ماييم كه ناله نخل بىحاصل ماست صد خرمن تخم آرزو در گِل ماست تاريكىِ شمع بزم ما از كه بُوَد؟ چون رشته ز آه ما و موم از دل ماست. ▫️▪️▫️▪️ در مجمر دل سوخته عودِ نفَسم آفاقْ فرو گرفته دود نفسم چون رشتۀ ظلمتى كه بر نور تند بر صبح تنيده تار و پود نفسم. ▫️▪️▫️▪️ تا كى گردى سپهر! دولاب نهاى دارى ز چه اضطراب، سيماب نهاى دست از حركت بدار، جنبش تا چند گهوارۀ كودكانِ همخواب نهاى.