#بودن_به_مثابه_ی_بودا آیا در پشتِ این هیچستان می شود بودن را فراتر رفت و به تماشا نشست حقیقت ِ آبی بیکران را ؟
در آیه آیه ی سِفر ِ وجودمان تمنای بودن است . بودا وار بودنمان را درهگذار ِ بیهودگی ، در آغوش بگیریم و نبض حیات را به جانِ تشنه مان گره بزنیم... اینجا و اکنون رنج را به پستو ببریم و مقدس و نامقدس را بزُداییم از این هستی ِ موزون.. ملالت های بیهوده را گردن بزنیم و به تماشا سوگند یادکنیم! چیزی از آن ِ ما نیست جز همین حقیقت ِ بودن در اکنون های ملایم و سرشار، جز همین حظّ ِ به بر کشیدن ِ بودن ،با همه ی رنج های تلخ و جان کاهش.
نه رستگاری و نه عدم !این دلهره های مدام و ابدی را بروبیم از جان ِ رنجورمان...