ازت می‌خوام زندگی کنی. با یاد من، زندگی کن. گاهی دلتنگم شو و اشک بریز اما در کنارش به زندگی ادامه بده. به کاری که دوست داری و بهت انگیزه می‌ده، ادامه بده.
مبادا اون قلم و کاغذ رو از خودت دور کنی... تو خیلی وقت پیش قول دادی.. پسرکِ من، به نوشتن ادامه بده.
اگر من رو کنار خودت می‌خوای، بنویس. من رو درون تک تک کلماتت پیدا می‌کنی. از تنهایی بنویس، از انتظار و صبوری، از شب‌های شیرین زمستان و روزهای بهار... کلماتت رو به عشق و بوسه‌های از دست رفته آغشته کن و بعد ببین، من چطور بین هر کلمه‌ی تو نفس می‌کشم.
