دکتر پرویز ناتل خانلری که در ادب گذشته
ایران و نیز ادبیات فرانسوی چیرگی داشت، کار شاعری خود را با قصیده و غزل آغاز نمود. وی نخستین نقاد و مفسر
شعر تغزلی و غنایی معاصر است. وی سال ها پیش از آن که مجله «سخن» را دایر کند
شعر می سرود، اما پس از مدتی کار نقد
شعر را در پیش گرفت و نظریه های تازه ای درباره ی
شعر بیان نمود. خانلری در سال ۱۳۱۶
شعر «ماه در مرداب» و در سال ۱۳۲۱
شعر «یغمای شب و ظهر» را سرود. این اشعار و نظایر آنها در قالب چهار پاره و در حوزه ی وصف طبیعت بودند. در همان سال
شعر «عقاب» را که افسانه ای تمثیلی است در قالب مثنوی، با بافت و برداشتی جالب و جدید، ارائه نمود.
در واقع می توان گفت اشعار خانلری در آن سال ها پلی بود میان
شعر کهن و
شعر نو که برای پذیرفتن اشعار تازه تر و تندروتر بنا شده بود. مجله «سخن» نیز در این میان پایگاه شاعران نوپرداز بود و تأثیری که این مجله در این باب داشته، انکار ناپذیر است. خانلری شعری را که محتوای تازه نداشت،
شعر نمی دانست. او بر این عقیده بود که: «
شعر خوب شعری است که حاوی معانی تازه و زیبا باشد و این معنی در مناسب ترین و زیباترین قالب ریخته شود. اگر کسی شعری بی وزن بگوید و معنی مقصود را آن چنان که باید زیبا و دلکش و تمام جلوه دهد، به گمان من بر کار او ایرادی نمی توان گرفت.»در مجموع خانلری به نوعی تازگی و نوجویی و دگرگونی ادبی معتقد بود اما در ضمن، اوزان و بحور فارسی را آنقدر متعدد و فراوان می دانست که لزومی نمی دید شاعر برای گفتن هر نوع
شعر، اوزان را بشکند و یا
شعر آزاد بگوید.
نکته: خانلری نام ناتل (شهری قدیمی در مازندران) را به پیشنهاد نیما یوشیج که پسرخاله مادرش بود، به نام خانوادگی خود افزود و با آنکه خود همیشه آن را به کار میبرد، در شناسنامهٔ او نبود و نام مستعارش «پژوهنده» بود.
بخشی که شنیدید، ویدئوی شعرخوانی
#رشید_کاکاوند است که از صفحهی یوتیوبش بازنشر شده.
@vaznedonya#وزن_دنیا#رسانه_شعر_ایران