بریده‌ها و براده‌ها

علیرضا مجیدی (@alirezamajidi66):
خبری که طرف‌های عربی تکذیب می‌کردند، رسماً توسط وزیر حمل و نقل کابینه نتانیاهو اعلام شد:

«مسیر زمینی از دبی با عبور از عربستان و اردن تا رسیدن به اسرائیل، جایگزین مسیر ترانزیت دریایی دریای سرخ می‌شود.»

#یمن
#مصر
#غزه
➖➖➖➖➖➖➖➖➖➖➖
🔗 מירי רגב (@regev\_miri):
ציר עוקף חות׳ים, סחורות מהודו דרך אבו דאבי לישראל.
הקמתי צוותים מקצועיים שיפעלו על מנת לאפשר שינוע סחורות יבשתי מאבו דאבי לישראל.
השינוע היבשתי של הסחורות יקצר את הזמן ב- 12 ימים ויפחית מאוד את זמן ההמתנה הקיים בגלל הבעיה החותית.
בע״ה נעשה ונצליח.

            

✍️مسئلۀ خیابان، از قاهره تا تهران
🖊محمدرضا اسلامی


با توجه به روند اتفاقات تلخ اخیر، پرداختن به «مسئله خیابان» ضرورت دارد. پیش از پرداختن به این موضوع، مروری بر اتفاقاتی که در مصر افتاد، حائز توجه است:

🔷 گاهشمار وقایع در مصر
۱- مجموعه ای از راهپیمائیها و اعتراضات از ۲۵ ژانویه ۲۰۱۱ (۵ بهمن ۱۳۸۹) در کشور #مصر آغاز شد.

۲- سه روز بعد #توئیتر در تاریخ ۲۸ ژانویه ۲۰۱۱ توسط دولت حسنی‌مبارک فیلتر شد.

(دولت مصر معتقد بود که مخالفین از طریق #شبکه_اجتماعی توئیتر دست به هماهنگی‌های بیشتر می‌زنند)


۳- یک روز از فیلتر شدن #توئیتر نگذشته بود که دولت مصر #اینترنت سراسری در مصر را قطع کرد.

۴- همان روز #جمال_مبارک، فرزند حسنی مبارک مصر را با ۱۰۰ چمدان به مقصد لندن ترک کرد.

۵- فردای آن روز در شهر دیگر مصر یعنی #اسکندریه معترضین توانستند شهر را در اختیار بگیرند.

۶- فردای آن روز سازمان بورس قاهره تعطیل شد.

۷- روز سه شنبه ۱۹ بهمن (۸ فوریه) مبارک از افزایش ۱۵ درصدی در حقوق کارمندان و بازنشستگان مصر خبر داد! (نوش دارو بعد از مرگ سهراب؟!)

۸- سرانجام هفده (17) روز بعد از شروع ناآرامیها و تظاهرات، روز جمعه ۲۲ بهمن ۱۳۸۹ (مصادف با ۱۱ فوریه ۲۰۱۱) مبارک مصر را به محل نامعلومی ترک کرد.

۹- همان روز، شورایعالی نیروهای مسلح (به ریاست وزیر دفاع) اداره کشور را بر عهده گرفت.

۱۰- چهار ماه بعد، اولین انتخابات ریاست جمهوری (بعد از حکومت مبارک) در تاریخ ۱۷ ژوئن ۲۰۱۲ برگزار گردید، و #محمد_مرسی بر اساس آمار رسمی در رقابت با ژنرال #احمد_شفیق پیروز انتخابات شد.

۱۱- کمتر از یکسال پس از تحلیف #محمد_مرسی ، موج جدیدی از اعتراضات «در خیابان» و میدان التحریر، علیه رییس جمهورِ «جدید» آغاز شد.

۱۲- با ادامه درگیریهای خونین خیابانی علیه رییس جمهور جدید، در ۳ ژوئیه ۲۰۱۳ مارشال(!) عبدالفتاح سعید سیسی، که رییس ستاد مشترک نیروهای مسلح بود، #مداخله کرد و #محمد_مرسی رئیس‌جمهور وقت را برکنار کرد.

طی #کودتای آن روز، دولت مُرسی سقوط کرد و ارتش عدلی منصور، (رئیس #دادگاه_قانون_اساسی مصر) را به عنوان رئیس‌جمهور #موقت (!) تعیین کرد.

*مرسی تنها به مدت یکسال و دو روز رییس جمهور بود.

۱۳- برای اعتراض به آن تصمیم ارتش، مجددا هواداران مرسی به #خیابان آمدند و علیه تصمیم ارتش اعتراضات گسترده ای را در خیابانها شکل دادند.

۱۴- پس از سلسله زد و خوردهای شدید و خونین خیابانی میان طرفداران و مخالفانِ مرسی، سیسی در ۷ فروردین ۱۳۹۳، نامزد انتخابات ریاست جمهوری شد و در یک انتخابات «بدون رقیب» با کسب ۹۶٪ آرا پیروز شد!

۱۵- دوره #افسردگی گسترده و عمومی در مصر آغاز شد.
و ژنرال سیسی هنوز رئیس جمهور است…
▪️▪️▪️

«خیابان» در مصر یک رئیس جمهور را از قدرت به پایین کشید و محمد مرسی را به صدر مصطبه نشاند. اما مجدداً همان «خیابان» (و زد و خوردهای خونین) «رئیس جمهورِ منتخب» را ظرف یکسال و 2روز، از بالا به پایین کشید.
پس از مرسی، مجددا خیابان، محلِ حل و فصلِ اختلافهایِ طرفداران مرسی با مخالفانش بود. در نهایت از دل خیابان و منازعه، یک دیکتاتور جدید جانشینِ دیکتاتور قبلی (مبارک) شد.

▪️▪️▪️
خیابان به عنوان «نهاد و ساختار» ، عملکردی ندارد. زمانی «حل و فصل امور» در کشوری به «خیابان» منتهی می شود که «قبل از خیابان»، «نهاد» ها و احزاب، نخبگان و تشکلهای مردمی، امکان گفتگو پیدا نکرده اند.
خیابان «رسانه» نیست (چون در دنیای مدرن، بشر رسانه های متعدّدی ابداع کرده)، ولی زمانی خیابان ابزارِ رساندنِ پیام (رسانه) می شود که مخالفین «رسانۀ دیگری» برای رساندن پیامِ مخالفتشان پیدا نکرده باشند.
▪️▪️▪️

قبل از رسیدن امور به کف خیابان، باید امکان گفتگو در یک کشور فراهم باشد. این روزها که صدا و سیما در برنامه «شیوه» شبکه چهار به بحث و گفتگو درباره حجاب و شیوۀ شهرآشوبی پرداخته، باید پرسید: آیا واقعا قبل از رسیدنِ این مساله به کفِ خیابان و شروعِ منازعه های خونین، فقط «امکان گفتگو» با محمدصالح هاشمی گلپایگانی بود؟
آیا اگر در گفتگوهایی یک طرفه، هاشمی گلپایگانی بنزین برروی امور نریخته بود، امروز شاهد اتفاقات تلخ گسترده در کف خیابان بودیم؟

▪️▪️▪️
آنها که گمان می کنند در «کف خیابان» می‌توانند تکلیف حجاب (یا حتی بی حجابی) را مشخص کنند، احتمالا گمان نمی کنند که از دل زد و خوردهای خیابانی هیچ روندِ مدنی شکل نمی گیرد.
از خیابان تنها دیکتاتوری بر می خیزد. خیابان نهاد نیست. و نهادساز هم نیست.

اما سوال اساسی اینجاست که چرا ماجراها به خیابان رسید؟



▪️▪️▪️
📌پی نوشت: در فایل ذیل دکتر محمد فاضلی به بحث غیبت نهادهای مدنی پرداخته است. سوال اینجاست که آیا پیش از این اتفاقات تلخ، کادر دوربین فقط باید به هاشمی گلپایگانی تعلق می داشت؟
https://telewebion.com/episode/0x2997651



#خیابان
#حجاب
#رسانه
#مهسا_امینی

t.center/solseghalam

در طول تاریخ مصر و حتی در دوره حسنی #مبارک هم قاهره تا این اندازه مورد حمایت مسکو نبوده است.
متقابلا در معادلات منطقه‌ای نیز مصر، تمام مواضع و رفتارهای خود را در پازلی چیده است که چهارچوب‌ها و خواسته‌های کرملین و پوتین لحاظ شود؛ از سوریه تا اسرائیل و فلسطین و...
راستی کسی این روزها از #بوگدانف خبر دارد؟

اخبار رسمی نشان می‌دهد - از #اسرائیل که بگذریم - بعد از #مصر و #سوریه، حالا عمده تمرکز وی متوجه #لیبی و #سودان است!

آیا به زودی اخباری از فعالیت وی در #الجزائر منتشر خواهد شد؟

https://twitter.com/alirezamajidi66/status/1119889597960478720

رشته توییت علیرضا مجیدی در مورد روابط السیسی و پویتن:

👈به بهانه اجرای موفق همه‌پرسی -نمایشی - در مصر

پس‌از همه‌پرسی اصلاح قانون اساسی، عبدالفتاح #السیسی تا سال ۲۰۳۰ میلادی در رأس قدرت خواهد ماند.

این در حالی است که بعد از کودتای ۲۰۱۳ وعده داده بود، کاندیدای ریاست جمهوری نشود. یک بار هم وعده داد برای دور بعد کاندید نشود!
قبلا نوشته بودم که قرار است سیسی به ژاندارم اجرایی منطقه تبدیل شود؛
مردی که گرچه دیکتاتور و حاکم مقتدری به نظر می‌رسد، اما نه در داخل و نه در خارج مجری فرامین #مسکو و #ابوظبی است.

در این رشتوی کوتاه، صرفا مروری داریم بر پلکانی که السیسی را برکشید
همان طور که می‌دانید در سقوط #مبارک، اعلام بی‌طرفی ارتش نقش بسیار مؤثری داشت.

السیسی در آن زمان رئیس سازمان اطلاعات ارتش مصر بود که یکی از مهم‌ترین مراکز تصمیم‌سازی ارتش است.

او همچنین جوان‌ترین عضو شورای عالی نیروهای مسلح در این مقطع زمانی بوده است.
فراموش نکنیم روسیه بزرگ‌ترین کشور حامی حسنی مبارک در جریان انقلاب ۲۰۱۱ بود.

حتی زمانی که دبیرکل سازمان ملل خواستار تغییرات سیاسی در مصر شد، مسکو صراحتا از سازمان ملل انتقاد کرده بود.

از دوره جمال عبدالناصر، ارتش مصر تحت نفوذ شوروی و سپس روسیه بوده است.
در آن سال‌ها، مسئولیت سفارت روسیه در قاهره بر عهده میخائیل #بوگدانف بود.

او بعدها به مسکو رفت و نماینده تام‌الاختیار #پوتین در امور خاورمیانه شد و مستقیما دو پرونده #مصر و #سوریه را - به مدت دست کم ۸ سال - اداره می‌کرد.

السیسی از نزدیکان وی بود.
ناگهان موضع ارتش برگشت
آگوست ۲۰۱۲ و با رسیدن محمد مرسی به ریاست جمهوری، عبدالفتاح السیسی به وزارت دفاع رسید.

پایگاه رسمی حزب آزادی و عدالت (به ریاست مرسی) او را «وزیر دفاع انقلابی» خواند که در جریان انقلاب علیه مبارک، موضعی کاملا متفاوت با دیگر اعضای شورای عالی نیروهای مسلح داشته است!
یازده ماه بعد، السیسی علیه مرسی کودتا کرد و قدرت را به دست گرفت.

مرور مواضع روسیه در این زمینه می‌تواند راهگشا باشد.
حالا یک سالی از حضور بوگدانف در مسکو برای هماهنگی بیش‌تر و تصمیم‌گیری‌های بزرگ گذشته است
سوم جولای ۲۰۱۳ السیسی، با اعلام حالت اضطراری، ریاست ارتش را اعلان و مرسی را خلع کرد!

فرم این اقدام، معنایی جز کودتا نداشت و باعث شد عمده کشورهای بزرگ جهان، آن را محکوم کنند.
#روسیه اولین کشور قدرتمندی بود که علنا از کودتای #السیسی حمایت کرد.
خبرگزاری دولتی روسیه ۵ جولای دو خبر کار کرد:

- وزیر خارجه مسکو در تماس با همتای مصری خود در دولت کودتا، اقدام دو روز قبل وزیر دفاع را گامی در جهت «آزادی و دموکراسی» خواند و آن را مطابق «اصول مسکو» دانست!

- پوتین نیز نسبت به جنگ داخلی در مصر و تکرار سناریوی سوریه هشدار داد.
صبح ۱۴ آگوست و بعد از حدود ۴۵ روز تحصن حامیان مرسی در میدان رابعه عدویه، ارتش مصر محل تجمع متحصنین را به خاک و خون کشید.

بیش از ۸۰۰ نفر در این حمله کشته شدند؛ در حالی که بیمارستان‌های نزدیک به میدان، آمار کشته شده‌ها را ۲۲۰۰ نفر اعلام کرده‌اند
بیش از ۴۲۰۰ نفر هم مجروح شدند
فاجعه میدان #رابعة_العدویة، واکنش گسترده جهانی را به دنبال داشت؛
سازمان ملل، آمریکا، اتحادیه اروپا، واتیکان و عموم کشورهای غربی، عربی و منطقه‌ای این جنایت را محکوم کردند.
حتی ریاض و ابوظبی هم - با اتحاذ موضع دو پهلو - در ظاهر محکوم و کمک‌های پزشکی برای آسیب دیدگان فرستادند.
اما #روسیه این اقدام را محکوم نکرد؛ بلکه صرفا خواستار «خویشتنداری طرفین» در این «مرحله سخت» شد و بار دیگر نسبت به «جنگ داخلی» هشدار داد!

دو هفته بعد، قاهره میزبان رئیس س.اطلاعات نظامی روسیه بود؛ در حالی که هنوز آمریکا و اکثر کشورها دولت سیسی را به رسمیت نشناخته‌اند!
دو ماه بعد و با تشدید فشارهای بین المللی نسبت به دیکتاتوری السیسی، روسیه ناوهای جنگی به سواحل مصر فرستاد!

در ماه‌های بعد، دیدارهای فشرده و متعدد میان سران قاهره و مسکو برگزار شد.
از دیدار وزرای دفاع گرفته تا وزرای خارجه و بالاخره رؤسای سازمان‌های اطلاعاتی و امنیتی و...
سال ۲۰۱۴ سیسی انتخابات فرمایشی برگزار و خود را به عنوان رئیس جمهور #مصر معرفی کرد.

#پوتین پیش از اعلام کاندیداتوری، به صورت رسمی از السیسی حمایت و «به نمایندگی از خود و ملت #روسیه» برای وی آرزوی موفقیت کرد!

سیسی بعد از قرار گرفتن در جایگاه ریاست جمهوری، طی یک سال سه بار در #مسکو مورد استقبال رسمی پوتین قرار گرفت. پوتین نیز یک بار از قاهره بازدید کرد!

قراردادهای #نظامی و #هسته‌ای میان قاهره و مسکو به ارزش ۳.۵ میلیارد دلار منعقد شد.

‍ ‍ «روزی که رئیس درگذشت...»

دست‌به‌دست کنید برسد به جناب سروش


عبدالکریم سروش در سخنرانی اخیرش دربارۀ انقلاب آنجا که از محبوبیت بی‌نظیر امام خمینی سخن می‌گوید، تشییع پیکر امام را با خاکسپاری آتاتورک مقایسه می‌کند و بدرقۀ امام را صد برابر آتاتورک معرفی می‌کند. البته خاکسپاری آیت‌الله خمینی بی‌تردید تجربه‌ای بی‌مانند در تاریخ ایران بود و دیدن فیلم‌های مردم سیاهپوشی که مدهوش بر سر خود می‌زنند تا ابد حیرت‌انگیز خواهد ماند و نشان از نوعی شیفتگی مرید و مرادی است که ریشه در تاریخ فرهنگی و دینی ایران دارد. ضمن این‌که صدها هزار ایرانی به معنای واقعی کلمه «به عشق خمینی» رهسپار جبهه‌ها شده بودند و انگیزه‌شان از جانفشانی همان شیفتگی بود. هیچ‌چیز به اندازۀ رویایی با مرگ بر شخصیت و افکار آدم‌ها تأثیر نمی‌گذارد. رزمندگان برای اینکه از مرگ نهراسند ناخودآگاه به انگیزه‌هایی عاطفی و معنوی متوسل می‌شوند و در میان رزمندگان ایرانی یکی از انگیزه‌های اصلی همان علاقه‌مندی به امامشان بود.

اما به گمانم جناب سروش برای مقایسه انتخاب درستی نکرد و می‌توانست نمونۀ دیگری مشابه چنین بدرقه‌ای را در نزدیکی ایران بیابد. کافی بود به یاد آورد وقتی «رئیس» درگذشت، مردم مصر چه کردند: «رئیس جمال عبدالناصر». پنج میلیون مصری، مات و مبهوت از مرگ رهبرشان، در خیابان‌های مصر این سو و آن سو می‌دویدند، ناله می‌کردند، فریاد می‌زدند، گریبان چاک می‌کردند، از هوش می‌رفتند... زنان بر سر و صورت می‌کوفتند، جیغ می‌زدند و انگار یک ملت به معنای واقعی کلمه پدرش را از دست داده بود.

اما چند چیز باعث شده بود که این مرگ برای مردم مصر تحمل‌ناشدنی باشد. آن‌ها حس می‌کردند ناصر دق کرد. از جنگ شش‌روزه میان اعراب و اسرائیل در سال ۱۹۶۷، سه سال جانکاه بر ناصر و مردم مصر گذشته بود. تحقیر شکست در جنگ ناصر (و ملت مصر) را خرد کرده بود. عظمت ناصر ناگهان شکست. او همۀ امید مردم مصر بود، ابهت او، شخصیت کاریزماتیک و به نظر شکست‌ناپذیر او، مردی که صدایی گرم و مطمئن داشت با لبخندهای همیشگی و دلگرم‌کننده‌اش دل مردم را قرص می‌کرد، ناگهان شکست خورد. باورش سخت بود.

پنجم ژوئن ۱۹۶۷ اسرائیل در حمله‌ای پیشدستانه از زمین و هوا به مصر حمله کرد و در عین ناباوریِ مصری‌ها شکستی آشکار بر مصر وارد کرد. نهم ژوئن، ناصر سخنرانی کرد، شکست را پذیرفت و به نشان عذرخواهی از قدرت کناره‌گیری کرد. این اقدام او چه صادقانه بود و چه نمایشی، باعث شد هزاران نفر به خیابان‌ها بیایند و از او بخواهند بماند. ناصر ماند، اما خدشه‌ای دردناک بر تمثال بی‌مثال او افتاده بود. پس از شکست در جنگ شش‌روزه، مصر وارد جنگی فرسایشی با اسرائیل شد (۱۹۶۸ـ۱۹۷۰). ناصر مؤفقیت‌هایی هم کسب کرد، اما اسرائیل حملات هوایی بر شهرهای مصر را افزایش داده بود و ناصر در نهایت مجبور شد به جنگ فرسایشی هم پایان دهد.

اما «سپتامبر سیاه» (أیلول الاسود)، آخرین ایستگاه زندگی ناصر بود. سازمان‌های نظامی فلسطینی سال‌ها بود که در اردن مستقر بودند. پس از شکست اردن در جنگ‌شش روزه و اشغال کرانۀ باختری از سوی اسرائیل، نیروهای شبه‌نظامی فلسطینی اقدامات نظامی خود را بدون هماهنگی با مقامات سیاسی و امنیتی اردن انجام می‌دادند و چندین بار میان پلیس اردن و فلسطینی‌ها درگیری مسلحانه رخ داد. در این میان، گروه مارکسیست‌ـ‌لنینیستِ «جبهۀ مردمی آزادی فلسطین» هر کار می‌خواست می‌کرد. از جمله دو هتل را در اَمّان اشغال کرد، گروهی را گروگان گرفت و ملک حسین، شاه اردن را وادار کرد وزرا را عوض کند. اما جنجالی‌ترین اقدام این گروه این بود که ششم تا دوازدهم سپتامبر ۱۹۷۰ چهار هواپیمای غربی را ربود، به صحرایی در اردن آورد و در برابر دوربین‌ها منهدم کرد. عرفات، رئیس سازمان آزادیبخش فلسطین هم این عملیات را تأیید کرد و این‌جا بود که جنگی تمام‌عیار میان حکومت اردن و فلسطینی‌ها درگرفت. ناصر در این‌جا، به عنوان رهبر ناسیونالیسم عربی باید وارد عمل می‌شد و این شکاف بزرگ در جبهۀ ضداسرائیلی را ترمیم می‌کرد. او بیست‌وهفتم سپتامبر موفق شد دو طرف را به قبول آتش‌بس وادارد. اما فردای آن روز...

فردای آن روز، در شامگاه بیست‌وهشتم سپتامبر ۱۹۷۰، ناصر دچار حملۀ قلبی شد و پس از چند ساعت درگذشت، و ملی‌گرایی عربی قهرمان خود را از دست داد. در فایل پیوست صحنه‌هایی حیرت‌انگیز از مراسم خاکسپاری او را ببینید. اما افزون بر این، توصیه می‌کنم در پست بعدی، ویدئوی دیگری از خاکسپاری ناصر ببینید که حال و هوای مردم را به خوبی نشان می‌دهد.

مهدی تدینی
#ناصر، #مصر
@tarikhandishi

درباره یک تابلویِ شاهکارِ تلخ: درختِ #زندگی در خاور میانه | م.م

این عکس از بسیاری جهات متضاد است: آمیزه ای از #مرگ و #زندگی، شروع و پایان، یاس و #امید، و چه چیزی میشود گفت به غیر از راز پر #رنج #انسان بودن.

به لحاظ فرمی هم تضادهای ویران کننده ای در تصویر هست که تاثیرش را بیشتر میکند: سایه‌ی سیاهِ کفش‌ها زیر درخت در برابر زمین سفید خلوت کف حیاط مسجد، دخترک با لباس رنگی صورتی در برابر پسرک تیره پوش.

باید به قصه تک تک صاحبان این کفش ها فکر کنیم، حتی به قصه خردسالانی که بدون کفش در مسجد کشته شدند فکر کنیم، این منظره تکان دهنده را باید روی متعصب ترین بخش حافظه مان حک کنیم و متنفر باشیم از نفرت. این منظره حتما باید در خاطرِ شرق و انسانهای خاورمیانه ثبت شود، مسلمانهای هر کجا نباید فراموش نکنند که چطور مسلمانهای #داعش مسجد روضه مصر را منفجر کردند. این کفش های باید جایی همیشگی در تاریخ بشر پیدا کند همانطور که کفش های آهنی کنار رودخانه دانوب خاطره تلخ یهودیان کشته شده در جنگ جهانی را نگاه داشته است.
حتی این به هم ریختگی کفش ها جلوی در مسجد برای ما ساکنان شرق خاطره‌های بسیار از جستجوی کفش ها بعد از بیرون آمدن از مسجد تداعی میکند.

https://t.me/BBToday/12173

بازماندگان در جستجوی کفش کشته‌شدگان انفجار دیروزِ مسجد روضه در #مصر


#پیشنهادعکس بالا بدون شک تلخ ترینِ عکسهایِ این سال (حداقل میلادی) خواهد بود.
#PRAYFOREGYPT 🇪🇬
https://t.me/BBToday/12174

اين تحليل سعودى هم قابل توجه است:
"ورود #مقتدى_الصدر به سعودى آتش را در دل دشمنان ملت عرب شعله ور مى كند. ائتلاف #سعودى و #عراق و #مصر يعنى بازگشت دشمنان ما..."

☝🏼 توييت جالب وزير خارجه قطر كه گرچه مخاطبش عربستان امارات و مصر است اما شايد پيامى هم همزمان براى ايران داشته باشد.
" هر زخمى دوايى دارد ... جز اخلاق بد كه درمانى براى آن نيست.
على بن ابى طالب كرم الله وجهه"
پيام براى ايران از آن جهت كه قطر براى ارسال پيام خود سخنى از امام على نقل كرده است كه حتما اتفاقى نبوده است.

ذكر اين نكته هم ضرورى است كه از زمان بالاگرفتن تنش هاى قطر با امارات و #عربستان بر سر روابط با #ايران ، آمار قربانيان جنگ داخلى ليبى هم افزايش پيدا كرده است. #قطر همراه با تركيه حامى دولت مستقر در طرابلس در غرب ليبى هستند. امارات ، عربستان و #مصر حامى دولت مستقر در طبرق در شرق #ليبى هستند.
مهمترين حاميان مالى دو دولتى كه در ليبى مبارزه مى كنند اما قطرى ها از يكسو و اماراتى تا در سمت مقابل هستند.

در #مصر باستان تست جنسيت وجود داشت، به اينصورت که زنان باردار بر روی دانه گندم و علف ادرار میکردند، اگر علف رشد میکرد، نوزاد پسر، و اگر گندم رشد میکرد، نوزاد دختر ميشد!!!

🌾


@ancientworld