🔴 بیانیه مشترک سندیکاها و تشکلات مستقل کارگران و معلمان و بازنشستگان به مناسبت
#روزجهانی_کارگر (۱۱ اردیبهشت)
بیانیه
#اول_ماه_مه (۱۱ اردیبهشت ۱٤٠۱) روز اتحاد و همبستگی بینالمللی طبقۀ
کارگر در سراسر جهان.
اول ماه مه، روز تحکیم همبستگی و اتحاد کارگران همۀ کشورها، علیه استثمار و ستم سرمایهداری در سرتاسر گیتی است.
این روز بزرگ، یک پیام فراموش نشدنی برای طبقۀ
کارگر جهانی در بر دارد و آن اینکه: آزادی طبقۀ
کارگر تنها به دست خود و با اتحاد و همبستگی و مبارزهای سازمان یافته و متشکل محقق میشود.
واقعیت این است که نظام سرمایهداری وضعیت اقتصادی و سیاسی خطرناک و راه حلهای فاجعه باری را برای کارگران و تودههای زحمتکش در سرتاسر جهان به وجود آورده است که آشکارا آنان را به
ورطه فقر و فلاکت میکشاند. «راه حلهای اقتصادی» ای همچون: توسل به رویکرد «بازار آزاد»؛ توسعۀ لجام گسیخته خصوصیسازی و مقررات زدائی؛ حذف یا کاهش خدمات عمومی، کالائی کردن هرچه بیشتر همه چیز که بازپس گرفتن دستاوردهای کارگران، انداختن بار بحران اقتصادی بر دوش آنان و تودههای زحمتکش و تخریب همه جانبه محیط زیست از پیامدهای مخرب و بلافصل آن میباشد.
«راه حل سیاسی» طبقۀ سرمایهدار و دولتهای سرمایهداری نیز چیزی جز تلاش برای تثبیت و تداوم سلطۀ استثمارگران بر کارگران و دیگر زحمتکشان، سرکوب و یا منحرف کردن جنبشهای مترقی و احزاب و تشکلهای مرتبط با این جنبشها نبوده و نیست. انعکاس این سیاستها در عرصۀ جهانی نتیجهای جز: تجاوز نظامی، سرکوب جنبشهای آزادی خواهانه، ایجاد مناطق نفوذ به نفع این یا آن بلوک قدرت، تحمیل سیاستها و مقررات قدرتهای بزرگ از طریق نهادهای بینالمللی نداشته است که یک نمونه از آن را در جنگ میان روسیه و اوکراین شاهد هستیم که ناشی از تضاد منافع بین بلوک غرب و زرادخانۀ نظامی ناتو از یک سو، و بلوک سرمایهداری سلطه گر روسیه از دیگر سو میباشد. این جنگ جز کشتار، ویرانی، آوارگی و بیخانمانی میلیونها انسان، گرانی و کمبود مواد غذایی و دیگر مایحتاج زندگی، ایجاد دشمنی و نفرت پراکنی، گسترش مسابقۀ تسلیحاتی و عقبگردهای سیاسی و فرهنگی نتیجهای برای طبقه
کارگر و تودههای زحمتکش مردم نداشته است.
سرمایهداری حاکم بر ایران، همین الگوهای سرمایهداری جهانی و از جمله سیاستهای نئولیبرالیستی آن را در شرایطی به کار میگیرد که با توجه به
کنترل انحصاری بر قدرت، منابع و امکانات کشور، رانتهای باور نکردنی و یغماگرانهای را برای صاحبان قدرت و نفوذ فراهم آورده و پیامدهای بسیار مخرب و ویرانگری را بر زندگی تودههای مردم
کارگر و زحمتکش، نسبت به بسیاری دیگر از کشورها باقی گذاشته است.
مزد کارگران در ایران از پائینترین مزدها در سراسر جهان بوده و نرخ بیکاری و تورم در ایران از بالاترین نرخهای جهانی است. زنان
کارگر علاوه بر استثمار و ستمی که بر عموم کارگران حکفرماست از ستم و تبعیض جنسیتی و بار سنگین کار خانگی نیز رنج میبرند. ضمن این که ستمهائی که بر زنان وارد میشود نقشی اساسی در پائین نگاه داشتن مزد و مزایای کارگران زن و به طور کلی کاهش سطح عمومی مزدها – چه مزد زنان و چه مزد مردان – دارد. از سوی دیگر در جامعۀ سرمایهداری، و بویژه ایران، شاهد ِاعمال انواع خشونت و تحقیر بر زنان و پایمال کردن حقوق آنان هستیم: رشتهای طولانی از خشونت که یک سر آن ازدواج اجباری دختران خردسال و قتلهای ناموسی و سر دیگرش تبدیل کردن زن به کالاست.
شکاف وسیع بین درآمد ناچیز و هزینههای روزافزون زندگی، بیکاری و عدم اطمینان به آینده – بویژه در مورد جوانان- و فقر روز افزون در سطح جامعه بیداد میکنند. حداقل دستمزد در ایران با مزایا برای سال جاری حدود ٦ میلیون تومان در ماه تعیین شده است که در حدود یک سوم خط فقر است. این در حالی است که بخش مهمی از کارگران شاغل، بویژه زنان
کارگر، حتی از دستمزد حداقل نیز محرومند. در ایران نزدیک به ٦ میلیون بیکار وجود دارد که بیش از ٩٥ درصد آنان هیچگونه مستمری بیکاری دریافت نمیکنند.
ادامه
👇🏻https://wp.me/p9yWrK-2F7