.
سکوتم، گاه فریادم دمی غمگین دمی شادم
که این احساسِ اضدادم شده مانندِ همزادم
خیال و خاطر آزرده خودی در ذهنِ خود مرده
گلی بی عطر و پژمرده چه غمگینانه آبادم
نپرس از سینه ی ژرفم که آتشخانه در برفم
دماوندی پر از حرفم که بسته راهِ فریادم
"نه در غربت دلم شاد و نه رویی در وطن دارم"
در این دشتِ نقابستان خوشم بی خانه چون بادم
میانِ موجِ هذیان گونه ی ذهنِ پریشانم
چنان درگیرِ طوفانم که ساحل رفته از یادم
چشیدم دائمآ طعمِ سگِ ولگرد بودن را
که بیزار از خود و آزرده از هر آدمیزادم
منم مهمانِ اجباری در این بزمِ خودآزاری
بنوشم شوکران نم نم به لطفِ جهلِ اجدادم
#داوودنادعلی
J͟o͟i͟n͟:👉@bahareafarinesh
.
