♻️ از صفحه اسماعیل بخشی
روز آزادی ام از اوین با وجود پا دردش از صبح به آنجا آمده بود.
مادرم می گفت هر چه به خانم نقابی اصرار کردیم ایشان به منزل برگردن چون ممکن است ساعتها اینجا منتظر بمانیم ولی او می گفت تا آزادی اسماعیل را نبینم از اینجا نمی رم.
خودم وقتی از درب اوین خارج شدم ابتدا خانواده ام دورم را احاطه کردند . در آغوش شان بودم که صدایی از پشت سر به من گفت : اسماعیل پسرم آزادی مبارک ، وقتی برگشتم اصلا باورم نمی شد لحظاتی مبهوت نگاهش کردم گفت پسرم مگه نمی شناسی ام ، گفتم خانم نقابی مگر می شود شما را نشناسم اما باورم نمی شود . شما به خاطر من آمدید اینجا . شما با این درد پا چرا آمدید اینجا ؟
گفت قربونت بشم این چه حرفیه شما همه سعیدهای من هستین
این را که گفت دیگر نتوانستم چیزی بگوبم خم شدم
و با گریه دست هایش را بوسه باران کردم
و از آن روز با افتخار مادر صدایش می کنم.
امروز پس از بیست
و دو سال از آن روز غمبار مادرم همچنان رنجور
و خستگی ناپذیر به دنبال برادرم سعید می گردد
و می پرسد: سعید من کجاست؟
#اکرم_نقابی#سعید_زینالی#هیجده_تیر_هفتاد_و_هشتhttps://t.center/behnima
