دانشجویان متحد

#میرحسین_موسوی زنده است

▫️ #۲۵بهمن که می‌رسد نمی‌توان به تقویم بی‌اهمیت بود.

بهمن ماه سال ۱۳۸۹، هنوز بیش از یک سال از #انتخابات_۸۸ و اعتراضات گسترده مردم به حاکمیت می‌گذشت. اعتراضات #مسالمت‌آمیزی که با حضور جمعیت‌های میلیونی در خیابان‌ها و در اعتراض به نتایج انتخابات آغاز شد و با مطالبات گسترده‌تر مردم تحت لوای #قانون_اساسی و تحقق آرمان‌های راستین #انقلاب ۵۷ ادامه پیدا کرد و سعی داشت انقلاب را به ریشه‌های اصیل، و شرایط پیش از انحراف شعارهای آن بکشاند.
موسوی، که نامش مترادف بازدمیدن در رویایی عمومی بود که انقلاب خمینی را به پیروزی رساند، تلفیق و ترکیب خاطره‌ها و خواهش‌ها و امیدهای سه نسل پس از انقلاب بود و در نقطه‌ای ایستاده بود که #قانون_اساسی را در برابر #قانون و #قانون‌گذاران، #مردم را در برابر #دولت، و #جمهوری_اسلامی _نه یک کلمه کم نه یک کلمه زیاد_ را در برابر #حکومت_اسلامی قرار داده بود و در مقابل، به حاکمیت گوشزد می‌کرد که آنانی #ساختارشکن و هرج و مرج طلب هستند که بابهانه و بی‌بهانه از اصول #اسلامی عدول می‌کنند و بنابر امیال شخصی‌شان یا حفظ منافع‌شان دست به تعطیلی اصولی از قانون اساسی می‌زنند.

میرحسین #جمهوری_اسلامی را مساوی #مردم قرار داده بود و مدام تاکید می‌کرد که اوضاع و احوال کشور آن چیزی نیست که سی سال بیش از این مردم آرزویش را داشتند (و امروز، ۴۰سال). او به درستی #زندگی را به #سیاست گره زده بود و مدام به مردم و مخالفان وضع موجود توصیه می‌کرد همانگونه که در طول یک قرن گذشته همواره دست‌آوردهای ملت، با #تلاش و #جهاد و مبارزه‌‌ی مستمرشان بدست آمده، اکنون هم نباید پس از چندی احساس خستگی کرد یا تصور این را برد که کار تمام شده و باید به خانه‌ها بازگردیم، زیرا که محصول از بین می‌رود. همانگونه که در یکی از بیانیه‌هایش گفت: #مبارزه امری مقدس است، اما دائمی نیست، آنچه که دائمی‌ست #زندگی‌ ست.
بهمن ۸۹ مصادف شده بود با خود سوزی دستفروشی در تونس، در اعتراض به وضعیت کشور. آتشی که شعله‌اش زبانه کشید و دامان دیکتاتورهای کشورهای عربی را در خود گرفت و به زیرشان افکند. روزهایی بود که مردم برای همبستگی با این معترضین قصد داشتند به خیابان‌ها بیایند و #موسوی و #کروبی نیز در نامه مشترکی به وزیر کشور درخواست برپایی راهپیمایی مسالمت‌آمیز در ۲۵ بهمن کردند. نامه بی‌پاسخ ماند و آنها هنگام بیرون آمدن از درب منزلشان با سد #نیروهای_امنیتی مواجه شدند. و از این روز به بعد محصور شدند.

#صنوبرها هم در خیابان به #نجوا چیزی گفتند. #گزمگان به #هیاهو شمشیر در پرندگان نهادند و چندتن از هموطنانمان از جمله دو دانشجو به نام‌های #صانع_ژاله و #محمد_مختاری به #شهادت رسیدند.

#انجمن_پلی_تکنیک
🆔 @AnjomanPolytechnic

#دانشجویان_متحد 🍀
🆔 @anjmotahed

◽️ #انقلاب_۵۷ سرشتی رخدادی داشت از آن رو که پیدایش فکر تاسیس جامعه‌ای سراپا نو و عادلانه، جستجوی شقی دیگر به جای جهان آنگونه که هست و ساخت بدیلی برای وضع موجود و تلاشی برای تغییر جهان و همچنین امری غیرقابل پیش‌بینی و با مشارکت اکثریت مردم بود. مداخله‌ا‌ی فعالانه‌ در وضعیت توسط مردم طردشده‌ای که برابری خود را به منطق پلیسی اعلام می‌کردند رخدادی که خود جزیی رخدادی بزرگتر و در تداوم سیری تاریخی از عصر #مشروطه بود.
  در مقابلِ نگاهی که یکسره به نفی ضرورت تاریخی انقلاب می‌پردازد و تحلیلی غیرتاریخی و غیرعلمی از آن ارائه می‌دهد و حتی خواستار بازگشت نظم پیش از انقلاب است؛ و همینطور در مقابل گفتمانی که با قلب کردن مفهوم تغییرخواهانه و پیشرُوی انقلاب، در پی حفظ وضع موجود است؛ ما ضمن آگاهی از اینکه #انقلاب_۵۷ در تحقق خواسته‌های تاریخی مردم ایران توفیق نداشت از #وفاداری_به_رخداد_۵۷ و بازگشت به آن دست از آرمان‌های رهایی‌بخش انقلاب می‌گوییم. اما اگر از انحراف، به نتیجه نرسیدن یا #شکست انقلاب سخن می‌گوییم آنگاه منظور از شکست دقیقاً چیست؟ آیا پس از شکست باید کل ایده را رها کرد و مسئله‌ی رهایی را به گوشه‌ای نهیم؟ آیا به واسطه‌ی نتایج یک رخداد باید به تخطئه و نفی از پایه‌ی آن رخداد بپردازیم؟ پاسخ این است که در واقع هر رخداد، و به طور مشخص در اینجا انقلاب، گسستی تاریخی در وضعیت است به گونه‌ای که امکان بازگشت به قبل از خود را ناممکن می‌کند اما در عین حال امکان‌های جدیدی را پیش روی ما می گشاید. انقلاب ایران نیز در مقابل خود هم امکان‌های #رهایی‌بخش و هم امکان‌های ارتجاعی متعددی داشت و در نهایت وقوع برخی حوادث و تشکیل برخی مناسبات قدرت  نمی‌تواند به عنوان ویژگی ذاتی آن انقلاب مردمی که علیه #استبداد شکل گرفته بود، باشد.
وفاداری مسئله‌ای است مربوط به ساحت عمل. وفاداری یعنی پایبندی به رخدادهای عظیمی که قوام بخش فاعلیت و سوژه شدن سیاسی مردم باشد باید چیزی را سازماندهی کرد، باید کاری کرد. وفاداری به یک رخداد در واقع هیچوقت تمام نمی‌شود با وفاداری به یک رخداد می‌توان احضار پیاپی شبح آن رخداد اولیه را در تاریخ مشاهده کرد. همان‌گونه که خواسته‌های تاریخی مشروطه، نظیر حکومت قانون یا بحث‌ها و محل‌های اختلافی چون منشأ مشروعیت سیاسی بودن اراده‌ی مردم یا اراده‌ی الهی و... همچنان پس از سال‌ها در انقلاب ۵۷ و حتی پس از آن در پی حوادث سرنوشت‌ساز سیاسی دیگر بارها مطرح و تکرار شدند.
از این روست که ما وفاداری به رخداد ۵۷ را امروز در فریادهای کارگرانی میبینم که شعار #شورا را بیرق مبارزات خود قرار داده‌اند همان گونه که در پی جریان انقلاب و پیش از #سرکوب هدفمند نیروهای مترقی، شوراهای مردمی در محلات و کارخانجات و موسسات جلوه‌ای از «قدرت به دست مردم» و کنترل مردمی و کارگری بودند و نوید جهانی تازه و برابر را می‌دادند. وفاداری به رخداد ۵۷ را در تلاش‌ها و جمع‌های معلمان و دانشجویان پیشرویی می‌بیینم که همچون اخلاف مبارزشان در پی احیای کرامت انسانی و #آزادی نوع بشر تلاش می‌کنند و در این راه سرکوب‌ها و آزارها را به جان می‌خرند. وفاداری به رخداد ۵۷ را مقاومت و ایستادگی #میرحسین می‌بینیم، او که با بریدن از تعلقات قدرت و تکیه بر #سیاست_مردمی، سیاست راستین را به نسل ما آموخت.
قلب مفاهیم و کلمات و معنازدایی و تهی کردن آن‌ها در این سال‌های اخیر سکه رایجی بوده است. و خود کلمه‌ی «انقلاب» دستخوش چنین تغییری شده است. در این وضعیت خواهش احیای معنای انقلاب و آرمان‌ها و امکان‌های رهایی‌بخش آن همان نقطه‌ای است که می‌توان بدون درگیر انفعال شدن، مرز خود را با جناح ها و نیروهای مختلف ارتجاعی داخلی و خارجی روشن ساخت و برای تغییر تلاش کرد.

🆔 @IUSTArman

#دانشجویان_متحد 🍀
🆔 @anjmotahed