🚩☆📽 موج تازهای از اعتراضات نسبت به خشونت سیستماتیک و رویههای نژادپرستانه در آمریکا شکل گرفته و از این نظر شاید تماشای
#فیلم «من کاکاسیاهِ تو نیستم» ساختهی رائول پک، دریچهای برای فهم بستر تاریخی مبارزات
#ضد_نژادپرستی در آمریکا باشد.
این فیلم مستند بر اساس نسخهی خطی کتاب ناتمام ِ «این خانه را بیاد داشته باشید» نوشتهی
#جیمز_بالدوین ساخته شده. بالدوین که خودش رماننویس و مقالهنویس برجستهای بود و در دههی پنجاه و شصت میلادی به خاطر گفتگوهای صریح و فصیحاش در فضای آمریکا و اروپای غربی مشهور بود، شخصیت محوری این فیلم است.
در این فیلم دستنوشتههای بالدوین و بریدههایی از گفتگوهای تلویزیونی و سخنرانیهای او با روایتهایی از زندگی و مبارزهی رهبران جنبش حقوق مدنی آمریکا در دههی ۵۰ و ۶۰ تلفیق شده. رهبرانی چون مارتین لوترکینگ، مدگار اورز، و ملکوم ایکس با استراتژیهای مبارزاتی و اختلاف نظرهای سیاسیشان پیش روی چشمان ما ظاهر میشوند و دوباره به قتل میرسند. اینجا تاریخ دیگر توالی صرف وقایع نیست، با احضار همهی آن مبارزات و از خودگذشتگیها، از اولین روزی که دوروتی کنت ۱۵ ساله بعنوان اولین دانشآموز سیاه پوست وارد مدرسه دولتی می شود و با تحقیر و تمسخر روی نیمکت مینشیند تا اعتراضات فرگوسن و بالتیمور و اخیرا در مینهسوتا، وجوهِ گوناگونِ تبعیض و خشونت سیستماتیک پیش روی ماست.
این فیلم دربارهی استراتژی مبارزاتی برای مواجهه با مسئلهی
نژادپرستی نیست، از این نظر ممکن است ارجاعهای فیلم به مقولهی زبان و نقشش در تعریف مفاهیمی چون «سفید بودن» و تاثیر مدیومهای پر قدرتی چون سینما برای تثبیت ساختارهای ستم و تبعیض و نپرداختن به مفصلبندیِ
نژادپرستی با مقولاتی چون طبقه و جنسیت نابسنده به نظر بیاد.
اما در هر حال همانطور که بالدوین میگوید:
«تمام چیزهایی که در مقابل ماست قابل تغییر نیست ولی تا با چیزی رو به رو نشویم نمیتوانیم تغییرش بدهیم» و این فیلم هم میخواهد از پرسپکتیو بالدوین به ما بگوید که چرا «من کاکا سیاهِ تو نیستم» و از این نظر قابل مکث و تامله.
@TheRedSidehttps://t.center/kkfsf