✅ دکتر منوچهر ستوده
و غربت آدمی
امروز بیستم فرودین ماه مصادف با دومین سال خاموشی استاد فرزانه
و سرو کهنسال جغرافیای ایران زمین، دکتر منوچهر ستوده است. زنده نامی که در فراموشی اهل
فرهنگ و مدعیان جغرافیای تاریخی، همچنان در کتیبهی تاریخ به یادگار میماند
و بار خجلتی بر دوش گذاشت تا فریاد سکوت این سرو کهنسال را در بی مهری وارثان معنوی
و مسئولین فرهنگی
و دانشگاهی کشور
و به خصوص
مازندران نظاره کنیم.
کسانی که در کنار تخت بیمارستان چالوس عکس یادگاری با دکتر ستودهی بیهوش گرفتند، کجا هستند؟ متولیان موقوفه دکتر افشار
و وارثان ثروت دکتر ستوده که زمین
و باغ
و حق التالیف تمام کتابهای استاد ستوده را برای خود میستانند، کجا رفتند؟ اگر درصدی از درآمد حاصل از سرمایه دکتر ستوده را برای حضرتش خرج میکردند، چه میشد؟ جماعت اهل همایش
و نمایش کجا نشستهاند؟
باز دوستان نزدیک
و دوستداران دکتر ستوده ماندهاند
و سکوت
و بیهیاهویی. همان افرادی که خبررسان بیماری استاد بودند. بر بالینش نشستند
و تیمارداریاش کردند. جنازه اش را در «سیسرا» بر دوش گرفتند
و در «تازه آباد» به خاکش سپردند. بر دروازهی گورستان به رسم ادب ایستادند
و از شرکت کنندگان سپاسگزاری کردند
و ...
اما دکتر منوچهر ستوده بینیاز از تمجید، در خاکی که دوستش میداشت خفته است
و ما ماندهایم
و نسلی که بیخبر از پدران فرهیخته، روزمرگیهایش را سپری میکند
و مسئولینی که حتی تقویم فرهنگی ندارند.
کاش محمود افشار زنده بود
و میدید که حرمت موقوفه
و واقفانش، چگونه ادا میشود.
ستوده، بینیاز از ستایش من
و ما، در تاریخ
و جغرافیای ایران میماند. یادش گرامی باد.
بیستم فروردین یکهزار
و سیصد
و نود
و هفت
محمد عظیمی (بهشهر)
@MazandaranBozorgan▫️در شناساندن
بزرگان فرهنگ و هنر دیارمان کوشا باشیم.
#بزرگان_فرهنگ_و_هنر_مازندران#مازندران#محمد_عظیمی#بهشهر#دکتر_منوچهر_ستوده#ایران_شناس#جغرافی_دان#پژوهشگر#مفاخر_ملی_ایران#سلمان_شهر