تو عاشقانه تر از
هر شعری بر دل وجانم نشسته ای
تو در تک تکِ سلولهایم
ریشه دوانده ای
و چه خوب....که دوباره
از تو بنویسم
بر کدام کتیبه ی این دنیای متمدن
نوشته اند که عدالت
با خودخواهانه ترین امیال
رنگ نخواهد باخت
در قانونِ کدام کیش و آیینی
محرومیت با سخن سرایی
از بین می رود
عزیزِ دلم
با آنکه بر زمینی خشک
پای نهاده ای
با آنکه دستهای من خالی ست
از داس....از گندمزار
اما...
چه زیبا باز هم
به معصومیت نگاهت
و بی گناهی ی چشمهایت
می توان
قسم خورد.
#مهناز_حسینی