ناسوت

وقتی از یک سفر چگال و پرماجرا به خانه و برنامه‌های عادی روزمره بازمی‌گردم، پرسشی در اعماق ذهنم پررنگ می‌شود که:
آیا زندگیِ راستین من در آن سفر رخ داده یا این، اصلِ زندگی من است؟

م.باغ




@naassoott

پدربزرگ من همیشه می‌گوید کار کتاب همین است که دنیا را ببینی، بی آن که یک وجب از جایت تکان بخوری.

هم‌نام
جومپا لاهیری








@naassoott

اندر غم تو رازم رمزی دو بود و اکنون
هر حرف از آن شکایت فصلی شدست و بابی

اوحدی






@naassoott

We are paid not to give satisfaction but to point out a lack.

به ما [روانکاوان] پول می‌دهند نه در ازایِ ارضا بلکه در ازایِ اشاره‌کردن به فقدان.

آنتونیو کینه






@naassoott

حالا وقتش نيست كه ببينی چه ندارى؛ ببين با آنچه دارى چه كار مى‌توانی بکنی.

پیرمرد و دریا
ارنست همینگوی






@naassoott

ما به روی دوستان از بوستان آسوده‌ایم
گر بهار آید وگر باد خزان آسوده‌ایم

سروبالایی که مقصود است اگر حاصل شود
سرو اگر هرگز نباشد در جهان آسوده‌ایم

گر به صحرا دیگران از بهر عشرت می‌روند
ما به خلوت با تو ای آرام جان آسوده‌ایم





@naassoott

اغلبِ مردم
هر روز
هنگام برآمدنِ خورشید
در خوابند.
اکثر مردم
به همین سیاق
جای‌جایِ زندگی را از دست می‌دهند.
حتی چیزهای شگفت‌انگیزی را که هیچ قدرتی نمی‌تواند از چنگ‌شان درآورد.


جامانده از کتاب
معاشقه کنار اشیاء ناشناخته
نسیم تیمورپور





@naassoott

فراسوی این مکان اشک و رشک
شبح وحشت سایه افکنده
و به رغم بخت بد دوران‌ها
بی باک مانده‌ام
‌
چه باک که دروازه چنان باز
و طومار کیفر چنان دراز باشد
من مرشد سرنوشت خود هستم
من ناخدای نهاد خود هستم.

تسخیر ناپذیر | ویلیام ارنست هنلی | جاوید ثقفی





@naassoott

شد پریشانْ ‌گنج،
تا غافل شد از ویرانه‌ها...




@naassoott

و گفته‌اند «اول کس که در عالم شعر گفت «آدم» بود. و سبب آن بود که
«هابیل مظلوم را، قابیل مشئوم بکشت»
و آدم را داغ غربت و ندامت تازه شد و در مذمت دنیا و مرثیهٔ فرزند شعر گفت».

تذکرةالشعراء | دولتشاه سمرقندی







@naassoott

سعدی! خیال بیهده بستی، امید وصل
هجرت بکُشت و وصل هنوزت مصور است

زنهار از این امید درازت که در دل است
هیهات از این خیال محالت که در سر است







@naassoott

«رو در رو کردن»،
سالیان دراز تا همین اکنون،
روشی سنّتی و مبتنی بر «مواجهه» بوده است برای کشف واقعیت، و تمییزِ راستگو از دروغگو.
چه وضعیتی در این «رخداد»، باعث انکشاف می‌شود؟ و چه کسی صلاحیت دارد که از برآیندِ رو در رو کردن، نتیجه‌ای قابل اتّکاء را استخراج کند؟
چون لکنت‌ها، تغییر رنگ چهره، حالت نگاه، نوع ورود به توضیح و تفسیر و… از سوی طرفین دعوی، همگی محل ابهامند. راستگو، لزوماً بدون هراس و لکنت حرف نمی‌زند و دروغگو، قرار نیست همواره سرخ و سفید شود.
فارغ از این پرسش‌های مهم، مشتاقید کدام شخصیت‌های نمایشی یا واقعی را با یکدیگر رو در رو کنید؟ و آیا پیش از آن، تخمین می‌زنید کدام‌یک سربلند از آزمون بیرون می‌آیند؟

فلسفه بازیگری
نسیم تیمورپور






@naassoott

دوست می‌دارم جهان را زآنکه ظرفِ حسنِ اوست
ورنه پندارم زمین و آسمان موجود نیست


طالب آملی




@naassoott

تبدیل «خشم» به «جاده»
برای رفتن….




@naassoott

«دامان اعتماد مادر و وحشت مرگ»

- یکی از قابل توجه ترین عکس‌های سال نشنال جئوگرافیک نشان می‌دهد که بچه میمون به ظاهر در آرامش به سینه مادرش چسبیده و از وحشت مرگ بی‌خبر است. دیدن مرگ و مادر با هم حس شگفت‌انگیزی ایجاد می‌کند. ایمان به مادر حتی ترس از مرگ را شکست داده است.

عکس: ایگور آلتونا




@naassoott

اگر بتوانید دیدگاه‌های قدیمی‌ و ریشه‌دار‌تان را هر بار به طریقی نو به اظهار برسانید، نفوذ آن دیدگا‌ه‌ها را عمیق‌تر و‌گسترده‌تر می‌کنید؛
و‌ توأمان، «تازه» و «استوار» دریافت می‌شوید.

م.باغ




@naassoott

غلام آن سر و پایم که از لطافت و حسن
به سر سزاست که پیشش به پای برخیزند

تو قدر خویش ندانی ز دردمندان پرس
کز اشتیاق جمالت چه اشک می‌ریزند






@naassoott

مرد جوان، گیج و در سکوت، پشت سر مربی‌اش از سینه‌کش کوه بالا رفت. در نزدیکی قله، جرأت کرد بپرسد:
این کوهنوردی خارج از برنامه به چه جهت است استاد؟
مربی، مکثی کرد و سپس گفت:
برای برملا کردنِ بیهودگیِ خشم و بیقراری دیروزت درباره‌ی آن موضوع به‌ظاهر مهم.
چون وقتی از این بالا نگاه می‌کنی،
عمقِ عمیق‌ترین ‌درّه‌ها هم دیگر احساس نمی‌شود، ترسناک نمی‌شود.
حالا تا می‌توانی به آن درّه، که حالا هم‌سطحِ مابقیِ دشت به چشم می‌آید، خیره شو…


مجموعه‌ی «داسِ‌تان، اینجاست…»
نسیم تیمورپور





@naassoott

تمام استدلالات احتمالی چیزی جز نوعی احساس نیست. تنها در شعر و موسیقی نیست که ما باید از سلیقه، ذوق و احساس خود پیروی کنیم، بلکه در فلسفه نیز قضیه از همین قرار است. وقتی من درباره‌ی اصلی یقین حاصل می‌کنم این نیست مگر اندیشه‌ای که به قوت بیشتر به من دست‌ می‌دهد. وقتی که یک دسته برهان را بر دسته‌ی دیگری رجحان می‌نهیم کاری نمی‌کنیم جز اینکه به موجب احساسی که از تفوق آنها داریم حکم می‌کنیم. امور هیچ رابطه ضروری قابل اکتشافی با یکدیگر ندارند؛ و نیز اینکه ما می‌توانیم وجود چیزی را از تجربه‌ی چیز دیگر استنباط کنیم مطابق اصل دیگری جز تأثیر عادت بر مخیله نیست."

دیوید هیوم
تحقیق در فهم انسانی
(نقل از راسل در تاریخ فلسفه)




@naassoott

درخت، بر خاکِ زیرِ پایَش چیره است
یا مغلوب و محتاجِ آن است؟
جهان، اینچنین ذیل این پرسش خود را به ما نشان می‌دهد!

م.باغ




@naassoott