بیا که در دل تنگم همیشه میمانی
به جرم آنکه عزیزی اسیر زندانی
تو یوسفی و زلیخا منم که دربدرت
تو جان من شده ای و خودت نمیدانی
چو باده در دل جام آمدی که هر لحظه
مرا پیاله پیاله فقط بچرخانی
به آسمان نگاهم نشستی و دیدم
چقدر دلبرو ماهی عجب درخشانی
زدی به جمجمه ام یک جرقه چشمت را
بجای خون به رگم شعله شعله شریانی
به شانه میبری از من هوای دلتنگی
اگرچه موجی و رقصان ولی پریشانی
همیشه شعله به سر داری و دلت روشن
چو آتشی و به مجمر شکوفه بارانی
به بوی خوش همه جا را چنان می آرایی
که در نگاه همه یک جهان گلستانی
تمام من شده ای ای نفس نفس بودن
به ساقه های وجودم همیشه جریانی
نبر ز شانه ی من عطر ناب گیسویت
مگر اراده کنی و مرا بمیرانی
به ابرْ واژه ی گیسو کمند جانم باش
مباد بیمم از آنکه مرا بگریانی
تنور سینه مسوزان به هیزم هجران
زغال گر بشود دل تو نعمت نانی
تو را به دیده نشاندم چو اشک؛ تابنده
پیاله ی زرِ جان را دُرِ گرانجانی
#اڪــرمـ_نورانی