من یک درختم!

یک روش فیلم برای سمپات کردن ما با شخصیت‌هایش این است که آنها را قربانی می‌کند. همسر جیم را قربانی دکتر اشنایدر و خود جیم را هم قربانی راز نگفته همسرش. شدت تلاش برای نمایش قربانی در صحنه آخر به اوج می‌رسد و به وضوح دستهای فیلمساز را در تطهیر شخصیت جیم می‌بینیم. گویی که جیم در حالت طبیعی می‌توانست به زندگی خود بر اساس کینه‌ها و بدخواهی‌هایش ادامه دهد و وایلر به عمد او را در صحنه آخر تیر می‌زند تا برای ما سیاه و منفور نشود.
به خاطر همین ویژگی بد، هنوز هم معتقدم بهترین فیلم وایلر #تعطیلات_رمی است.

#داستان_کاراگاه
@derakhte_tafakor

فیلم #داستان_کاراگاه را ویلیام وایلر در سال ۱۹۵۱ ساخته. دقیقا در اوج قدرت سینمای کلاسیک. جایی که داستان‌ها بر اساس الگوهای خیر و شر کارمی‌کردند و مرزکشی مشخصی میان قهرمان و ضدقهرمان وجود داشت. به بیان دیگر در سینمای کلاسیک «بدها» همواره بد می‌مانند و «خوب‌ها» همیشه رستگار. این فیلم اما بر اساس این الگو کار نمی‌کند و شاید همین ویژگی این اثر وایلر را شاخص می‌کند. ما داستان یک کاراگاه را می‌بینیم که رفتارهای صفروصدی دارد. او طرحواره‌های رفتاری از گذشته‌اش آورده که بر اساس آن نمی‌تواند ببخشد و از اینکه آدم‌ بدهای زندگی‌اش را از جایگاه منفور خود تغییر دهد ناتوان است. اما روایت فیلم بر خلاف طرحواره‌های ذهن «جیم» کار می‌کند. فیلم می‌گوید خوب‌ها هم می‌توانند به مجرم بدل شوند و بدها هم آن‌قدر که فکر می‌کنیم بد نیستند. کاراگاه در صحنه مهم فیلم دکتر اشنایدر را در ماشین کتک می‌زند که این تقابل میان خیروشر شکل بگیرد، اما خیلی زود این پیش‌فرض درهم می‌شکند.

#معرفی_فیلم
#سینما_کلاسیک
@derakhte_tafakor