یادی از محقق و ادیب گرانمایه و شاعر توانا
#استاد_ملک_الشعرای_بهار (۱۲۶۵-۱۳۳۰) [۱]
بهار یکی از پرفروغترین شعلههای قصیدهسرایی در طول تاریخ ادبی ماست و بیهیچ گمان از قرن ششم بدین سوی، چکامهسرایی به عظمت او نداشتهایم.
در میان قصیدهسرایان درجهٔ اول زبان فارسی-که از شمارهٔ انگشتان دو دست تجاوز نمیکند- به دشواری میتوان کسانی را سراغ گرفت که بیش از او شعر خوب و موفق داشته باشند.
در قصاید برگزیدهٔ او مجموعهٔ عناصر شعری به حالت اعتدال و یکدست جلوه میکنند. عاطفه و خیال و هدف انسانی همراه با نیرومندترین کلمات-که با استادی فراوان در کنار هم جای گرفته- در شعر او به هم آمیختهاند.
قصیده در معنیِ درستِ کلمه بر بنیاد سنّتهای کهن و دور از پریشانگویی، آخرین بار در شعر او تجلی کرد و پس از چندین قرن، بار دیگر چهرهٔ یک چکامهسرای بزرگ در صفحات تاریخ ادبیات ما آشکار ساخت.
بر روی هم، بهار، بارورترین استعدادی بود که در شعر کلاسیک فارسی-به روزگار ما-جلوه نمود.
#با_چراغ_و_آینه#استاد_شفیعی_کدکنی_ص۳۸۷@Majmaeparishani