#آنیشا_اسدالهی و
#کیوان_مهتدی، زوج زندانی محبوس در زندان اوین، در پیامی به مناسبت سال جدید، ابراز امیدواری کردند که «امسال گفتمانهای پیونددهنده و دربرگیرنده جایگزین گفتمانهای جداکننده و تقابل برانگیز میان ما شود.»
متن کامل پیام آنها را بخوانید:
«چه چیزی را با خود به سال جدید میبریم؟ چه چیزی را در گذشته جا میگذاریم؟ کدام بار سنگین را هنوز باید به دوش بکشیم؟
با انبوه زخمها، تلخیها، و سختیهایی که بر پیکرهی ما نقش بسته، سال جدید نمیتواند عاری از نشانههای گذشته باشد. اما از نو آغاز کردن، چه در طبیعت و چه در حیات اجتماعی ما، تکرار صرف گذشته نیست. آنچه از نو آغاز میشود هم نشانههایی از گذشته را با خود دارد، و هم تفاوتهایی با آن، هم پیوندی با آن دارد، و هم گسستی از آن.
در این آغاز دوباره، تلاش میکنیم هم خوشبینی را به گذشته بسپاریم، و هم بدبینی را. بدبینی از این جهت که اکثر ما در چرخهی ویرانگر فلاکت اسیر شدهایم. مدام آینده را بد ارزیابی میکنیم و آنچه هم نصیب ما میشود بد اندر بد است. زیر سایه حس فقدان آینده و بدون چشمانداز، امکان تغییر بسیار اندک، تقریباً هیچ است. اما همچنین خوشبینی را به گذشته میسپاریم، چون خوشبینی باوری بیدلیل است که گویی همهچیز به صورت طبیعی بهتر خواهد شد و لازم نیست ما کاری بکنیم. بی آیندگی، هرچند نامطلوب، واقعیت امروز ما است و با صرف خوشبینی نمیتوان آن را کنار زد.
اما بهار به ما یادآور میشود که چرخ همواره به همین منوال نمیچرخد. جامعه همواره در حال حرکت است، و در میانهی زوال و نابودی، امید ریشه میگیرد. امیدی که نه باوری قطعی است و نه حسابگری دربارهی آینده، بلکه ذرهذره با تمرین و ممارست هرروزه ما ساخته میشود تا دریچهای باشد که ببینیم چه نواقصی در گذشته بوده، و مسیر ما به آینده کدام است.
امید را میآموزیم و از آن میآموزیم: صبوریکردن را، پشتکار و پایداری را، شجاعت و اعتماد را.
با این امید سال نو را به مادران دادخواه و خانوادههای داغدیده، به زنان پیشرو، به کارگران و زحمتکشان، به دانشجویان، جوانان و تمام جانهای سرکش، آزادیخواه و برابریطلب شادباش میگوییم، و امیدواریم امسال گفتمانهای پیونددهنده و دربرگیرنده جایگزین گفتمانهای جداکننده و تقابل برانگیز میان ما شود.
سال نو مبارک
آنیشا اسداللهی؛ کیوان مهتدی ــ فروردین ۱۴۰۳، زندان اوین»
#زندانی_سیاسی_آزاد_باید_گردد#زن_زندگی_ازادیhttps://linktr.ee/cfppi