بِنو کامیونیتی

💠 کارل گوستاو یونگ رواندرمانگر سوئیسی و پایه گذار مکتب روانشناسی تحلیلی معتقد بود فرآیند رشد روانی که آن را رشد فردیت یا تفرد (individuation) می نامید دارای چهار مرحله است:

۱) من - والد یا Ego-Parent
۲) من - دنیا یا Ego - World
۳) من - خود یا Ego - Self
۴) خود - خدا Self - God
(به نقل از کتاب باز هم من تألیف ورنا کاست ترجمه تورج رضا بنی صدر انتشارات لیوسا)

💠 در این فرآیند ما ابتدا تلاش میکنیم یک «من» قوی بسازیم و به سؤالات «من کیستم» و «من چه میخواهم» پاسخ بدهیم (نیمه اول عمر) و در ادامه توجهمان به دنیای درون جلب میشود و دنبال پرسشهای اساسی زندگی (مثل چیستی معنای زندگی) میرویم و تلاش میکنیم جنبه های متضاد روانمان را با یکدیگر یکپارچه کنیم (نیمه دوم عمر).

💠 بیست تا سی سالگی بخش مهمی از دوره «من-دنیا» را تشکیل میدهد. این همان دوره ای است که نیاز داریم در آن مهارتهای ارتباطی و حرفه ای را یاد بگیریم٬ رابطه عاطفی را بفهمیم٬ هدفگذاری و مرزگذاری کنیم٬ آزمون و خطا کنیم و از شکستهایمان بیاموزیم و پرسونای اجتماعی متناسب با فردیتمان را انتخاب کنیم تا کوله بارمان برای مرحله نسبتا دشوار بعدی پر باشد. اریک اریکسون صاحبنظر حوزه روانشناسی رشد معتقد بود انسانها در هر بازه سنی دارای یک سری تکالیف رشدی طبیعی هستند که سرباز زدن از انجام آنها زمینه شکل گیری مشکلات روحی را ایجاد میکند.

💠 فردی که بیست تا سی سالگی را دست خالی طی کرده است میانسالی دشواری را در پیش خواهد داشت. زمانی که نیازها و بخشهای سرکوب شده درونی و چالشهای معنایی سراغ فرد میایند او هنوز خود را تا حد زیادی درگیر دغدغه های معاشی می بیند و فرصت پرداختن به دنیای درون را ندارد. این علاوه بر این که ورود فرد به مرحله رشد بعدی را دچار تأخیر میکند٬ او را مستعد ابتلا به انواع بحرانهای روحی نیز خواهد نمود. البته دغدغه های معاشی (مانند تأمین هزینه های جاری زندگی) همواره تا پایان عمر وجود خواهد داشت اما برای کسی که دوره پیش از میانسالی (همان بیست تا سی) را مؤثر و بادستاورد طی کرده است این دغدغه ها انچنان آزاردهنده نخواهد بود.

#تفرد #فردیت #بیست_تا_سی
#چرا_بیست_تا_سی_سالگی_مهم_است؟
✍️ساجدمتولیان
@individuation
☘️🌸☘️
@i20TA30