هوشمندان چو بههر معرکه در میمانند
همگی فاتحه رفتن خود میخوانند
در دیاری که عرق لکه دامان گل است
کولیان پاکترین مردم این ساماند
روزگاران غریبی است که ارباب نظر
راز فردای خود از چهره ما میخوانند
خط رنجی که نشان واره پیشانیِ ماست
رمز تلخی است که خون گشته دلان میدانند
ماجراهای من از باور سرگردانی
خواند آن قوم که سرگشته و سرگردانند
خواب پروانه شدن لاله بسی دید ولی
لایق کار چنین، مردم جان سوزانند
شمع چون دید من و لاله بهآتش گفتا:
خوش بسوزند که پروانه این دامانند
دی گُل سوخته از عاقبت ما پرسید
گفتش آلاله: که از جمله سردارانند
#حمید_پورحاجیزاده@iraniansarafraz