نامهی مریم_اکبری_منفرد در آستانهی آغاز دهمین سال حبس خود
نیمه شب ۹ دی ماه ۱۳۸۸، شبی سرد و بارانی، به بهانهی پارهای از توضیحات مرا از کودکانم جدا کردند که به دفتر پیگیری ببرند و تا ظهر ۱۰ دی بازگردم… به دلیل این که همسرم منزل نبود اجازه خواستم صبح زود بعد از راهی کردن بچهها به مدرسه و مهدکودک خودم را به دفتر پیگیری معرفی کنم که موافقت نکردند…
امشب وارد دهمین سال حبس خود شدهام. این سالها فراز و نشیب بسیار داشت. به گوهردشت وقرچک ورامین تبعید شدم. دختران زیبای من بزرگ شدند ولی کسی ندانست چطور گذشت. همان گونه که کسی ندانست بر پدران و مادران داغدار و چشم انتظار ما چه گذشت. پدر و مادرانی که در روزهای ملاقات به جای دیدار عزیزانشان ساک خونین تحویل گرفتند. پدران و مادرانی که به جای دیدن دخترانشان یک اسکناس پنجاه تومانی بابت مهریه دریافت کردند. تمام این سالها با مشقتهایش گذشت. در سلولهایی بودم که حس میکردم در روزگاری خیلی دور خواهرم و برادرانم در اینجا بودهاند. پیش از این برای به دست آوردن نشانی از عزیزانم در خاورانها بودیم و حال احساس میکنم به آنها نزدیکترم و حضورشان را حس میکنم. اینجا در هر در و دیواری نشانی از آنها حک شده است.
جفای این رژیم سفاک همیشه با ما بوده و هست#قیام_تا_پیروزی_ادامه_دارد
#براندازم✌️#مرگ_بر_اصل_ولایت_فقیه#زنده_باد_آزادی_و_حق_حاکمیت_مردم۱۳۹۷