وقتی میخوانیم:
بیناز نرگست سر سودایی از ملال
همچون بنفشه بر سر زانو نهادهایم
سروکار ما نه با نرگس واقعی است نه با بنفشهای که
در باغچهٔ خانهمان میروید و نه
در پی تحقیق صحت و سقم این سخن برمیآییم. بنفشه، نرگس، ناز نرگس و سر سودایی، همه شخصیتهای شعری هستند... مدلول این الفاظ، یک امر احساسی و نفسانی صِرف نیست؛ زیرا همیشه میتوان این پرسش را مطرح کرد که چرا شاعر برای بیان احساس خود اَکل از قفا میکند [لقمه را از پشت سر میخورد]... پس چگونه میتوان منظور حافظ را از این شعر دریافت؟ راهش این است که این
#غزل_حافظ را بخوانیم، بعد تمام
#دیوان_حافظ را بخوانیم و بعد هرچه را که پیش از
#حافظ سروده شدهاست و حتی شعرهایی را که پس از او سرودهاند.
معنی
#سنت_شعری همین است...
#معصومی_همدانی: 116
#پیامی_در_راه@ketabeabii