مُهاجِر | Mosut

📝✍ #یادداشت_دانشجویی

💢 #تصادف_در_پردیس یا #انحطاط_روحی_ما؟! #بخش_دوم

🔸وقوع این سانحه برای این دو عزیز اما کد های بسیاری را برای من روشن نمود. این که خیلی از ماها بعد از خروج از دانشگاه نیست که تغییر می کنیم. از همین حالا همان موجوادت چندسال بعدیم که ابزار و امکاناتمان محدود است.
این که هر طیف و گروه و دسته ای در داخل دانشگاه نیز به دنبال انتفاع شخصی و گروهی و سوء استفاده از این ماجرا برای انداختن نام مجموعه ی خود بر سر زبان ها هستند؛ قلب آدمی را به درد می آورد.

🔸این که یک دسته از ما دانشجویان در آب گل آلود این حادثه به دنبال تسویه حساب های شخصی و سیاسی با فلان معاونت هستیم و دسته ای دیگرمان به دنبال اثبات توانمندی و کارآمدی طیف متبوعش در پیش بینی و گوشزد نمودن این وقایع به مسئولین و البته به طعن و کنایه حساب های شخصی را مطرح ساختن.
(نام نمی برم که در این اتفاق همه ی دانشگاه را همگام و هم مسیر می دانم تقریبا بدون استثناء)

🔸این که انتفاع و مطامع گروهی را حتی جایی که افرادی در حال #رنج_کشیدن هستند مجاز می شماریم و گویی استفاده ابزاری از هر اتفاقی را جهت اثبات خود نه تنها مجاز، بلکه مطلوب می دانیم.
همه ی این ها نشان دهنده ی تباهی روح ماست. باید دست بجنبانیم تا بیش از این غرق نشده ایم...

🔸حتی همین نوشته نیز بری از #نفع_ها و #طمع_ها و #غرض_ها نیست...

و این مشتی از نمونه ی خروار جامعه ی ماست. دردی که جامعه را از درون می خورد. بهره ی شخصی از هر حادثه و اتفاقی. باید به حال خودمان فکری بکنیم...

🔹تکمَله :
با گفتن و شنیدن همه ی این حرف ها و همه ی آن حرف ها؛
هرگز کسی از ما (فارغ از همه ی ادا و اصول ها)، درد آن دو عزیز حادثه دیده را درک نمی نکنیم... این که چه بلایی از کنار گوششان گذر کرده و شاید هنوز هم نکرده...

می دانید؟! تا مشابه این اتفاق برای زنان خانواده تان اتفاق نیافتد(الهی که هرگز نیافتد) ، متوجه نمی شوید که یک زن چقدر ممکن است از این حادثه رنج ببرد...

شاید تا آخر عمر...

✍علی فیض اللهی

✅@mosut
✅@basijsut
🔸کانال مهاجر نقد ها و یادداشت های فرهنگی و اجتماعی شما را منعکس می کند...

📝✍ #یادداشت_دانشجویی

💢#تصادف_در_پردیس یا #انحطاط_روحی_ما؟! #بخش_اول

🔹خبر تلخ و ناگوار جراحت 2 تن از دانشجویان و هم دانشگاهی های عزیزمان را یکی از دوستان تلفنی داد. صحنه ی تاسف بار و دردناکی را به تصویر کشید. آن هم در خیابان های پردیس. محل رفت و آمد روزانه ی ما. خیلی چیزها به سرعت از جلوی چشمانم گذشت. تصویر خون و دانجشوها که برای کمک دور مصدومین جمع شده اند و برخی دیگر که به دنبال اتوبوس مقصر در حال دویدن هستند.

🔹و بعد نوبت افرادی شد که هرکدام بخشی از مسئولیت این حادثه متوجه حوزه مدیریتی آن هاست. یک یه یک از جلوی چشمانم عبور می کردند. با تصویر ذهنی که از هرکدام داشتم آن ها را به محکمه ی ذهنم آوردم و حکم را قرائت کردم و بدون اجازه دادن برای ایراد دفاع؛ احکام صادره را اجرا کردم. تصویر لبخندشان اما همچنان آزارم می داد. لبخندی که در مواجهه های حقیقی با مسائلی که تحت عنوان #حق_دانشجو از ایشان مطالبه شده بود، بر لبانشان نقش می بست.

🔹مشابه این حادثه سال گذشته نیز رخ داده بود! شاید باور نکنید اما یکی از برادران هم دانشگاهی که شکر خدا از حادثه ی پارسال جان سالم بدر برد هنوز در دانشگاه هست و در کلاس ها شرکت می کند. فردی که جلوی رستوران پارمیدا ناگهان بعد از باز شدن بی دلیل درب عقب اتوبوس به پائین پرت می شود و دچار شکستگی و جراحت می گردد. سوال این جاست که تا کجا باید شاهد این حوادث باشیم؟! سوانحی که خطای فاحش انسانی(رانندگی) یکی از دلایل عمده آن است.

🔹مسئولیت گریزی به عنوان واحدی عملی در رفتار همه دیده می شود. آن از راننده اتوبوس که اگر توسط دانشجو ها مجبور به توقف نمی شد، صحنه را ترک می کرد و آن دیگری نیز از مسئولین مربوطه که شاید اصلا زیر بار مسئولیت این حادثه نروند!
معاونت عمرانی برای عدم تولید زیرساخت مناسب از جمله همه ی مواردی که این روزها توسط عزیزان دیگر مطرح شده شامل نور کافی، و معبر برای دانشجو های پیاده و معاونت دانشجویی و اداره ی متبوعش بخاطر نوع رانندگی اتوبوس ها و ایضا رفتار نامناسب و بعضا زننده ی راننده ها با دانشجویان؛ و البته بالا تر از همه ریاست دانشگاه برای عدم پیگیری درخواست نماینده دانشجویان و نیز عدم نظارت بر حسن عملکرد معاونت های حوزه ریاستشان، البته نه فقط در همین مورد خاص. همه و همه درقبال مسائل رخ داده مسئول اند و باید پاسخ گو باشند.

🔹دلیل این که چرا به خاطر مبارک مسئولین خطور نکرده دانشجویان که دلیل اصلی حضور آنها در دانشگاه و مسئول شدنشان هستند؛ با چه مسائل و مشکلاتی مواجه هستند این است که رویه مسئولین در مملکت ما کاملا عوض شده. بنا به حکم مشهور مشت نمونه ی خروار، دانشگاه نیز نمونه ی جامعه است.

🔹وقتی شأن خودساخته ی مسئولین به آن ها اجازه نمی دهد که برای تردد بین پردیس های دانشگاه از اتوبوسی استفاده کنند که دانشجو از آن استفاده می کند، و یا در سلفی که دانشجو غذا می خورد، غذا نمی خورند؛ چگونه و چطور با مسائل و مشکلات ما آشنا شوند؟!
آن ها که خود را در پیش فرض بالا تر از مردم خود می دانند اگر هم به دانشجوهای بی نوای در بیمارستان سری می زنند از سر لطف و کرمشان است و خود نگران نشان دادن! به باقی دانشجو ها...

بگذریم...

🔸اما آن چه مرا وا داشت که این مقدمات را بنگارم، برای رسیدن به مضامین پیش روست. کلماتی که برای ادایشان چندین ساعت دو دو تای خود را با سنجه ی رضایت الهی سنجیدم که آیا چهارتا می شود یا خیر؟! بگذریم که نتیجه ای واضح نگرفتم اما حرف هایی است که باید گفته شود.

🔸این مسئله برای ما عادی شده است که مثلا در انتخابات ها نگاه به دانشجو تغییر کند و هرکسی از هر طیفی برای جمع آوری آراء بیشتر به تملق و چاپلوسی و فریب و هرچه دستش می رسد، دست بیاویزد که رگ و رأی دانشجو را به نفع خودش بزند.

🔸اما این اتفاق هربار که رخ داده از بیرون از دانشگاه بوده و اگر هم تلخ زهری بوده برای ما، همین مسئله قابل تحمل اش می کرده که این بابا خودی نیست. از جامعه ی فهیم دانشگاهی نیست. هرچند خروجی همین دانشگاه هاست. و این مسئله ی مبهم من بود تا رسیدن این روزها...

🔸این که چطور دانشجویی که آزاد و آزادی خواه است و از بند مطامع و منافع رهاست، با فارغ التحصیلی از دانشگاه و گذشت چندسال، به وطن اجتماعی خودش که دانشگاه باشد این چنین نگاه سخیفی داشته باشد که آن را با کاسه ی رأی اشتباهی بگیرد!