ادب‌سار

🌍🤰🏻 آهنگ زیبای «زمین و زن»
ساخته‌ی «روماک»، آهنگ‌ساز ایرانی
با هم‌نوازی سازهای کمانچه، دف و پیانو

#سپندارمذگان #اسپندگان
🎼@AdabSar

👩🏻‍🎨👩🏻‍⚖ @AdabSar

آفرینه‌هایی که در گنج‌خانه‌ها(آثاری که در موزه‌ها) هستند، نمایانگر راستینگی یک هازمان(واقعیت یک جامعه)اند. زمانی که کسی یک آفریده‌ی کهن را در دیرین‌کده(موزه)ای ببیند، یک‌راست و بی‌میاندار(واسطه) با برشی از یک فرهنگ و هازمان در گذشته آشنا می‌شود. دیرینکده‌ها ابزار خوبی برای گفت‌وگو، شناخت و آشتی میان فرهنگ‌های گونه‌گون جهان هستند.

برای نمونه در دیرینکده، آفرینه‌ای داریم که در آن پرداخت‌نامه(صورتحساب) سازندگان تخت جمشید سنگ‌تراشی شده است. در آن آفرینه هویداست که یک هندازگر(مهندس) یا مهراز(معمار) زن و سرپرست کارگاه ساختمانی در تخت جمشید به همان اندازه فرداد(امتیاز) و دستمزد دریافت می‌کرد که یک هندازگر یا مهراز مرد و سرپرست کارگاه ساختمانی دیگر تخت جمشید دستمزد می‌گرفت.
دیگر برای گفتن اینکه زنان در ایران دانش می‌آموختند، کار می‌کردند، دادیک(حقوق) برابر با مردان در کار و هازمان داشتند، نیازی به سخن‌سرایی‌ها نیست. آن آفرینه‌ی کهن، خود سخن می‌گوید. آن آفرینه به اندازه‌ای هنایا(موثر) است که سد(صد)ها نبیگ(کتاب)، سخنرانی و نوشتمان(مقاله) نیستند.

در زمان ساسانیان که به نام پادشاهان دانگ زده می‌شد(سکه ضرب می‌شد)، به نام زن دانگ زده شده بود و این نشان می‌دهد که زنان به پادشاهی می‌رسیدند.

آفرینه‌های بجا مانده از گذشته، نمایندگانِ روراستِ زندگی گذشتگان هستند، بِستاوه(انکار) شدنی نیستند و سخن‌بُری(سانسور)، بزرگنمایی و دروغ در آن‌ها راه ندارد. زیرا آن مردمان، هنگام پدیدآوردن آفرینه، نمی‌اندیشیدند که شاید آیندگان از آن بهره‌برداری کنند و آنچه را که بود بازنمایی می‌کردند.


✍🏻 محمدرضا کارگر
سَرمِهانِ دیرینکده‌ها و دارایی‌های فرهنگی و دیروکی کشور (مدیرکل موزه‌ها و اموال فرهنگی و تاریخی کشور)
برگردان شده به پارسی

#اسپندگان #سپندارمذگان
👩🏻‍🔬👩🏻‍🎓 @AdabSar