من قدرت را در جاهایی پیدا کردهام که معمولاً کسی در آنجا به دنبال قدرت نمیگردد: در انسانهای ساده، آرام و خوشآیند.
انسانهایی که کمترین میلی به اعمال قدرت ندارند.
اتفاقاً تلاش برای اعمال قدرت نسبت به دیگران، در نگاه من، معمولاً نشانهای از یک ضعف درونی است؛ کسانی که از بردگی که در درونشان رخنه کرده میترسند و بر تن آن، جامهی زَرباف حکمرانی میپوشانند (آنها هنوز بندهاند؛ بندۀ پیروان خویش، بندۀ شهرتشان و بندۀ چیزهایی از این جنس).
اگر کسی در طبیعت خویش قدرتمند باشد، تجربهی قدرت بخشی از ضرورت وجودی اوست.
بی آنکه حتی انگشتی را برای دستوری به اشاره تکان دهد.
حتی اگر برای تمامی عمر، خودش را در باغی یا باغچهای، به دور از دیگران، پنهان کند.
#ارادۀ_معطوف_به_قدرت #فردریش_نیچه@Paradisoland