از آن شهری که شوق زندهگی را با خود آوردم
قبای خِفت و شرمندهگی را با خود آوردم
از آن شهری که شبهای سیاهش، صبح روشن بود
شکست و حسرت و بازندهگی را با خود آوردم
شعورِ شهرِ من را بیخدایان زیر پا کردند
من اما کولهبار بندهگی را با خود آوردم
سفر، یعنی بهساز خستهگی و درد رقصیدن
سفر، یعنی به شامِ تیرهی تاریخ خندیدن
سفر، یعنی "صلیبِ مرگِ خود" تا ناکجابردن
سفر، یعنی میان شادمانی، خونِ دلخوردن
سفر، یعنی حقارت را بهدوشِ خویش بنهادن
سفر، یعنی به هر گامی، هزاران بار افتادن
سفر، یعنی غریبی، بیکسی، بیچارهگی، دوری
سفر، یعنی جدایی، دردِ آهنگِ "گلِ سوری"
سفر، یعنی بهروی سنگفرشِ غیر خوابیدن
سفر، یعنی برای زودتر مردن ـ شتابیدن
سفر، اما غروب آرزوی من نخواهد شد
سفر مانعِ خشمِدرگلوی من نخواهد شد
سکوت ناگزیرم شاخهها را کاج خواهد کرد
شبی از انفجارش درد را تاراج خواهد کرد
به قلم زیبای عطش
✍ :
#عبدالمالک_عطشدکلمه و میکس
🎙🎛 :
#حیدریارآهنگ از
#فرهاد_دریا http://t.center/dkhaidaryar