شهرِ زنان، شهرِ امن

#توییت_خوان
برای #مادران_دادخواه
برای بهیه_خانم

قلمفرسا:
«برای گم شدن ⁧ #مجید_توکلی⁩
‏برای اعتصاب غذای ⁧ #حسین_رونقی⁩
‏برای عذابی که ⁧ #الهام_افکاری⁩ می‌کشه
‏برای دردهای مادرهای دادخواه
‏برای خون ندا و ⁧ #مهسا_امینی⁩ و مهرشاد و سارینا و پویا و نیکا و نیکتاها
‏برای بچه‌های آمنه شهبازی و شیرین علیزاده و فرشته احمدی
‏برای دلای لرزون خونواده‌های زندانی‌ها.»

ایمان طاهری:
«مادر #نوید_افکاری فریاد می زد :
‏“مگه من چقدر جون دارم؟”
‏دردت به جونم مادر
‏داغداری از روت خجالت میکشه…»

فرزاد سیفی‌کاران:
«این در ر‌و از جا می‌کنم، یا دخترم رو میارم بیرون یا جنازه‌مو از اون‌ور می‌برن…»
«زمانی رد شدن از کنار ساختمان اداره اطلاعات هم هراس‌انگیز بود، اما الان ⁧ #بهیه_نامجو⁩ کاری کرده که ماموران اطلاعاتی پشت دیوارهایی که به دور خودشان کشیده‌اند، مخفی شوند.»

⁩پویان مقدسی:
«پلاک ۱۰۰ اطلاعات شیراز را یادتان باشد، ⁧ #بهیه_نامجو⁩ را، و تک تک افراد خانواده‌ی افکاری را، یادتان باشد، یادتان نرود، این شکنجه‌ها، این رنج‌ها، این آتشی که جانیان جمهوری اسلامی به وجود این خانواده انداختند را یادتان باشد، این عکس را یادتان نرود.»

#زن #زندگی #آزادگی

@Shahr_Zanan

مادران داغ‌دار و دادخواه؛ از آرژانتین تا خاوران، از کوبا تا بیمارستان لقمان

🔻تنها یک عکس است از پنج مادر کنار هم در حیاط بیمارستان «لقمان» که ثانیه‌های حیات «#بهنام_محجوبی» در آن روایت می‌شوند؛ درویش زندانی که بعد از هشت ماه شکنجه در حبس، با دستگاه تنفس می‌کرد.

🔻میان پنج مادر، آخرین داغ‌، به دل «بتول حسینی» نشسته است؛ پیچیده در پتو، با چشمانی خیس که میان آغوش مادران داغ‌دار ضجه می‌زند: «چرا بچه‌ام را از من گرفتند؟»

🔻تنها یک عکس و پنج مادر داغ‌دار کنار هم با آغوش‌هایی که به تلخی داغ‌شان را یادآور می‌شود، روایت بیش از چهار دهه ظلم و قتل و اعدام است؛ از مادران خاوران که روز دادخواهی ندیدند و جای‌شان بر نیمکت بیمارستان لقمان خالی بود تا تمامی مادران پرچم‌دار دادخواهی که گیسوان سفیدشان انگار تا آرژانتین و کوبا ریشه دوانده است؛ داغ‌داران دادخواه.

***

۲۸بهمن ۱۳۹۹، ساعت ۱۰ و۳۰ دقیقه شب به وقت ایران، در حیاط بیمارستان لقمان، همان‌جایی که پیکر بی‌جان بهنام محجوبی را به دستگاه وصل کرده‌اند، بتول حسینی روی نیمکتی نشسته است و در ۲۳ ثانیه، پنج بار می‌گوید: «می‌خواهم بچه‌ام را ببینم.»

🔻اما زندان‌بانان جمهوری اسلامی اجازه نمی‌دهند مادر به بالین فرزندش برود. شب با حسرت دیدار به پایان می‌رسد تا با برآمدن آفتاب، جمع یاران سر برسند و بتول حسینی را در آغوش بکشند. مادر «مصطفی»، مادر «پویا»، مادر «ابراهیم» و مادر «سعید» به نمایندگی از تمامی مادران داغ‌دار، مادر بهنام را در آغوش می‌کشند و با هق‌هق‌هایش، اشک می‌ریزند.

🔻انگار تاریخ است که تکرار می‌شود؛ نسل به نسل فرزندانی که کشته شده‌اند و مادرانی که پرچم دادخواهی به دوش می‌کشند و بر داغ خود و یک‌دیگر اشک می‌ریزند.

🔻قدیمی‌ترین مادر داغ‌دار میان آن‌ها، مادر سعید است. «سعید زینالی» را پنج روز بعد از واقعه کوی «دانشگاه تهران»، در منزل وی بازداشت کردند و به محل نامعلومی بردند. ۱۸ تیر ۱۳۷۸ بود که نیروهای امنیتی به کوی دانشگاه تهران حمله کردند و «عزت ابراهیم‌نژاد» را کشتند، چندین دانشجو را مجروح و زندانی کردند و ۲۰ سال است که مادر سعید به دنبال فرزندش می‌گردد و هیچ پاسخی نمی‌گیرد./ایران‌وایر

#دادخواهی #مادران_دادخواه #مادران_خاوران


@Shahr_Zanan

جزییات را در گزارش آیدا قجر بخوانید!