کودکان کار و خیابان

🔴 #در_ستایش_همبستگی
روایت یکی از زنانِ حاضر در عملیات نیروهای محلی برای مهار آتش‌سوزی در جنگل‌های #مریوان

حجاب: آگورای جامعه ایرانی
مریم روشن
نشسته‌ام روی صندلی ترمینال و ساندویچم را گاز می‌زنم. مامور انتظامات ترمینال سر می‌رسد، بالای سرم می‌ایستد و از من می‌خواهد روسری‌ام را سرم کنم چون در دوربین ترمینال مرا دیده‌اند و او را فرستاده‌اند.
درحالی‌که باقی ساندویچم را گاز می زنم به آرامی به او می‌گویم باشد. مرد که دیگر کاری ندارد این پا و آن پا می‌کند و با نیم‌نگاهی مردد به من راهش را می‌گیرد و می‌رود. از دور به من خیره می‌شود که هیچ تلاشی برای سر کردن روسری نمی‌کنم.
بی اعتنا به او باقی ساندوچم را می‌خورم و به سمت اتوبوسم به‌ راه می‌افتم. شماره صندلی را با راننده چک می‌کنم و در صندلیم می‌نشینم. کمی بعد شاگرد راننده داخل اتوبوس می‌شود و می‌گوید تهدیدشان کرده‌اند که نمی‌گذارند با وجود خانمی بدون روسری راه بیافتند و با شرمندگی می‌گوید لطفا فقط دم در ترمینال روسری سرم کنم؛ می‌گوید راننده اصلا راضی نبود که همین حرف را هم به من بزند.
سرم را بالا می‌گیرم به چشمهایش که برق شرم در آن می‌درخشد نگاه می‌کنم و می‌گویم دوست عزیز ما به خاطر شما هم در حال مبارزه‌ایم. می‌گوید می‌دانم، می‌دانم و می رود.
این روزها سیستم در استیصالی مطلق در مدیریت بدن‌های زنان، مردم را به جان هم می‌اندازد. مغازه‌دارها، راننده‌ها، کارمندان و...
تنها چند دقیقه بعد راننده می‌آید و می‌پرسد چرا عقب نشسته‌ام، می‌توانم روی صندلی‌های جلوی اتوبوس بنشینم. و بعد شروع می‌کند به بد و بیراه گفتن به سیستمی که فساد تمام ساختارش را برداشته و افتاده به جان زن‌ها...
واقعیت این است که موهای افشان من کار خودش را کرده است. مجموعه‌ی حراست ترمینال را به هراس انداخته، تلفن‌های حراست را اشغال کرده و حالا مضحکه‌ای از حراستی ساخته که مجبورست به کاری بپردازد که تا به حال به او ربطی نداشته است و فراتر از این، بحثی را بین مردم و راننده به راه انداخته است که در امنیت کامل به نقد سیستم بپردازند.
این روزها بی‌حجابی در فضای عمومی ایران به آگورایی شبیه شده است که همه‌ی ناراضیان را حول خود جمع می‌کند. موهای افشان زنان ایرانی محور این آگورا شده است.
ما مگر چه می‌خواستیم؟ هر بار که سیستم سراغ زنی می‌رود و حتی زمانی‌که سراغ زن نمی‌رود، موجی از امید به تصور آینده‌ای آزاد حول گیسوان زنان در دل جمع مردم شکل می‌گیرد.
در روزهایی که بازتولید ناامیدی فلج‌کننده حربه‌ی روزانه حکومتی است که آخرین سنگرهای مشروعیتش را مدت‌هاست از کف داده است، امید با رشته‌های گیسوان رهای زنان برافراشته می‌شود.
زنان نماد سیال تصور آینده‌ای شده‌اند که به هزاران حربه و حیله هر روز از زندگی میلیون‌ها ایرانی دزدیده شده است. و چه نمادی زنده‌تر از تنی که هر روز در خیابان هزاران عمل و عکس‌العمل تازه می‌آفریند؟
تکثیر بی‌پایان «ویدا موحد»ها در تن میلیون‌ها زن و مرد تنها یک مطالبه ساده برای برداشتن حجاب نیست، پرچم افراشته‌ی بدن‌هایی است که دیگر بردگی را نمی‌خواهند.
در میانه راه در یک استراحتگاه بین‌راهی می‌ایستیم. دخترکی با موهای فر زیبا از مقابلم عبور می‌کند. چهره‌اش مصمم و آگاه است. با لبخندی از کنار هم عبور می‌کنیم.
دقایقی بعد او را می‌بینم که با زنی چادری که از همه زنان بی‌حجاب فیلمبرداری می‌کند، درگیر شده است. با اشاره به مگسی که بر سر زن تاب می‌خورد می‌گوید او تنها موجودی است که جذب افکار پوسیده‌اش می‌شود.
فریاد می‌زند که من هیچ چیزی برای از دست دادن ندارم. آینده ای ندارم. هر روز کار می کنم و حتی امید خرید یک ماشین را هم ندارم. تو چه چیزی را می‌خواهی از من بگیری که قبلا از دست نداده‌ام؟
با خود می‌گویم: زنجیرهایمان را، زنجیرهایمان را... و در دل زمزمه می‌کنم: بگذار برخیزد مردم بی‌لبخند... بگذار برخیزد...

پی نوشت: آگورا نام میدان مرکزی شهرهای یونانی بود که مردم هر شهر با حضور در آن و گفتگو در مورد مسائل مهم اجتماعی خود، دموکراسی یونانی را شکل می‌دادند. این مکان، یکی از مفاهیم بنیادی در تعریف دموکراسی است.
#مردم_متحد_شکست_نمیخورند
#زن_زندگی_آزادی
#در_ستایش_همبستگی
#علیه_حجاب_اجباری






https://t.center/NA_BE_KAR_KOODAKAN

دانشجویان عزیز دانشگاه هنر
روزهایی که زیر تیغ سرکوب و تهدیدهای بی‌سابقه، پیام زیبای زن، زندگی، آزادی را تصویر می‌کردید، در آسمان آزادی‌خواهی درخشیدید و نوری شدید که امروز پیام‌آوران تاریکی، سراسیمه در پی انتقام از آن افتاده‌اند. آن ساکن دفتر ریاست دانشگاه و بزرگترهایش، هیچ‌گاه دانشجویان دانشگاه هنر را نشناختند و نفهمیدند این میراث‌داران مسیر آزادی‌خواهی و حق‌طلبی، مقابل زورگویی سر خم نمی‌کنند. می‌ایستند، سنگر به پیش می‌برند و در خط مقدم می‌درخشند.
اکنون ما دانشجویان سال‌های پیش دانشگاه هنر به شما ستاره‌های درخشان تاریخ این دانشگاه اعلام می‌کنیم، ایجاد فضای امنیتی و‌ جوش دادن ورق آهنی به در، بین ما فاصله نخواهد انداخت و شما هم‌سنگران تنها نخواهید ایستاد. امروز وظیفه‌ی ماست که اعلام کنیم تمام قد پشت شما می‌ایستیم و دوشادوشتان «نه» می‌گوییم. «ما»یی که هسته‌ی اولیه‌ی آن را شکل دادید و تحت تهدید و ضرب و شتم حاضر به شکستنش نشدید، بزرگتر از آن است که در مخیله‌ی مستبدان کوچک و بزرگ بگنجد.
اگر لازم باشد برای دفاع از ستاره‌های درخشانمان مقابل درهای این سنگر قدیمی زنجیر می‌شویم و ثابت خواهیم کرد که هیچ چیز به عقب برنمی‌گردد. اراده‌ی این «ما» بزرگتر از توان دشمنانش شده و ما ایستاده‌ایم دست در دست هم برای آزادی.

#در_ستایش_همبستگی
#دانشگاه_هنر #دانشگاه_زنده_است #دانشگاه_سنگر_مقاومت




https://t.center/NA_BE_KAR_KOODAKAN

زمستان پارسال، بعد از بازداشت‌های گسترده، ما اعتصاب کامل کردیم و ۱۳ روز دانشگاه را تعطیل کردیم.
در سومین سالگرد کشته شدن ۱۷۶ نفر از عزیزانمان با دو موشک سپاه، شمع روشن کردیم ولی حراست به این جان‌های عزیز بی‌احترامی کرد و نگذاشت آن طور که باید، یادشان را گرامی بداریم.
‏
با شروع بهار، سرکوب و خفقان دانشگاه با گماشتن دست پرورده‌های‌تان، زیاد شد و تهدید دانشجویان، به علت رعایت نکردن حجاب اجباری، تشدید شد. ولی این تهدیدها ما را نترساند. بعد از اعدام سه نفر از بچه‌های ایران، همه رخت سیاه به تن کردیم.

خشم و نفرت ما از شما بیشتر شد و ۹ خرداد ۱۴۰۲ در دانشکدهٔ برق، بی‌کفایتی شما و حقوق خود را فریاد زدیم و بار دیگر به شما نه گفتیم.
‏
ما دانشجویان دانشگاه خواجه نصیر تهران در کنار دانشجویان دانشگاه هنر، تا آخرین نفس کنار مردم و فریاد حق‌خواهی و دادخواهی‌شان می‌ایستیم و در نهایتْ ظالم را به نامِ عدالت دادگاهی می‌کنیم.

#دانشگاه_خواجه_نصیر
#دانشگاه_هنر
#در_ستایش_همبستگی #دانشگاه_زنده_است #دانشگاه_سنگر_مقاومت #علیه_بی_تفاوتی




https://t.center/NA_BE_KAR_KOODAKAN