بریده‌ها و براده‌ها

🍂
▪️ادامه از متن قبل
دومین رویارویی من و نصیری سه سال پیش بود که باز هم جنبه‌ی انتقادی داشت. یادداشتی مطول نوشته بودم در نقد رسانه‌های نارسای نظام و آن‌جا نیز ضمن دفاع از آوینی، تا دل‌تان بخواهد نصیری را نواخته بودم. از این نوشته بودم که هر چه گفتار آوینی بوی عقیده می‌داد، آدمی از رفتار نصیری جز عقده مشاهده نمی‌کند. صاف و پوست‌کنده نوشته بودم: «آوینی برای من مرد نیایش بود و روایت ماندگارش تجلی صداقت؛ برعکس نصیری که حکایت الباقی مردان زمخت سیاست، کارهایش بیش‌تر به نمایش می‌خورد. من آوینی را وقتی که کامران بود هم دوست داشتم ولی نصیری حتی زمانی هم که با تأیید ره‌بر انقلاب در کیهان بود، هرگز چنگی به دلم نمی‌زد.» آن روز هنوز #مهسا زنده بود و هنوز شهریور چهارصد و یک نیامده بود و هنوز این همه ورق برنگشته بود و هنوز این‌قدر تکلیف آدم‌ها با خودشان و نیز با نظام مشخص نشده بود و آری! هنوز خیلی مانده بود تا جبر تقدیر، من و نصیری را در یک جبهه قرار دهد. بماند که من بسته به روحیاتم هنوز خودم را در جبهه‌ی آوینی تعریف می‌کنم؛ بین #کامران و #مرتضی هم آن‌قدرها تفاوت نمی‌بینم. به زعم من آوینی با غزاله علی‌زاده هم که بود #آدم بود‌. حضرت هم نمی‌خواست ببندی پشت این آدم...
▪️
کلیپ نصیری و دوستان را که دیدم #خدا را شکر بیش‌تری کردم که در این حرکت هم‌راهی‌شان نکردم‌.‌ حضرت انسان؟ حضرت مهسا؟ بعد هم از تبرک با تربت ژینا بنویسی؟ آقای نصیری! نسل نو را یکی هم همین ازدیاد امام‌زاده و قدیس و قدیسه به این درجه از اعتراض رسانده؛ آیا نقض غرض نیست که از قبر خودشان بت‌خانه‌ای دیگر درست کنیم؟ مهساها و نیکاها و ساریناها با وجود همه‌ی استعدادهایی که داشتند، اوج هنرشان در این بود که از قضا بسیار عادی و معمولی بودند‌‌. کاش اشتباهی را که در اوایل جوانی‌تان با انقلاب پنجاه و هفت کردید، در اوایل پیری‌تان تکرار نکنید و سم مهلک قدیس‌سازی را به انقلاب چهارصد و یک نیز تسری ندهید. آقای نصیری! شما از سویی ادعا می‌کنی که نظام در برخورد با اعتراض‌های خیابانی بسیار خشن عمل می‌کند و از دیگر سو دو ماه مانده به سال‌گرد مهسا، ضمن بازی با عواطف نسل نو، جرقه‌ی آتش را روشن می‌کنی؛ قدر مسلم آن‌که به خیابان می‌آید، نه فرزند خارج‌نشین شما بل‌که بچه‌های بی‌گناه و بی‌پناه همین مردم‌ند. اگر خودشان خواستند به خیابان بیایند، آن بحث دیگری است اما ما #حق نداریم از تنوری رونمایی کنیم که فقط محل سوختن جگرگوشه‌های مردم است. والله نمی‌ارزد که در ازای قهرمان شدن ما، مادر یک محسن شکاری دیگر هم #آه بکشد...
▪️ادامه در متن بعد
#حق
#حسین_قدیانی
@ghete26

https://www.instagram.com/p/CuysbTRuHLt/?igshid=MzRlODBiNWFlZA==

‍ «دوبی ـــ ۱۳۵۴»


یکی از پرسش‌هایی که باید حتماً به آن بپردازیم این است که دولت‌های حاشیۀ جنوبی خلیج فارس به چه روشی و با طی چه مراحلی توسعه یافتند. کیست که عکس‌های ابوظبی و دوبی از اوایل دهۀ ۱۹۶۰ را با وضع امروز آن‌ها مقایسه کند و شگفت‌زده نشود. نمی‌توان منکر این توسعه شد و هیچ پسندیده نیست که با پیشداوری و غرض‌ورزی این پیشرفت و توسعه را ناچیز انگاریم... از دهنکجی به آن‌ چیزی نمی‌گویم که زیبندۀ هیچ انسانی نیست.

توسعه به هر شکل و شمایلی فضیلت حکمرانی است. حکمران موظف به توسعه است و همین اولویت باعث شده است که برخی حتی داغ و درفش دیکتاتوری‌ها را بَهر این امید از رهگذر آن توسعه‌ای هم فراهم شود، تحمل می‌کنند. ما سرِ خود را با این بحث که توسعه چگونه باید باشد و توسعۀ آمرانه خوب است یا بد، به راستی به درد آورده‌ایم. و البته سال‌هاست دعوا داریم که توسعه سیاسی بر توسعه اقتصادی مقدم است یا برعکس؟ به همین دلیل بد نیست الگوهای متفاوت توسعه را مرور کنیم؛ به ویژه کشورها و دولت‌های همسایه‌مان را.

در جستجوی مستندها و ویدئوهایی که روند توسعۀ امارات را نشان دهد، به مستند رپورتاژگونه‌ای از هنرمند و مستندساز ارجمند کشورمان، جناب کامران شیردل، برخورد کردم که از قضا دربردارندۀ تصاویر و داده‌های بسیار مفیدی است. پیش‌تر در کانال مستندهای زیادی از او دیده‌ایم که یکی از دیگری بهتر است. اما این مورد بیش از همۀ مستندهای او به درد نگاه تاریخ‌اندیشانۀ ما می‌خورد.

دعوت می‌کنم این مستند را که در سال ۱۳۵۴ ساخته شده است ببینید. چیزی که بیش از هر چیز در این مستند مرا جذب کرد، لحن بسیار بی‌غرض، صمیمانه و محترمانۀ آن است. درست مانند این است که همسایه‌ای بی‌غرض بخواهد در کمال دوستی و صداقت از حال و روز خوش و موفقیت‌های همسایه‌اش بگوید. این لحن صمیمانه انگار امروز گم شده است که البته این خود نکتۀ بسیار مهم و معناداری است.

این مستند به طور مختصر و مفید ما را با تاریخ، جغرافیا، حکمرانی و به ویژه پروژه‌های توسعه و تجارت در دوبی آشنا می‌کند. چهار نسل از حکمرانان دوبی را در مستند می‌بینیم. از بزرگ‌خاندان آل‌مکتوم، یعنی شیخ سعید تا شیخ محمد بن راشد آل‌مکتوم که امروز امیر دوبی است و وقتی این فیلم ساخته می‌شد وزیر دفاع این امیرنشین بود و با هلیکوپتر به صحرا و گوشه‌وکنار امارت سرکشی می‌کرد.

این مستند یکی از دلچسب‌ترین مستندهایی است که دیده‌ام. دعوت می‌کنم نسخۀ کامل آن را در پیوست همین پست ببینید.

پی‌نوشت:
این مستند را در کانال «فیلم‌های فاخر» یافتم و حجم آن را بدون افت کیفیت پایین آوردم تا دیدن آن برای شما راحت‌تر باشد. آدرس کانال «فیلم‌های فاخر»: @episodefilmchannel

مهدی تدینی

#مستند، #دوبی #امارات #توسعه #کامران_شیردل
@tarikhandishi | تاریخ‌اندیشی