برای من که نابترین شکل شعر را زبان شخصی شدهای میدانم که جهانی غیرشخصی را متبلور میکند، شعر
#احمدرضا_احمدی یکی از نابترین گونههای شعریست. شعری که بدون بازیگوشیهای گولزنک زندگی را به حرف وا میدارد تو گویی به جای شاعر این خود زندگیست که دارد دربارهی خود حرف میزند. همانقدر بیواسطه و بیآلایش. شعر احمدرضا احمدی گویی شتاب دنیای مدرن را در خود مهار میکند و به مخاطب فرصت مکث میدهد.مکثی که بیش از آنکه معطوف به شعر باشد معطوف به زندگیست. من سطرهای کمی از او در حافظه دارم اما لحظههای بسیاری را با همان سطرهای به حافظه نسپرده، ساختهام. همین چند خط کوتاه را پیوست میکنم به سالهای دور کتابها و کاستهای کانون پرورش فکری. به قطعهای از آلبوم سیمین قدیری با موسیقی فریبرز لاچینی و شعری از احمدرضا احمدی.
در سرم این مصرع غمگین معنادارتر از همیشه چرخ میزند:
دو چشم خستهی من رو کسی باور نداره
#احسان_افشاری