یار ما در تار مویش صد غزل آوردہ است
اے بنازم در لبش دہ من عسل آوردہ است
نوش دارو شربتے از شهد لب بر درد من
آنقدر سر خوش شدم گویا امل آوردہ است
روسرے وا مے ڪند دل را ز جایش مے ڪَند
من فدا بر خندہ اش بر من بغل آوردہ است
چون پریشان میڪند گیسوے پر پیچش بہ رخ
تا ببافد زلف خود بر من جدل آوردہ است
مو بہ مو دیوانہ ام مے ساخت او با موے خود
چون ڪہ با زنجیر زلفش راہ حل آوردہ است
روزها در آرزو بر دیدنش تا شب شود
شب بہ شب با جام مے بر من اجل آوردہ است
عشق را در چشم عاشق دیدہ ام چون ڪور شد
عاشقے را در دلش او از ازل آوردہ است
#ناشناس
@navayemastaneh