📌کانال رسمی انجمن علمی-دانشجویی زبانشناسی دانشگاه علامه طباطبائی
♦️Linguistics Student Association of Allameh Tabataba’i University (ATU)
🔷زبانشناسی
🔷زبانهای باستانی
🔷آزفا
📧 رایانامه: [email protected]
گرچه جایی در دلمان خالی شده و فرو ریخته، اما یاد استاد، خندههایش، آموزههایش، باورهایش، اندیشهاش، مرامش، مسلکش، دوراندیشیهایش، چونان مکتبی امیدآفرین و زندگیبخش بر خاطرمان حک شده است. از آن استاد طناز، صورت خندان و مهربانی در یاد و خاطرمان و در تصاویرش در مقابل دیدگانمان داریم که خود تمام ماجرای بودنش است. در نگاهمان به هر مقوله معنایی از انسانیت گرفته تا رسالت معلمی، شاگردی، دوستی، عشق، اخلاق، علم، ارزشمندی، احترام، و هرآنچه در روح زندگی ساری و جاری است، تعریفهایی از او داریم که نقشه راه است. استاد عزیز سپاس از همراهی و بودن همیشگیتان
یک سال میگذرد و استاد پررنگتر شده است. او همچنان هویت میبخشد. همچنان عشق میدهد، همچنان مراقب است که دانشگاه خانه باشد، در کنار مکانی برای علمورزی، استانداردهای او هنوز و تا همیشه راهگشا است. نگاهش به معنا و کارکرد را در ذهن ما آنچنان نهادینه کرده است که انگار همین الآن دارد در گوشمان زمزمه میکند.
وقتی صفوی باشی با سادهترین مثالها عميقترین باورها را در آدمها نهادینه میکنی. همه برایت یکسان میشوند؛ مسأله همه، مسأله تو میشود؛ استاد همه میشوی؛ دوست و رفیقی، لازم نیست آدمهای مقابل حتماً زبانشناس یا مثلاً دانشجو یا همکار یا همسایه، همسن، کوچک یا بزرگ باشند؛ اصلاً هرکسی که میخواهد باشند. تو صفوی هستی، میخندی و همه را میخندانی. فکر همهجا و همه را میکنی که هرچیزی طبق اصول باشد و آب از آب تکان نخورد و بعد، انگار نه انگار باز میخندی و همه را به حال خوب عادت میدهی. آدم نمیفهمد چه زمانی جدیجدی به همه این مسائل فکر کردی و چطوری خط و ربط همهچیز را سامان دادی و پیشپیش به همهچیز و به همه فکر کردی. چون چیزی که در ظاهر دیدیم فقط شوخی بود و لبخند و خوش و بش.
صدای خندههای زندگیبخشی که در راهروهای طبقه پنج دانشکده و در گوشمان طنین دارد، یک سال است که با تصاویر خندان استاد همراه شدهاست. هرجا مینشینیم بیدلیل و با دلیل از او نقلقول میکنیم. لحظهای بدون او گرد هم نیامدهایم و جایی ننشستیم، جز آنکه نفر اصلی جمع، استاد عزیزمان باشد. در دفتر گروه زبانشناسی آدم میترسد خیلی جدی شود و اعصاب خودش را خرد بکند، چون بلافاصله لبخند از عمق وجود استاد که بر تصویرش نقش بسته است، نهیب میزند که بابا خیلی جدی گرفتهاید!
یک سال گذشت... به یاد کورش صفوی (۶ تیر ۱۳۳۵ - ۱۹ مرداد ۱۴۰۲)، همراه با جمعی از همکاران و شاگردان و دوستدارانش، ساعتی از او میگوییم، از جای خالیاش، از دل تنگمان. حضورتان مایه دلگرمی است.