ای مردمان بگویید آرام جان من کو راحت‌فزای هر کس محنت‌رسان من کو نامش همی‌نیارم بردن به پیش هر کس گه گه به ناز گویم سرو روان من کو در بوستان شادی هر کس به چیدن گل آن گل که نشکفیده‌ست در بوستان من کو جانان من سفر کرد با او برفت جانم باز آمدن از ایشان پیداست آن من کو هر چند در کمینه نامه همی‌نیرزم در نامه‌ی بزرگان زو داستان من کو هر کس به خان و مانی دارند مهربانی من مهربان ندارم نامهربان من کو #صاحبا_
بیا که رونقِ این کارخانه کم نشود به زهدِ همچو تویی یا به فسقِ همچو منی ز تندبادِ حوادث نمی‌توان دیدن در این چمن که گُلی بوده است یا سَمَنی ببین در آینه‌ی جام نقش‌بندیِ غیب که کس به یاد ندارد چنین عجبْ زَمَنی از این سموم که بر طرفِ بوستان بگذشت عجب که بوی گلی هست و رنگ نسترنی به صبر کوش تو ای دل که حق رها نکند چنین عزیز نگینی به دست اهرمنی مزاجِ دَهر تَبَه شد در این بلا حافظ کجاست فکر حکیمی و رای برهمنی
