کودکان
#بلوچ از کودکی، ترس از بیراهه‌ها به مرز رسیدن را به جان می‌خرند تا وقتی کمی بزرگتر شدند، کارکشته شوند، به شرط نسوختن در آتش، به شرط کشته نشدن با تیراندازی نیروهای نظامی، به شرط دستگیر و
#اعدام نشدن به جرم تجزیه‌طلب. این‌جا ناف بچه‌ها را با سرنوشت گازوییل‌کشی می‌بُرند. سرنوشت همه یکسان است؛ «مرگ». اما شیوه‌های این مرگ فرق دارد، یکی میان شعله‌های آتش می‌سوزد، دیگری با تیراندازی مستقیم نیروهای نظامی، آن‌یکی را اعدام می‌کنند و آن‌یکی‌تر زیر شکنجه جان می‌دهد.
این تصویر یک
#کودک_سوختبر در یک
#مندی (دکه‌های خرید و فروش سوخت) است، گالن‌های رنگ‌رنگ سوخت که با
مندی‌ها پیوندی لزج خورده‌اند. «
مندی» با آن آهنگ ملایمی که هنگام اداشدن دارد، واژه‌ای مهجور در حلقه کلمات ما و تعبیری ناشناخته در معاشرت‌های روزه‌مره است، اما در
#سیستان‌و‌بلوچستان «
مندی» اعتباری به پایه «نان» دارد. دکه‌هایی کوچک چون آبله «که بر روی صورت کودکان» در
#چابهار،
#خاش،
#ایرانشهر و همه آبادی‌های مرزی
#سراوان پیله بسته است.
سوختبرهای بلوچ ضرب‌المثلی دارند که می‌گوید: «یا رَکّین یا تَرَکّین» (یا رد می‌شویم یا می‌ترکیم
