🚩⭐️ سیلاب تباهی یا شورای مردمی؟
به بهانهی سالروز سرکوب شوراهای خلق ترکمن
چهل سال پیش در چنین روزی یعنی پنجم فروردین ۱۳۵۸ «اولین جنگ گُنبد» آغاز شد. در جریان این جنگ، سپاه پاسداران جمهوری اسلامی با یورش به «شوراهای دهقانان و زحمتکشان ترکمن صحرا» (که در بیش از چهارصد روستا و آبادی این شهرستان تشکیل شده بود) کوشیدند تا منطق سرکوبگر دولت مرکزی اسلامی را جایگزین «حق تعیین سرنوشت مردم» کنند.
#شوراهای_دهقانی که توسط خود دهقانان و با کمک مبارزان قدیمی ترکمن تشکیل شده بودند با کارایی فزاینده، موفق به خلع یدِ فئودالها و خانها از زمینهایی شدند که علیرغم اصلاحات ارضی دهه ۱۳۴۰ تا هنگامهی انقلاب به ظلم و استثمار بر کشاورزان و مردم منطقه ادامه میدادند و حتی با زد و بندها و لابیهایی با عناصری از حکومتِ تازه به قدرت رسیده درصدد حفظ امتیازات خویش بودند.
این شوراها در مجموعه ی «اتحادیههای سراسری شوراهای دهقانی خلق ترکمن» (ستاد خلق ترکمن) متحدانه عمل میکردند و عملا در حال ادارهی خویش بودند. جمهوری اسلامی اما این منطق مردمیِ ضدساختار و ضد دولت مرکزی را لحظهای تحمل نکرد و علیرغم اینکه هنوز حتی رفراندوم فروردین ۱۳۵۸ هم انجام نشده بود، پاسدارانِ خویش را جهت سرکوب این نهادِ مردمی گسیل داشت که البته با مقاومت مسلحانهی کمنظیر مردم در هیأت این شوراها روبهرو شد و عملا تا تابستان ۱۳۵۹ با وجود اعدام و ترور رهبران و اعضای برجستهی این شوراها، دولت نتوانست به تسلط کامل بر منطقه دست پیدا کند.
مواجههی امروز با تداوم سیلِ مصیبتزای
#ترکمن_صحرا و دیگر نقاط کشور، جلوههایی از «اولین جنگ گنبد» را به خاطر میآورد. وقوع سیلی که بیتردید نمیتوان آن را در گروه «بلایای طبیعی» به شمار آورد.
امری که بیشک ناشی از بیمسئولیتی حکومت است در اولین اقدام، این خودِ بدنهی مردمی در ترکمن صحرا و دیگر نیروهای مردمی در کشور بودند که به یاری یکدیگر شتافتندوتوانستندامداد رسانیهای فوری و اولیهی پس از فاجعه را تا حد توان به انجام رسانند.
اکنون در میان نکبت فراگیر انتخاباتی نمایندگان مجلس که زمستان پیشرو برای رفتن به بهارستان و استفاده از مزایای آن سر و دست میشکنند و سیاسیکاریهای کثیفتر دولت با برکناری این و آن و انتشار پیدرپی عکس و فیلم از حضور انواع و اقسام سلبریتیهای حکومت در مناطق بحرانزده برای نشان دادن توجه ایشان به مردم، تمامی کنشهای مردمی و خود-جوش، مُهر امنیتی دریافت خواهند کرد و به انحاء مختلف، مجاری امداد رسانیهای غیرحکومتی به اسم جلوگیری از کارآیی امدادرسانی بسته می شود.
دولت مرکزی مستقر که با سرکوب
#شوراهای_مردمی خود را تثبیت کردهست، طی چهل سالْ جز چپاول و غارت و تخریب هیچ چیز برای مردمان نداشتهست. او حتی نمیتواند امداد رسانی مردمی و تشکیل شوراهای مردمی برای کمک به یکدیگر برای زنده ماندن را تاب آورد.
آنچه در این روزها رخ نمودهست، یعنی بحرانسازی مداوم، بی مسولیتی نسبت به جان مردم و سرکوب هرگونه
سازماندهی جمعی مردمی حتی برای زنده ماندن، عصارهای ناب از نقش دولت جمهوری اسلامی طی چهل سال گذشته به دست میدهد.
اما مردم ناچارند برای زنده ماندن هم که شده دست به
#سازماندهی شورایی درون خود بزنند و چه بهتر که این
سازماندهی را در تمام عرصههای زندگی اعمال کنند.
⚪️ امروز در سالروز شروع نخستین سرکوب شوراهای مردمی از جانب دولت، وقتی که بحران در همهی عرصهها به غایت خود رسیدهستْ آیا وقت آن نشده که به تشکیل شوراها چه در همیاری برای زنده ماندن خود و چه در ادارهی صلح آمیز منابع و سرزمین خود به صورت جدی فکر کنیم؟
در غیاب چنین
سازماندهی شوراییای به راستی برای ما چه خواهد ماند جز بیکاری یا استثمار پیشینی و تباهی و ویرانی و گرسنگی حاصل از چپاول های دولت؟ و چه میتوانیم بکنیم در انزوا و انفرادی که سرکوب مداوم و لاینقطع دولتی بر ما تحمیل میکند؟
آیا وقت آن نرسیده که از میانهی ویرانیها، وقتی در تلاشیم دست یکدیگر را بگیریم، غذا و لباس به هم برسانیم، خانه، حیوانات و دام و طیور را نجات دهیم و با دستان خالی اما جمعیمانْ سیلبند بسازیم، پیوندمان را گستردهتر و قویتر بکنیم و تلاش کنیم برای تحقق هرچند کوچکی از آلترناتیو خود، یعنی شورا؟
#سرخط نيوز»
https://t.center/kkfsf