"همه خوردند و بِخُفتند و تَهی گشت وَطَن
وَقتِ آن شُد که دَرآییم خُرامان به چَمَن
۲همه خوردند و بِرَفتند، بَقایِ ما باد
که دل و جانِ زمانیم و سِپَهدارِ زَمَن
۳چو تویی
#آبِ حیاتی، کِه نَمانَد باقی؟
چو تو باشی بُتِ زیبا، همه گردند شَمَن
۴کَتَبَ الْعِشْقُ عَلَیْنا غَمَراتٍ وَمِحَن
وَقَضَی الْحُبُّ عَلَیْنا فِتَنًا بَعْدَ فِتَن
۵فَرَج آمد، بِرَهیدیم زِ تَشویشِ جهان
بِپَرَد جانِ مُجَرَّد به
#گُلِستان مِنَن
۶ناقَتی نُخَّ هُنا فَهْوَ مُناخٌ حَسَنٌ
فیهِ ماءٌ وَسَخاءٌ وَرَخاءٌ وَعَطَن
۷یُرْزَقُونَ فَرَحینَ بخوریم آن میْ و نُقل
مَقْعَدِ صِدْقْ چو شُد مَنْزِلِ عُشّاق و سَکَن
۸دامَنِ سیب کَشانیم سویِ شَفْتالو
بِبَریم از گُلِ تَر، چند سُخَن سویِ سَمَن
۹چو مرا میْ بِدَهی، هیچ مَجو شَرطِ
#اَدَب
مَست را حَد نَزَنَد شَرع، مرا نیز مَزَن
۱۰اَدَب و بیادبی نیست به دستم، چه کُنم؟
چو
#شُتُر میکَشَدم
#مَست، شُتُربان به رَسَن
۱۱بُلبُل از عشقْ زِ گُل
بوسه طَمَع کرد و بِگُفت
بِشِکَن شاخِ
#نَبات و دلِ ما را مَشِکَن
۱۲گفت گُل رازِ من اَنْدَر خورِ طِفْلان نَبُوَد
بَچه را اَبْجَد و هَوَّز بِهْ و حُطّی کَلَمَن
۱۳گفت گَر می نَدَهی
#بوسه، بِدِهْ بادهٔ
#عشقگفت این هم نَدَهَم، باش حَزینْ جُفتِ حَزَن
۱۴گفت من نیز تو را بر
#دَف و
#بَربَط بِزَنَم
تَنَنَنْ تَنْ تَنَنَنْ تَنْ تَنَنَنْ تَن تَنَنَن
۱۵گفت شبْ طَشْت مَزَن که همه بیدار شوند
که مَگَر ماه گرفته ست، مَجو شور و فِتَن
۱۶طَشْت اگر من نَزَنَم، فِتْنه چو نُه ماهه شدهست
فِتْنهها زایَد ناچارْ شبِ آبِستَن
۱۷بَرگ میلَرزَد بر شاخ و دِلَم میلَرزَد
لَرزهٔ بَرگ زِ باد و دِلَم از خوبِ خُتَن
۱۸تابِ رُخسارِ
#گُل و
#لاله خَبَر میدَهَدَم
که چراغیست نَهانْ گشته دَرین زیرِ لَگَن
۱۹جَهْد کُن تا لَگَنِ
#جَهل زِ دل بَرداری
تا که از
#مَشرقِ جانْ
#صُبح بَرآیَد روشَن
۲۰شَمسِ تبریز طُلوعی کُن از مَشرقِ
#روحکه چو
#خورشید تو جانیّ و
#جهان جُمله
#بَدَن
#مولانا #شمس_تبریزی