من چیزی جز یک انسان بی هویت نیستم،ثبات هیچ چیز رو ندارم. تنها چیزی که دارم یک چیز ظاهریه،و اون چیزی نیست جز یک هاله چندش آور و وقیح که من رو احاطه کرده و فاصله زیادی بین من و همه ایجاد کرده؛من رو از همه دور کرده. میبینی این هاله چقدر منفوره؟یقینا تو هم داری میبینی.
هنگامی که اندوه روح تو را فرا گیرد،اراده ات برای آزادی قوی تر میشود.پس چه چیزی برتر از جنگیدن برای آزادی؟برای رهایی از این جسم کثیف که پس از رها شدن روح ات از آن متلاشی میشود! از این ها گذشته،تو برای جنگیدن به زرهی ابدی نیازمندی.و آن زره چیزی نیست جز «اندوه»! اندوه پایدار ترین و اصلی ترین احساس یک انسان است.اما،یکی از اصلی ترین دلایلی که خواهان آزادی هستی همان غم است،اینطور نیست؟ اندوه تو،مانند یک زره فولادی عمل میکند؛اما برای یک روح کوچک زیادی سنگین است!این دلیلی است که تو بر خاک مینشینی و با خود میگویی:«من از خاک ام و خواهان بازگشت به خاک ام». #d
