کارگر زندانی، زندانی سیاسی آزاد باید گرد

‍ برگرفته از فیس بوک حامد اسماعلییون

تقریبن هر روز با دو سه خانواده‌ی بازمانده از پرواز ps752 حرف می‌زنم. بستگی به وقت و زمان و کشور محل زندگی دارد. در همین کانادا هم ساعات متفاوت است و پیدا کردن زمان مناسب آسان نیست.

شرایط عوض نشده است. قرار هم نیست عوض شود. پدران، مادران و همسران زیادی را می‌شناسم که در این مدت روزهایی را در بیمارستان گذرانده‌اند. همه پشت تلفن به گریه می‌افتند انگار همین امروز صبح خبر را شنیده‌اند. بن‌بست عجیبی‌ست. جمهوری اسلامی بنا ندارد همکاری کند. حرفی که ما هم از روز اول بر آن تاکید کردیم. اما انگار دولت‌های دنیا و نهادهای بین‌المللی هم آچمز شده‌اند یا این‌طور وانمود می‌کنند. انگار کسی انتظار این‌همه وقاحت و رذالت را نداشته است یا این‌طور نشان می‌دهند. برای ما که حکومت ایران را می‌شناسیم این رفتارها عادی‌ست اما برای دنیا، چون چرخدنده‌ی زنگ‌زده‌ای‌ست که قرار است بچرخد اما نمی‌چرخد. ما می‌دانیم چرا نمی‌چرخد چون این سرخ و نارنجی از زنگ‌زدگی نیست از رنگ خون است، چون به خون آغشته است چون این آسیای درد فقط با رود خون به جریان می‌افتد.

گمان می‌کنم هنوز دنیا نمی‌داند در برابر این جنایت چه کند. بر ما معلوم است بر ما از روز نخست معلوم بود چه باید بکند اما بر دنیا نه. انگار می‌خواهند تمام راه‌های ممکن را بروند. نرفته‌اند؟ رفته‌اند؟ نمی‌دانم. روز صد و پنجاهم نزدیک می‌شود اما هیچ خبر تازه‌ای نیست. همه تکراری. ما بازماندگان 752 در دالان سیاه ظلم و بی‌عدالتی اسیر مانده‌ایم.

#دادخواهی
#همسران752
#fathers_of_752
#Justice752