابزار تهدید و ارعاب و مجازات و بازداشت و زندان در مقابل قلم و سخن، استفاده کنند.
سعید مرتضوی در مقابل استدلال روزنامه نگاران که چرا پاسخ قلم را با اعمال زور می‌دهید، همیشه پاسخ می‌داد: در این روزگار قلم جای اسلحه را گرفته است! او به زعم خود کشفی شگرف کرده بود اما حاضر نبود این جواب را بشنود که به فرض، در این دوران قلم جای سلاح را گرفته باشد، این سلاح که فقط در دست منتقدان نیست، بلکه با صدها برابر امکانات، در دست طرفداران شما هم هست! پس چرا با استفاده از همین ابزار در صدد واکنش برنمی‌آیید و پاسخ زبان و قلم را با بازداشت و زندان می‌دهید؟
باری پاسخ سخن با سخن هر چند با درشتگویی همراه باشد، قابل تحمل است.
غرض اینکه تا همین چند وقت پیش واکنش به این قیبل نامه‌های ملایم و همراه با احترام و بدون هرگونه اهانت و بدخواهی اینگونه نبود. برای نمونه قاضی پیرعباسی رئیس پیشین شعبۀ 26 دادگاه انقلاب در دادنامۀ مربوط به محاکمۀ من در سال 88 نوشت:
"نگارش نامه به مقام رهبری و طرح پرسش از وی...اولاً در فضایی که عمروعاص‌ها در قم مشغول رایزنی برای حذف رهبر واحد و تشکیل شورای رهبری بوده و... هزاران توطئۀ دیگر علیه رهبری بوده‌اند و شعارها از بحث انتخابات و افراد برگزار کننده به طور کلی منصرف و علیه رهبر شروع به فضاسازی شده در این فضا این نامه و پرسش یک نامه عادی نیست زیرا در مسلک شیعه اصحاب ائمه علیهم‌السلام به امامان دوازده‌گانه ما که عصمت آنان را خدای متعال تضمین فرموده انتقاد می‌کردند و در ماه هزاران و در سال میلیون‌ها نامه که بسیاری از آنها انتقادآمیز است برای مقام معظم رهبری که خود را شاگرد ائمه می‌دانند ارسال می‌گردد و حتی در جلسات علنی افراد رهبر را مورد خطاب انتقادآمیز قرار می‌دهند و رهبر با رویی باز و چهره‌ای بشاش و خندان استقبال می‌کنند اما در فضای توصیف شده نگارش چنین نامه‌ای و پس از آن در اختیار رسانه‌های بیگانه قرار دادن صرفاً یک نامۀ عادی و پرسشی نیست بلکه شکستن حرمت و جایگاه رهبری که عمود خیمۀ حکومت اسلامی باشد تلقی می‌شود آن هم با در نظر گرفتن سایر اقدامات متهم لذا اینکه متهم اینگونه مطلب را ساده جلوه می‌دهد اینگونه نیست و قبول دفاعیات متهم ساده لوحی بلکه سفاهت است...."
نقطه‌چین‌ها در متن فوق، به جز مورد آخر، مربوط به دادنامه است! در ضمن نامۀ من در سال 86 نوشته شده بود و ربطی به حوادث سال 88 نداشت!
#احمد_زیدآبادی
#موسوی_خوئینی‌ها
#نامه_سرگشاده
#قاضی_پیرعباسی
#روزنامه_کیهان
@ahmadzeidabad
https://instagram.com/ahmadzeidabadiii