#هرودوت جایی گفته بود: «من به تو رازی خواهم گفت که در معابد نخواهی آموخت. خدایان به ما (انسانها) رشک میورزند. به ما رشک میورزند چرا که ما فانی هستیم، چرا که هر لحظه از زندگی ممکن است آخرین لحظه باشد. چون محکوم به فناییم همه چیز زیباتر است.» اگر درست یادم مانده باشد برایان مگی در رمان «مواجهه با مرگ» تمدن بشر را حاصل آگاهی او به مرگ خویش دانسته بود. انسان به خاطر مرگ-آگاهی است که دین میورزد، هنرمندی میکند، بناهای مستحکم میسازد و در یک کلام زندگی میکند. برخی انسانشناسان نخستین جرقههای دینورزی در آدمیان را حاصل آگاهی از مرگ خویشتن میدانند. انسانهای نخستین با سوگواری برای مرگ عزیزانشان و آگاهی حاصل از این که مرگ برای خودشان هم در کمین نشسته است، نشانههایی از دینداری را از خود بروز دادهاند. اساسا همین مرگاندیشی است که به زندگی او معنا داده و چرخهای تمدن بشری را به جلو رانده است.
فیلسوفان، غالبا، انسان را موجودی در جستجوی
#جاودانگی دانستهاند و اساطیر فرهنگهای گوناگون، جلوههای مختلف در جست و جوی
جاودانگی بشری را به نمایش گذاشتهاند. اما اگر از زوایهای دیگر نگاه کنیم، هرچه بشر از تمدن، دین، و هنر به یادگار گذاشته است حاصل تقابل و تعامل میل به
جاودانگی و آگاهی بر فناپذیری او بوده است...
✍️وحید
#حلاجgolhaymarefat