همه با همیم " روح الله جمعه ای"

مثلث اخوانیسم نوگرا

تعلق خاطر و پیوستگی سیاسی و راهبردی جریان #اخوان_المسلمین به دمکراتهای آمریکا باعث شد تا افغانستان نیز سهم اخوان المسلمین شود. حتی اگر به گذشته نگاهی داشته باشیم به وضوح مشاهده می شود که جریان #بهار_عربی هم در دوره باراک اوباما اتفاق افتاد و طی آن اخوان المسلمین دست بالا را در منطقه پیدا کرد. تاریخ نشان داده است که اخوان المسلمین سیاسی با هر سویه ای نهایتا منجر به افراط گرایی و #رادیکالیسم_مذهبی خواهد شد. هر چند خاستگاه اخوان المسلمین در مصر می باشد اما قوام و دوام این جریان و به ویژه بازوی رادیکالی این جریان ریشه در ترکیه و قطر و حمایت های مالی و سیاسی و تسلیحاتی این دو کشور دارد. هماهنگی تجزیه طلبانه این دو کشور در سوریه در احیا و رشد ایدئولوژی سلفی و تکفیری در منطقه از پیامدهای این هماهنگی در جریان بهار عربی بود. سقوط کابل توسط #طالبان می تواند هشدار و زنگ خطری برای شکل گیری یک اتحاد مثلث گونه رادیکالیسم اخوانی در قالب سیاست ورزی نو اخوانی در اطراف ایران باشد. #ترکیه، #قطر و #افغانستان به عنوان سه همسایه غربی،جنوبی و شرقی مثلثی را ایجاد کرده اند که ایران در محاصره آن قرار دارد . دیگر نکته قابل تامل اینکه به موازات این مثلث ذاتا اخوانی شاهد نضج گیری ائتلاف نامیمون محافظه کارانه دیگری در قالب همکاری های امنیتی میان کشورهای عربستان، امارات متحده عربی، بحرین، کویت و اسرائیل هستیم و نقطه مشترک هر دو مثلث اخوانی و ائتلاف محافظه کار منطقه رویه خصومت بار و دشمنی ماهیتی با جمهوری اسلامی ایران است. نکته جالب آنکه عروسک گردانی هر دو محور فعال پیرامون ایران در اختیار ایالات متحده آمریکا می باشد. در این میان فقط کشور عراق با پیچیدگی ها و استعدادهای بالقوه در ناآرامی و ناامنی قرار دارد که در میان همسایگان ایران از پیوستگی رسمی و آشکار به دو جریان فوق مستثنی مانده است که آینده آن نیز با خروج احتمالی و قریب الوقوع آمریکا از عراق نامعلوم می باشد. آنچه مسلم است اینکه سیاست خارجی جمهوری اسلامی ایران در مواجهه با چنین وضعیت بغرنج و خطرناکی واقع شده است که باید با عمق نگری و ظرافت و واقع بینی به اتخاذ راهبردی مشخص و قاطع برای برون رفت از توطئه های پیش رو بپردازد. به نظر می رسد آینده منطقه در نظم نوین جهانی در چارچوب دو جریان #مثلث_اخوانی و ائتلاف محافظه کار منطقه ای پیش بینی شده باشد که در صورت نهادینه شدن این احتمال، قطعا مناسبات جغرافیایی و اقتصادی منطقه غرب آسیا توسط قدرتهای بزرگ از جمله روسیه، آمریکا، اروپا و چین نیز از این رهگذر و بر اساس منافع ملی خودشان تعیین خواهد شد.