♡به نام او که جایگاهش قلب من است♡
دل بشر که به سخن در می آید، دیگر نمی توان محصورش کرد. سرشت پاک بشر که لب به شکوِه می گشاید، دیگر نمی توان جلودارش بود.
بی تابی هایش آخر چنان جان گداز می شود، که
#ناله های زمین و آسمان از فغانش در هم می پیچند. فریاد می‌کشد که آهای اهل زمین!
تا چه
#وقت؟ تا به
#کجا؟
ناله می‌زند که آهای بی خبران! چه نشسته اید و در
#هوس مغروق گشته اید که نمی دانید مردی
#عاشق، در کنج عالم
#دلتنگی، غم در جان دارد و چشمان ملیحش، برایتان از نم
#اشک لبریز می شوند
شیون می‌کند که آهای غرق شدگان!
مگر شما
#عهد نبسته بودید؟ مگر شعر و شعارتان،
#ولایت و ایمان و مولایمان نبود؟ مگر
#شیعه نبودید؟ پس چه شد؟
"اَلعَجَل" هایتان، تا چه اندازه از عمر لحظه های سرد و
#تلخ این جهان کاست؟ "اَلغَوث" هایتان، را کجا به ساحت عمل آوردید؟ "اَلعَفو" هایتان، بندهای کدام لغزش و
#معصیت را از وجودتان گسست؟
آه می‌کشد که آهای
#جاماندگان! چه نشسته اید که همین نشستن، روزی دچارتان خواهد کرد. پس برخیزید. برخیزید و شبنم اشک را از مژگانش برچینید.
پ.ن: آری! باید برخواست. باید برخیزیم.
برخیزیم و با هرآنچه در طاقت مان است، زمین و
#زمان را برای آمدنش مهیا کنیم
✍️نویسنده :
#زهرا_مهدیار #جمعه_های_انتظار#یا_صاحب_الزمان#صلوات@Refighe_Shahidam313
