بریده‌ها و براده‌ها

💥 درباره اعدام دو‌جوان به جرم قتل مرحوم عجمیان

✍️ادله نفی کامل اعدام را در چند کتاب نوشته ام اما‌ حتی از منظر شریعت که سکانداران مان مدعی اش هستند، فقها سه گروه اند:
یک گروه می گویند اگر چند نفر یک نفر را بکشند شرکای قتل، مجموعا قصاص می شوند.
گروه دوم می گویند اگر چند نفر یک نفر را بکشند فقط یک نفر قصاص می شود.
گروه سوم می گویند اگر چند نفر یک نفر را بکشند هیچکس قصاص نمی‌شود و همه محکوم به دیه می شوند.
طبق اصل مترقی فقهی حرمت دماء و‌ حاکمیت آن بر همه احکام، قول سوم راجح است.
از نظر حقوق بشری نیز به طور کلی سلب حیات ممنوع است چه رسد به اعدام بیش از یک نفر به جرم یک قتل، که ناعادلانه است.
مرگ هر سه جوان، بسیار غم انگیز است. باید چرخه تکرار خشونت متوقف شود.

#عمادالدین_باقی
#روح_الله_عجمیان
#محمدمهدی_کرمی
#محمد_حسینی
#اعدام
#شریعت
#حقوق_بشر

کانال گفتارهای باقی
https://t.center/emadbaghi
وبسایت
emadbaghi.com

‌نهمین روز از اعتراضات سراسری؛ جمعی از دانشجویان در کوی دانشگاه #تهران، با سر دادن شعارهایی از قبیل"دانشجوی زندانی، آزاد باید گردد"،"آزادی، آزادی، آزادی"و همچنین"می جنگیم، می میریم، ایران رو پس می گیریم"،تجمع اعتراضی برپا کردند.
#اعتراضات_سراسری #مهسا_امینی #اعتراض #تجمع #حقوق_بشر
hra_news

🤖 @VahidHeadLine
‏📹

کشورهایی که از رأی مثبت ندادند:

چین
روسیه
ایران
سوریه
قرقیزستان
بلاروس
کامبوج
اتیوپی


https://twitter.com/KavehMadani/status/1552731180394504193

من پاسخی روشن می‌خواهم!

من از سید ابراهیم رئیسی و سید محمود علوی درخواست می‌کنم که نیم ساعت وقت بگذارند و ریاض‌الله سبحانی را از نزدیک ببینند و چنانچه این کار برایشان مقدور نیست، آخرین عکس او را بخواهند و نگاهی به آن بیاندازند. اگر آنها پس از رؤیت سبحانی یا عکس او، به اندازۀ دانۀ خردلی و یا سر سوزنی احتمال دادند که آدمی در سن و سال و ضعیت سلامتی او می‌تواند منشأ تهدید و خطر و حتی اثری باشد که هیچ، اما اگر چنین احتمالی ندادند آیا نباید در بارۀ اینکه نیروهای تحت مدیریت‌شان دقیقاً مشغول چه کاری هستند، لختی بیاندیشند؟
ریاض‌الله سبحانی از چند سال پیش در زندان رجایی‌شهر کرج، قوای جسمی‌اش رو به تحلیل رفت و توان ذهنی‌اش به ضعف گرایید به طوری که امروزه در بستر بیماری به سختی روز خود را به شب می‌رساند. با این همه، آقای سبحانی از جمله دهها شهروند بهایی است که روز یکشنبه منزل‌شان از سوی مأموران امنیتی مورد تفتیش قرار گرفت و برخی از وسائل شخصی‌شان ضبط شد! آیا رؤسای قوۀ قضائیه و وزارت اطلاعات از این موضوع اطلاع دارند؟ و اگر دارند توجیه‌شان از این اقدام چیست؟
شاید گفته شود "تفتیش منزل" که این همه برانگیختگی ندارد! این را کسانی می‌گویند که منزل‌شان هرگز مورد تفتیش قرار نگرفته است و گرنه آنها که این تجربه را از سر گذرانده‌اند به خوبی واقفند که این اقدام چه رنج و ناامنی مصیب‌باری به خانواده‌ها تحمیل می‌کند.
من خودم پس از گذشت دو دهه از بازداشت اول و یک دهه پس از بازداشت دوم هنوز اثرات روانی مخرب تفتیش منزل‌مان را در ذهن و ضمیر همسر و بچه‌هایم به عیان می‌بینم! در نظر بگیرید که در خانه نشسته‌اید و ناگهان جمعی مأمور با شدت و شتاب وارد آنجا می‌شوند و در برابر دیگان بهت زدۀ اعضای خانواده، از اتاق خواب گرفته تا درزهای انباری را مو به مو می‌کاوند و تمام اسناد ملکی و مالی و پاسپورت و جزوه‌ها و کتاب‌ها و وسائل شخصی را جمع و بخشی از آنها ضبط می‌کنند بدون آنکه به عضوی از خانواده اجازۀ پرسش و دخالت و چون و چرا دهند! با دیدن چنین صحنه‌ای زن‌ها تن‌شان به لرزه می‌آید و اشک‌شان جاری می‌شود، جوانان که از مشاهدۀ زیر و رو کردن محل خواب و دفتر و کتابشان غرورشان جریحه‌دار شده زیر لب می‌غرند و خشم خود را فرو می‌خورند و بچه‌ها نیز دل‌شان به تپش می‌آید و چانه‌شان می‌لرزد!
حس ناامنی ناشی از چنین اتفاقی به قدری عمیق است که تا پایان عمر اثرش بر روان بچه‌ها پایدار می‌ماند! و این همه برای یافتن چه مدرکی؟ مگر عملیات تروریستی در جریان بوده؟ یا جاسوس پیچیدۀ چند جانبه‌ای سندی فوق سری را پنهان کرده؟ یا قتل و تجاوز و بزه خطرناکی در کار بوده؟ هیچکدام! جز پیروی از آیین متفاوتی یا اظهار نظری مخالف از طریق نوشته‌ای یا صحبتی!
واقعیت این است که بسیاری از جمعیت بهایی کشور ما چهار دهه است که در شرایط اضطراب و دلهره و ناامنی ناشی از برخوردهای امنیتی دوره‌ای زندگی می‌کنند! این حس ناامنی دائمی، عوارضی چون بیماری‌های عصبی و افسردگی برای خانواده‌ها ایجاد می‌کند و حلاوت را از زندگی آنها می‌گیرد.
آیا این ماجرا نقطۀ پایانی ندارد؟ آیا آنها شهروند این کشور محسوب نمی‌شوند؟ آیا هیچ حقوقی ندارند؟ آیا جان و مال و عرض و امنیت آنان مباح و دفاع از حقوق ابتدایی‌شان حرام و ممنوع است؟ اگر پاسخ این پرسش‌ها از نگاه مسئولان کشور مثبت است، روی چه مرام و اخلاق و قانون و شرع و ضابطه‌ای؟ و اگر پاسخ‌شان منفی است، پس چرا یک بار برای همیشه حدود و ثغورِ حرمت و حریم و حقوق بهائیان به طور رسمی تعریف و به "مسئلۀ بهائیان" پایان داده نمی‌شود؟
من از این رنج به کجا شکایت کنم؟ از چه کسی پاسخ بخواهم؟ سال‌ها پیش که موضوع بهائیان و حقوق شهروندی آنها را مطرح کردم، در بازجویی‌ها و دادگاه به دفاع از بهائیان متهم شدم! اما آیا این بار در بین این همه مسئول یکی یافت می‌شود که به جای اتهام‌پراکنی پاسخی قانونی و منطقی دهد؟
این یک بحث سیاسی نیست! یک موضوع وجدانی است! چطور در مقام یک انسان یا مسلمان می‌توان در مقابل این نوع رفتارها ساکت بود و وجدانی آرام داشت؟ من منتظر پاسخ می‌مانم و امیدوارم این پاسخ از نوع پاسخِ قبل نباشد!
#احمد_زیدآبادی
#ابراهیم_رئیسی
#محمود_علوی
#جامعه_بهایی
#حقوق_بشر
@ahmadzeidabad
https://instagram.com/ahmadzeidabadiii

❇️ حضور ۴ وزیر #زن در کابینه جدید #اففانستان

🔹محمد اشرف غنی: به زودی دو خانم دیگر معرفی خواهند شد و به این ترتیب در کابینه جدید ۴ وزیر زن خواهیم داشت.

🔹روز گذشته رنگینه حمیدی، فعال #حقوق_بشر به عنوان سرپرست و نامزد وزیر وزارت معارف/آموزش و پرورش افغانستان معرفی شد.

🕊 @PeaceReporters

🔴🔵 صبرِ مخرب
🔹نویسنده: س.ن.
🔹کد یادداشت: #A0019

در طول تاریخ چیزی نبوده که برای مردان مجاز ولی برای زنان ممنوع نبوده باشد. حتی چیزهای مضحکی مانند ممنوعیت تماشای مسابقات ورزشی از نزدیک برای زنان در ایران برای اولین بار نیست که رخ می‌دهد. در یونان باستان که زادگاه مسابقات المپیک است تفکیک جنسیتی به شدت در جامعه وجود داشت. ورزش مختص مردان بود و قوانین سخت‌گیرانه‌ای وضع شده بود که حق تماشای بازی‌ها را نیز از زنان می‌گرفت. گفته شده که در شهر الیا (اولین محل برگزاری المپیک) اگر زنی در ورزشگاه دستگیر می‌شد مجازات مرگ در انتظارش بود. اما در همان هنگام زنی شجاع به نام Kallipateira بدون اینکه کسی بفهمد به عنوان مربی مشت‌زنی پسرش وارد استادیوم شد و وقتی که پسرش نبرد را برد، از هیجان وسط رینگ می‌پرد و لباسش می‌افتاد و همگان می‌فهمند که وی زن است. البته به احترام مردان خانواده‌اش که همه قهرمان المپیک بودند Kallipateira را بدون مجازات رها کردند اما از آن پس قانون این شد که مربی ورزشکار نیز باید برهنه وارد شود تا زنها به هیچ وجه نتوانند شرکت کنند.

آنچنان که در تاریخ ثبت شده بیش از ۲۷۰۰ سال بعد در انگلیس همین نگرش تبعیض‌آمیز دوباره ظهور کرد. در فوریه ۱۹۳۰ روزنامه‌های بریتانیا و جهان نوشتند که زنان دیگر حق ندارند به تماشای مسابقات بوکس بروند. این قانون توسط انجمن بوکس ارتش وضع و توسط کاپیتان تِیت (مدیر مسابقات ارتش) اعلام شد. کاپیتان تیت گفت که مسئولان معتقدند «تماشای بوکس برای زنان بدآموزی دارد». این قانون جدید باعث شد همسران بوکسورها که از تماشاگران پروپاقرص و مشوقان جدی همسران‌شان بودند از ورود به ورزشگاه منع شوند. همان زمان روزنامه Malaya Tribune (چاپ سنگاپور) به نقل از همسر آقای هری پرستون (که خود یک بوکسور حرفه‌ای بود) نوشت: «به نظرم زن‌هایی که به تماشای بوکس می‌روند اُمل اند. بوکس ورزشی مردانه است» در همان روزنامه در مقابل این دیدگاه جنسیت‌زده، آقای جک بلومفیلد، از بوکسورهای سنگین‌وزن بریتانیا، گفته بود «هیچ دلیلی ندارد زنان از تماشای بوکس منع شوند. خیلی از بوکسورهای برتر موفقیت‌شان را مرهون همسران‌شان هستند که حضورشان هنگام مسابقه کمک شایانی به پیروزی‌شان کرده. خود من مدیون همسرم هستم که در خیلی مسابقات کنارم بود»

با مخالفات آشکار مردان و پافشاری جدی زنان و برگزارکنندگان مسابقات آن قانون مسخره تقریبا همان زمان برافتاد. امروز پس از ۹۰ سال از آن در ایران شاهد مشابه همان وضعیت اما در ابعاد کشوری هستیم. مسئولین می‌گویند منع ورود به ورزشگاه به نفع خود زنان است چرا که محیط آنجا برای زنان مناسب نیست و «بدآموزی» دارد. این تصمیم حاکمیت در محروم کردن زنان از حق تفریح و شادی مخالفان فراوانی دارد. برخی از این مخالفان معتقدند باید با گام‌های بسیار کوچک در جهت «اصلاحات آرام و تدریجی» جلو رفت و از اعتراض و عمل شدید پرهیز کرد. تز اصلی این گروه این است که هر اقدامی که به عکس‌العمل شدید حکومت بیانجامد مجاز نیست و حتی کارهایی چون اعتراض به فدراسیون‌های جهانی یا بایکوت مسابقات توسط مردان هم «رادیکال» است و سودی ندارد. در واقع این افراد معتقدند که باید اجازه بدهیم زمان خودش مساله را حل کند. به همین دلیل هر از گاهی که حکومت برای اهداف دیگرش عده بسیار محدود و دست‌چین‌شده‌ای از زنان را گزینش کرده و به ورزشگاه راه می‌دهد این افراد با غرور آن را «یک گام به جلو» می‌نامند و به عنوان پیروزی از آن یاد می‌کنند. این محافظه‌کاران حاضر نیستند هیچ هزینه‌ای برای پیروزی بدهند اما متوجه نیستند که اتفاقا زن‌ها و مردها در این بی‌عدالتی در حال تباه شدن هستند و هزینه این صبر و آهستگی غیرعقلانی را همه داریم با زندگی خود می‌دهیم.

ایراد اصلی این رویکرد این است که زمان خودبه‌خود نه تنها هیچ مشکلی را حل نمی‌کند بلکه معمولا آن را بدتر و پیچیده‌تر می‌کند چرا که وقتی ما به عنوان معترض و صاحب حق منتظر نشسته‌ایم که حاکمان خودشان سر عقل بیایند، آن‌ها ریشه‌ها و تکیه‌گاه‌های سلطه خود را محکم‌تر می‌کنند. طرفداران اصلاحات آرام معمولا به فاصله زمانی بین شکل‌گیری جنبش زنان تا رسیدن به اهداف در تاریخ غرب اشاره می‌کنند تا آهستگی خود را توجیه کنند بدون اینکه اصلا نگاه کنند این وسط چه اتفاقاتی افتاده است و چه هزینه‌هایی توسط چه کسانی داده شده است تا ساختار با فشار تغییر کند. اگر قرار است چیزی یاد بگیریم، نه فاصله زمانی، که تلاش‌های مبارزان در این حد فاصل است.
مارتین لوترکینگ، رهبر مبارزه مسالمت‌آمیز علیه نژادپرستی، با تیزبینی در نامه تاریخی‌اش از زندان بیرمنگام می‌نویسد: «هرچه بیشتر می‌گذرد بیشتر به این باور می‌رسم که مردم بدنیت از زمان به شکل مؤثرتری سود جسته‌اند تا مردم خوش‌نیت» از همين رو صبر به امید اصلاح خودبه‌خود تنها به ضرر زنان است.

🔹واژگان کلیدی:#زنان، #ورزشگاه، #حقوق_بشر، #سن

در بیانیه وزات خارجه جمهوری اسلامی ایران در توجیه شرکت نکردن در جلسه مجمع عمومی درباره #میانمار این بخشش واقعا درخشان شده:

« بسیاری از کشورهای همفکر در موضوع #حقوق_بشر مثل چین، سوریه و #روسیه علیه قطعنامه میانمار رای دادند و کشورهایی نظیر کوبا هم در رای گیری شرکت نکردند. »
#موضع_شجاعانه
https://t.me/BBToday/12984

رهبر ایران در تاریخ ۹۶/۶/۲۱ در مورد #میانمار گفته است:
باید نسبت به اینها جمهوری اسلامی #موضع_شجاعانه و صریح خودش را اتخاذ کند.
🔻رهبرانقلاب: این مسأله‌ی حقیقتاً فاجعه‌آمیز میانمار حقیقتاً یک حادثه‌ی کم‌نظیر است. جلوی چشم کشورهای اسلامی، دولتهای اسلامی، جلوی چشم یک میلیارد و نیم مسلمان، جلوی چشم مجامع جهانیِ مدعی و دولتهای ریاکارِ دروغگویِ مدعیِ #حقوق_بشر، یک دولت بیرحمی جمع مردم بی‌پناه را می‌کشند، آتش می‌زنند، خانه‌هایشان را ویران می‌کنند، بیرون می‌کنند. حقیقتاً حادثه‌ی عجیبی است این و هیچ عکس‌العملِ به معنای واقعی کلمه هم مشاهده نمی‌شود.

🔹راه #چاره این است که دولتهای مسلمان عملاً وارد بشوند. نمی‌گوییم لشگرکشی کنند به آنجا، اما فشار سیاسی بیاورند، فشار اقتصادی بیاورند.... در مجامع جهانی علیه آنها فریاد بکشند.

🔹جمهوری اسلامی این افتخار را برای خودش باید حفظ کند که علناً، صریحاً علیه ظلم حرف بزند، چه این ظلم در مناطق اشغال‌شده‌ی به وسیله‌ی صهیونیستها باشد، چه در کشور یمن و بمباران مردم یمن باشد، چه در بحرین باشد، چه در هر نقطه‌ی دیگری و چه در #میانمار.

#حقوق_بشر

🚨ساعتی پیش در ابتدای جلسه درس خارج فقه صورت گرفت:

بيانات مهم رهبر انقلاب اسلامی درباره فاجعه ميانمار

🔻رهبرانقلاب: این مسأله‌ی حقیقتاً فاجعه‌آمیز میانمار حقیقتاً یک حادثه‌ی کم‌نظیر است. جلوی چشم کشورهای اسلامی، دولتهای اسلامی، جلوی چشم یک میلیارد و نیم مسلمان، جلوی چشم مجامع جهانیِ مدعی و دولتهای ریاکارِ دروغگویِ مدعیِ #حقوق_بشر، یک دولت بیرحمی جمع مردم بی‌پناه را می‌کشند، آتش می‌زنند، خانه‌هایشان را ویران می‌کنند، بیرون می‌کنند. حقیقتاً حادثه‌ی عجیبی است این و هیچ عکس‌العملِ به معنای واقعی کلمه هم مشاهده نمی‌شود.

🔹راه #چاره این است که دولتهای مسلمان عملاً وارد بشوند. نمی‌گوییم لشگرکشی کنند به آنجا، اما فشار سیاسی بیاورند، فشار اقتصادی بیاورند.... در مجامع جهانی علیه آنها فریاد بکشند.

🔹جمهوری اسلامی این افتخار را برای خودش باید حفظ کند که علناً، صریحاً علیه ظلم حرف بزند، چه این ظلم در مناطق اشغال‌شده‌ی به وسیله‌ی صهیونیستها باشد، چه در کشور یمن و بمباران مردم یمن باشد، چه در بحرین باشد، چه در هر نقطه‌ی دیگری و چه در #میانمار.

🔺باید نسبت به اینها جمهوری اسلامی #موضع_شجاعانه و صریح خودش را اتخاذ کند. ۹۶/۶/۲۱

asriran.com
@MyAsriran