آكادمى شمسه

🔰هنر معاصر به مثابه سرمشق پست مدرنیته

برجسته ترین خصوصیت هنر معاصر این است که با نظم سر ستیز دارد. دلوز و گاتاری برای ترسیم این خصوصیت از استعاره ریشه استفاده می کنند، یعنی آن ساقه زرینی که در برابر هرگونه فشار تنظیم کننده گرایش ها و روندها ایستادگی می کند، و به نظر می رسد که در هیچ جهت خاصی پیش نمی رود، بلکه در همه جوانب ، به بالا و پایین، به یکسان و بدون نظم قابل تشخیصی که ما را قادر به پیش بینی جهت یا حرکت بعدی کند گسترش می یابد. ریشه های جدید از نقاطی بیرون می زنند که مشخص کردن محل آن ها از قبل غیر ممکن است.
گفته شده است که هنر معاصر هیچ نظم همزمانی ندارد. در تقابل شدید با دوره مدرن در تاریخ هنر ، امروز هیچ مکتب یا سبک مسلط قابل تشخیصی وجود ندارد که کل عرصه فعالیت هنری را قبضه کند‌.
عرصه هنر آکنده از آفرینندگان گوناگون ترین سبک هاست که به لحاظ زیبایی شناسی ، هیچ تطابقی با یکدیگر ندارند. هنر معاصر هیچ گونه نظم درزمانی هم ندارد. دیگر نمی توان تاریخ هنر را همچون توالی مکاتب و سبک های حاکم درک کرد.
هنرمندان معاصر یکسره دست از هرگونه تظاهر به بازنمایی کشیده اند و بر همه مقاصد و نیات بازنمایی مهر رسوایی کوبیده اند. آن ها خواهان بازنمایی چیزی جز عمل خودشان نیستند: بوم نقاشی، صاف و هموار بودن آن، رسانه ها و کیفیات ذاتی آن ها‌. در هنر معاصر، تعریف نفس مفهوم بازنمایی به زبانی معنادار کار بسیار دشواری است.چون دیگر معلوم نیست چه واقعیتی عینیت دارد آیا وجود عینی بر آن حمل می شود یا نه و بنابراین می تواند شالوده هستی شناسانه ای برای اندازه گیری صحت بازنمایی فراهم کند.
این اصرار هنرمندان پست مدرن که پروژه حقیقت به لحاظ هستی شناسی معیوب و نارساست و ، بنابراین؛ امکان حصول آن وجود ندارد و ارزش پیگیری هم ندارد، بیان کننده حقیقت درباره واقعیت معاصر است. هنر پست مدرن، از طریق کثرت مختص به خویش و لغو و ابطال سلسه مراتب هاست که حالت وجودی دنیای ماورای هنری را باز می نمایاند.
دیگر هیچ ضابطه جهانشمول یا جویای سیطره جهانی وجود ندارد که اثر هنری با ارجاع به آن معنای خود را آشکار سازد؛ در عوض ، ناچار است توان تبیین گری خاص خود را بنا کند و به کار گیرد. در غیاب همه الگوهای راهنما، اثر هنری پست مدرن پذیرای تفسیرهای متکثری است که ناچار هیچ یک مقام مرجعیت نمی رسند، و بنابراین غیر قطعی باقی می مانند. درست همان خصوصیت چند ظرفیتی بودن که در عصر مدرنیته خصوصیتی آزار دهنده و منفور بود که گواه نقص و کاستی نظریه و چالشی علیه آن محسوب می شد، اکنون به ویژگی دائمی و تعریف کننده هنر تبدیل شده است. از این نظر هنر پست مدرن، بر اساس ویژگی های یاد شده، به چیزی غیر از خودش اشاره می کند و حاوی اطلاعاتی درباره واقعیتی غیر هنری است. حتی خودمختاری مفرط و فخرفروشانه آن نیز حاوی اطلاعاتی درباره دنیایی است که هنر پست مدرن بخشی از آن است.
#هنر #مدرن #مدرنیته #پست_مدرن
#هنر_معاصر #تاریخ_هنر #هنرمند
#هنر_مدرن #هنر_پست_مدرن
📚برگرفته از کتاب اشارت های پست مدرنیته
🔸نویسنده: زیگموند باومن
🔹ترجمه: حسن چاوشیان
@academyshamseh
www.academyshamseh.com
www.instagram.com/academyshamseh

🔰هنر معاصر به مثابه سرمشق پست مدرنیته

برجسته ترین خصوصیت هنر معاصر این است که با نظم سر ستیز دارد. دلوز و گاتاری برای ترسیم این خصوصیت از استعاره ریشه استفاده می کنند، یعنی آن ساقه زرینی که در برابر هرگونه فشار تنظیم کننده گرایش ها و روندها ایستادگی می کند، و به نظر می رسد که در هیچ جهت خاصی پیش نمی رود، بلکه در همه جوانب ، به بالا و پایین، به یکسان و بدون نظم قابل تشخیصی که ما را قادر به پیش بینی جهت یا حرکت بعدی کند گسترش می یابد. ریشه های جدید از نقاطی بیرون می زنند که مشخص کردن محل آن ها از قبل غیر ممکن است.
گفته شده است که هنر معاصر هیچ نظم همزمانی ندارد. در تقابل شدید با دوره مدرن در تاریخ هنر ، امروز هیچ مکتب یا سبک مسلط قابل تشخیصی وجود ندارد که کل عرصه فعالیت هنری را قبضه کند‌.
عرصه هنر آکنده از آفرینندگان گوناگون ترین سبک هاست که به لحاظ زیبایی شناسی ، هیچ تطابقی با یکدیگر ندارند. هنر معاصر هیچ گونه نظم درزمانی هم ندارد. دیگر نمی توان تاریخ هنر را همچون توالی مکاتب و سبک های حاکم درک کرد.
هنرمندان معاصر یکسره دست از هرگونه تظاهر به بازنمایی کشیده اند و بر همه مقاصد و نیات بازنمایی مهر رسوایی کوبیده اند. آن ها خواهان بازنمایی چیزی جز عمل خودشان نیستند: بوم نقاشی، صاف و هموار بودن آن، رسانه ها و کیفیات ذاتی آن ها‌. در هنر معاصر، تعریف نفس مفهوم بازنمایی به زبانی معنادار کار بسیار دشواری است.چون دیگر معلوم نیست چه واقعیتی عینیت دارد آیا وجود عینی بر آن حمل می شود یا نه و بنابراین می تواند شالوده هستی شناسانه ای برای اندازه گیری صحت بازنمایی فراهم کند.
این اصرار هنرمندان پست مدرن که پروژه حقیقت به لحاظ هستی شناسی معیوب و نارساست و ، بنابراین؛ امکان حصول آن وجود ندارد و ارزش پیگیری هم ندارد، بیان کننده حقیقت درباره واقعیت معاصر است. هنر پست مدرن، از طریق کثرت مختص به خویش و لغو و ابطال سلسه مراتب هاست که حالت وجودی دنیای ماورای هنری را باز می نمایاند.
دیگر هیچ ضابطه جهانشمول یا جویای سیطره جهانی وجود ندارد که اثر هنری با ارجاع به آن معنای خود را آشکار سازد؛ در عوض ، ناچار است توان تبیین گری خاص خود را بنا کند و به کار گیرد. در غیاب همه الگوهای راهنما، اثر هنری پست مدرن پذیرای تفسیرهای متکثری است که ناچار هیچ یک مقام مرجعیت نمی رسند، و بنابراین غیر قطعی باقی می مانند. درست همان خصوصیت چند ظرفیتی بودن که در عصر مدرنیته خصوصیتی آزار دهنده و منفور بود که گواه نقص و کاستی نظریه و چالشی علیه آن محسوب می شد، اکنون به ویژگی دائمی و تعریف کننده هنر تبدیل شده است. از این نظر هنر پست مدرن، بر اساس ویژگی های یاد شده، به چیزی غیر از خودش اشاره می کند و حاوی اطلاعاتی درباره واقعیتی غیر هنری است. حتی خودمختاری مفرط و فخرفروشانه آن نیز حاوی اطلاعاتی درباره دنیایی است که هنر پست مدرن بخشی از آن است.
#هنر #مدرن #مدرنیته #پست_مدرن
#هنر_معاصر #تاریخ_هنر #هنرمند
#هنر_مدرن #هنر_پست_مدرن
📚برگرفته از کتاب اشارت های پست مدرنیته
🔸نویسنده: زیگموند باومن
🔹ترجمه: حسن چاوشیان
@academyshamseh
www.academyshamseh.com
www.instagram.com/academyshamseh

.
🔰كلاس ها وكارگاه هاى آزادِ
‎هنر و علوم انسانى مؤسسه پژوهشی،آموزشی و مطالعاتی آکادمی شمسه
💢ترم تابستان ١٤٠۰
(آنلاين)
دپارتمان جامعه شناسی آکادمی شمسه
دکتر #محمد_رضا_مریدی

سیاست های هنر و نهادهای هنر

رابطه هنرمند با نهادها و رویدادهای هنری رابطه ای در هم تنیده است. هم با مشارکت در این رویدادها، به آنها شکل می دهد و هم نهادها و رویدادها همچون ساختار، بر هنرمند تاثیر می گذارند. از همین رو جریان های هنری شکل گرفته در این رویدادها همچون برساخته اجتماعی جلو می کنند که نمی توان آن ها را به کنش نبوغ آمیز یا آزادانه هنرمند تقلیل داد و نمی توان آن ها را به منابع اقتصادی سازمان ها و نهادهای حامی فروکاست. از همین رو مطالعه نهادها (موزه ها و سازمان های فرهنگی) و رویدادهای هنری (نمایشگاه ها، دوسالانه ها و فستیوال ها)، رویکرد مناسبی برای توضیح رابطه هنر و واقعیت است. در جلسات این دوره به برخی از مهمترین نهادهای هنری و سازوکار ایدئولوژیک پنهان آنها می پردازیم. در جلسه اول جایزه های هنر و سیاست های جشنواره ای هنر در ایران را دنبال می کنیم؛ در جلسه دوم به دانشگاه های هنر و ایدئولوژی پنهان در نهاد علم می پردازیم؛ در جلسه سوم گالری های هنر و سازوکار بازار هنر را دنبال می کنیم؛ در جلسه چهارم به انجمن های هنر، نهادهای عمومی و مستقل هنر می پردازیم.
#جامعه_شناسی #هنر #هنرمند #گالری #انجمن_هنر #ایدئولوژی #جشنواره_هنر #فستیوال #رویداد_هنری
#آکادمی_شمسه #مؤسسه_پژوهشی_آموزشی_مطالعاتی_شمسه
www.instagram.com/academyshamseh
www.academyshamseh.com
@academyshamseh

🔰هنر معاصر به مثابه سرمشق پست مدرنیته

برجسته ترین خصوصیت هنر معاصر این است که با نظم سر ستیز دارد. دلوز و گاتاری برای ترسیم این خصوصیت از استعاره ریشه استفاده می کنند، یعنی آن ساقه زرینی که در برابر هرگونه فشار تنظیم کننده گرایش ها و روندها ایستادگی می کند، و به نظر می رسد که در هیچ جهت خاصی پیش نمی رود، بلکه در همه جوانب ، به بالا و پایین، به یکسان و بدون نظم قابل تشخیصی که ما را قادر به پیش بینی جهت یا حرکت بعدی کند گسترش می یابد. ریشه های جدید از نقاطی بیرون می زنند که مشخص کردن محل آن ها از قبل غیر ممکن است.
گفته شده است که هنر معاصر هیچ نظم همزمانی ندارد. در تقابل شدید با دوره مدرن در تاریخ هنر ، امروز هیچ مکتب یا سبک مسلط قابل تشخیصی وجود ندارد که کل عرصه فعالیت هنری را قبضه کند‌.
عرصه هنر آکنده از آفرینندگان گوناگون ترین سبک هاست که به لحاظ زیبایی شناسی ، هیچ تطابقی با یکدیگر ندارند. هنر معاصر هیچ گونه نظم درزمانی هم ندارد. دیگر نمی توان تاریخ هنر را همچون توالی مکاتب و سبک های حاکم درک کرد.
هنرمندان معاصر یکسره دست از هرگونه تظاهر به بازنمایی کشیده اند و بر همه مقاصد و نیات بازنمایی مهر رسوایی کوبیده اند. آن ها خواهان بازنمایی چیزی جز عمل خودشان نیستند: بوم نقاشی، صاف و هموار بودن آن، رسانه ها و کیفیات ذاتی آن ها‌. در هنر معاصر، تعریف نفس مفهوم بازنمایی به زبانی معنادار کار بسیار دشواری است.چون دیگر معلوم نیست چه واقعیتی عینیت دارد آیا وجود عینی بر آن حمل می شود یا نه و بنابراین می تواند شالوده هستی شناسانه ای برای اندازه گیری صحت بازنمایی فراهم کند.
این اصرار هنرمندان پست مدرن که پروژه حقیقت به لحاظ هستی شناسی معیوب و نارساست و ، بنابراین؛ امکان حصول آن وجود ندارد و ارزش پیگیری هم ندارد، بیان کننده حقیقت درباره واقعیت معاصر است. هنر پست مدرن، از طریق کثرت مختص به خویش و لغو و ابطال سلسه مراتب هاست که حالت وجودی دنیای ماورای هنری را باز می نمایاند.
دیگر هیچ ضابطه جهانشمول یا جویای سیطره جهانی وجود ندارد که اثر هنری با ارجاع به آن معنای خود را آشکار سازد؛ در عوض ، ناچار است توان تبیین گری خاص خود را بنا کند و به کار گیرد. در غیاب همه الگوهای راهنما، اثر هنری پست مدرن پذیرای تفسیرهای متکثری است که ناچار هیچ یک مقام مرجعیت نمی رسند، و بنابراین غیر قطعی باقی می مانند. درست همان خصوصیت چند ظرفیتی بودن که در عصر مدرنیته خصوصیتی آزار دهنده و منفور بود که گواه نقص و کاستی نظریه و چالشی علیه آن محسوب می شد، اکنون به ویژگی دائمی و تعریف کننده هنر تبدیل شده است. از این نظر هنر پست مدرن، بر اساس ویژگی های یاد شده، به چیزی غیر از خودش اشاره می کند و حاوی اطلاعاتی درباره واقعیتی غیر هنری است. حتی خودمختاری مفرط و فخرفروشانه آن نیز حاوی اطلاعاتی درباره دنیایی است که هنر پست مدرن بخشی از آن است.
#هنر #مدرن #مدرنیته #پست_مدرن
#هنر_معاصر #تاریخ_هنر #هنرمند
#هنر_مدرن #هنر_پست_مدرن
📚برگرفته از کتاب اشارت های پست مدرنیته
🔸نویسنده: زیگموند باومن
🔹ترجمه: حسن چاوشیان
@academyshamseh
www.academyshamseh.com
www.instagram.com/academyshamseh

🔰هنر معاصر به مثابه سرمشق پست مدرنیته

برجسته ترین خصوصیت هنر معاصر این است که با نظم سر ستیز دارد. دلوز و گاتاری برای ترسیم این خصوصیت از استعاره ریشه استفاده می کنند، یعنی آن ساقه زرینی که در برابر هرگونه فشار تنظیم کننده گرایش ها و روندها ایستادگی می کند، و به نظر می رسد که در هیچ جهت خاصی پیش نمی رود، بلکه در همه جوانب ، به بالا و پایین، به یکسان و بدون نظم قابل تشخیصی که ما را قادر به پیش بینی جهت یا حرکت بعدی کند گسترش می یابد. ریشه های جدید از نقاطی بیرون می زنند که مشخص کردن محل آن ها از قبل غیر ممکن است.
گفته شده است که هنر معاصر هیچ نظم همزمانی ندارد. در تقابل شدید با دوره مدرن در تاریخ هنر ، امروز هیچ مکتب یا سبک مسلط قابل تشخیصی وجود ندارد که کل عرصه فعالیت هنری را قبضه کند‌.
عرصه هنر آکنده از آفرینندگان گوناگون ترین سبک هاست که به لحاظ زیبایی شناسی ، هیچ تطابقی با یکدیگر ندارند. هنر معاصر هیچ گونه نظم درزمانی هم ندارد. دیگر نمی توان تاریخ هنر را همچون توالی مکاتب و سبک های حاکم درک کرد.
هنرمندان معاصر یکسره دست از هرگونه تظاهر به بازنمایی کشیده اند و بر همه مقاصد و نیات بازنمایی مهر رسوایی کوبیده اند. آن ها خواهان بازنمایی چیزی جز عمل خودشان نیستند: بوم نقاشی، صاف و هموار بودن آن، رسانه ها و کیفیات ذاتی آن ها‌. در هنر معاصر، تعریف نفس مفهوم بازنمایی به زبانی معنادار کار بسیار دشواری است.چون دیگر معلوم نیست چه واقعیتی عینیت دارد آیا وجود عینی بر آن حمل می شود یا نه و بنابراین می تواند شالوده هستی شناسانه ای برای اندازه گیری صحت بازنمایی فراهم کند.
این اصرار هنرمندان پست مدرن که پروژه حقیقت به لحاظ هستی شناسی معیوب و نارساست و ، بنابراین؛ امکان حصول آن وجود ندارد و ارزش پیگیری هم ندارد، بیان کننده حقیقت درباره واقعیت معاصر است. هنر پست مدرن، از طریق کثرت مختص به خویش و لغو و ابطال سلسه مراتب هاست که حالت وجودی دنیای ماورای هنری را باز می نمایاند.
دیگر هیچ ضابطه جهانشمول یا جویای سیطره جهانی وجود ندارد که اثر هنری با ارجاع به آن معنای خود را آشکار سازد؛ در عوض ، ناچار است توان تبیین گری خاص خود را بنا کند و به کار گیرد. در غیاب همه الگوهای راهنما، اثر هنری پست مدرن پذیرای تفسیرهای متکثری است که ناچار هیچ یک مقام مرجعیت نمی رسند، و بنابراین غیر قطعی باقی می مانند. درست همان خصوصیت چند ظرفیتی بودن که در عصر مدرنیته خصوصیتی آزار دهنده و منفور بود که گواه نقص و کاستی نظریه و چالشی علیه آن محسوب می شد، اکنون به ویژگی دائمی و تعریف کننده هنر تبدیل شده است. از این نظر هنر پست مدرن، بر اساس ویژگی های یاد شده، به چیزی غیر از خودش اشاره می کند و حاوی اطلاعاتی درباره واقعیتی غیر هنری است. حتی خودمختاری مفرط و فخرفروشانه آن نیز حاوی اطلاعاتی درباره دنیایی است که هنر پست مدرن بخشی از آن است.
#هنر #مدرن #مدرنیته #پست_مدرن
#هنر_معاصر #تاریخ_هنر #هنرمند
#هنر_مدرن #هنر_پست_مدرن
📚برگرفته از کتاب اشارت های پست مدرنیته
🔸نویسنده: زیگموند باومن
🔹ترجمه: حسن چاوشیان
@academyshamseh
www.academyshamseh.com
www.instagram.com/academyshamseh